„Kiedyż się rolnik ma weselić i Bogu pokłonić i ziemi błogosławić i ludziom za pomoc dziękować, jeżeli nie wtedy, gdy pod dach swój zgromadzi owoce pracy mozolnej i zabiegów całorocznych?”. Tak o dożynkach pisał Zygmunt Gloger. Dożynki to obyczaj bardzo stary. Choć nie znamy dokładnie jego źródła, jedno jest wiadome, że przetrwał wiele pokoleń. Być może wywodzi się jeszcze z czasów pogańskich, związanych z kultem bóstw urodzaju. Lud polski przechował od wieków swojskie obrzędy i zwyczaje, nigdy w tej dziedzinie nic nie zapożyczał od sąsiadów bliższych czy dalszych. Dożynki to podziękowanie Bogu za plony i wyproszenie pomyślnych w kolejnym roku. Od najdawniejszych czasów najpierw dziękowano Bogu za zebrany plon, w myśl słów Wespazjana Kochowskiego, poety z XVII wieku, który pisał: „Panie! Za to dziękować Ci trzeba, żeś gębie mojej dał dostatek chleba”. Dla naszej parafii tegoroczne dożynki mają szczególny charakter, gdyż obchodzone są w roku Jubileuszu 100-lecia Parafii, co stanowi dodatkowy powód dziękczynienia Bogu.

     Proboszcz parafii ks. Marcin Wróbel, KGW „Krzywopłockie kobiety” wraz z pozostałymi KGW z parafii oraz sołtysi i strażacy zapraszają wszystkich na tegoroczne uroczyste dożynki wraz z piknikiem dożynkowym z okazji Jubileuszu 100-lecia Parafii pw. św. Stanisława BM w Cieślinie. Obchody rozpocznie uroczysta Msza św. odprawiana w dniu 27.08.2023 roku o godzinie 15:00, po której nastąpi przejście na teren parkingu przy kościele oraz teren przy plebanii, gdzie będą miały miejsce kolejne punkty programu – szczegóły na plakacie.
„Silni ludową tradycją i tożsamością chrześcijańską”.
Serdecznie zapraszamy!

     Zdjęcia z Dożynek Parafialnych i pikniku dożynkowego z okazji 100-lecia parafii obejrzenia w Galerii Zdjęć.         

     Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny obchodzona 15 sierpnia – w polskiej tradycji znana jako Święto Matki Boskiej Zielnej – to jedno z najstarszych świąt maryjnych w Kościele katolickim. Wierzymy bowiem, że krótko po zakończeniu ziemskiego życia matki Syna Bożego, Maryi, Zbawiciel złączył jej ciało z duszą i wprowadził do nieba, gdzie ją ukoronowano na królową niebios. Historia o śmierci i wniebowzięciu Maryi ma swoje odbicie w apokryfach, w których przekazywane są i tłumaczone w barwny sposób prawdy wiary. Święty Grzegorz z Tours żyjący w VI wieku napisał piękny apokryf, w którym tak relacjonuje śmierć Maryi: „Gdy wypełniwszy bieg życia ziemskiego, Najświętsza Maryja Panna miała zejść z tego świata, zebrali się w Jej domu wszyscy Apostołowie ze wszystkich krańców świata. Dowiedziawszy się o Jej niedalekim zejściu, czuwali razem z Nią. A oto Pan Jezus przyszedł z aniołami swymi i biorąc duszę Jej dał ją Michałowi Archaniołowi i odszedł. Natychmiast, lecz już po nadejściu brzasku dnia, Apostołowie wzięli ciało z łoża i umieścili je w grobie. Strzegli go czekając na przyjście Pana. I znowu stanął przy nich Pan, i rozkazał święte ciało na obłoku przenieść do raju, gdzie połączywszy się z duszą, teraz wraz z wybranymi zażywa radości dóbr wiecznych bez końca”.
     Prawda wiary o wniebowzięciu Maryi obecna jest w wierze Kościoła od V wieku. W VI wieku cesarz bizantyjski Maurycy polecił obchodzenie tego święta w całym Kościele wschodnim, zaś w VII wieku pod wpływem klasztorów wschodnich święto przeniesiono do Kościoła rzymskokatolickiego, ustalając jego nazwę, podobnie jak w prawosławiu, jako Zaśnięcie Maryi Panny. Święto Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny zajęło miejsce Zaśnięcia stosunkowo niedawno, dopiero po ogłoszeniu w konstytucji apostolskiej Munificentissimus Deus (Najszczodrobliwszy Bóg) dogmatu wiary Kościoła katolickiego. Stało się to 1 listopada 1950 roku, gdy to papież Pius XII wypowiedział uroczyście w bazylice św. Piotra w obecności prawie 1600 biskupów i niezliczonych tłumów wiernych orzeczenie: „… powagą Pana naszego Jezusa Chrystusa, świętych Apostołów Piotra i Pawła i Naszą, ogłaszamy, orzekamy i określamy jako dogmat objawiony przez Boga: że Niepokalana Matka Boga, Maryja zawsze Dziewica, po zakończeniu ziemskiego życia z duszą i ciałem została wzięta do chwały niebieskiej”. Papież swoim najwyższym autorytetem przypomniał, potwierdził i usankcjonował to, co od dawna w Kościele było uznawane.

„Dziś święto Zielnej w naszym kościele Piękna tradycja i wspomnień wiele Od prapradziada przez lata całe Bukiety ziela Matce na chwałę Niesiono przed jej święte ołtarze By je poświęcić jak zwyczaj karze Z maryjną pieśnią, starym obrzędem Dzień Wniebowzięcia rolniczym świętem To wyraz hołdu, żniwnego trudu Za dobre plony wdzięcznego ludu Który nie rzadko cierpiał niedole Gdy marne plony wydało pole I cieniem kładł się głód, niedostatek Gdy brakło chleba dla naszych dziatek Wdzięcznym więc sercem nasi rolnicy W hołdzie dla Marii, Bogurodzicy Składają dzisiaj dla niej w podzięce Z pól i ogrodów kwiaty i wieńce Tak czynił pradziad w czasach zaboru Z pod wiejskiej strzechy czy też ze dworu A piękny zwyczaj by święcić ziele Stał się tradycją w naszym kościele”. [J. Józef „Święto Matki Boskiej Zielnej”]

     Święto Wniebowzięcia NMP jest pełne treści teologicznych, kulturowych i obyczajowych. Do licznych maryjnych sanktuariów dociera wiele pielgrzymek wyruszających z miejscowości w całym kraju. W niektórych sanktuariach organizowane są inscenizacje przedstawiające zaśnięcie oraz wniebowzięcie Matki Boskiej. Wokół święta powstało w kulturze polskiej wiele zwyczajów związanych z poświęconymi w ten dzień wiankami uplecionymi ze świeżych ziół i kwiatów, które miały zabezpieczać przed wieloma chorobami. Bukiety przynoszone do kościoła mają upamiętniać to, że Apostołowie po otwarciu grobu Maryi znaleźli w nim tylko same zioła i kwiaty. Nazwa Matki Bożej Zielnej ma też związek z porami roku. Połowa sierpnia to czas zbiorów, pierwszych dożynek. Z dniem tym w sposób naturalny łączy się błogosławieństwo zbiorów. Zwyczajowo do tego dnia kończono zbiór plonów, zgodnie z powiedzeniem „Na Wniebowzięcie zakończone żęcie”. 15 sierpnia przynosi się do kościoła w celu poświęcenia wieńce żniwne, kosze owoców i warzyw, bukiety złożone z kwiatów i ziół oraz bochenki chleba. Czyniąc to lud dziękuje Matce Bożej Wniebowziętej za wspaniałe dary hojności, za pomoc w ciężkiej pracy na roli, za opiekę na ludźmi i ich plonami.

     Uroczystość ta ukazuje nam Matkę Bożą, która jako pierwsza z ludzi, uczestniczy już w pełni zbawienia, przygotowanego dla nas wszystkich. Wniebowzięcie wskazuje ludzkości jej powołanie i drogę do chwały w niebie. Maryja Wniebowzięta jest „dorodnym owocem” odkupienia dokonanego przez Jezusa. Jest również obrazem Kościoła, który został powołany do tego, by osiągnąć doskonałość i świętość. Ona prowadzi i podtrzymuje nadzieję ludu Bożego, będącego jeszcze w drodze. Wniebowzięta Maryja jest zapowiedzią naszego przyszłego losu: żyjemy tu nie po to, by cierpieć i umierać, by nasze ciała uległy bezpowrotnie rozkładowi, a nasze więzi z bliskimi kończyła ostatecznie śmierć. Chrystus mocą swej śmierci i zmartwychwstania sprawia, że choć umieramy, zmartwychwstaniemy w ciele i wspólnie z Maryją będziemy wielbić dobrego Boga, ciesząc się bliskością rodziny, przyjaciół i ludzkości, która znajdzie się w niebie.

     Sierpień to czas naszego corocznego pielgrzymowania na Jasną Górę przed Oblicze Czarnej Madonny. Z całego kraju, z wielu miast i miejscowości wyruszają do Częstochowy piesze pielgrzymki, by dotrzeć na uroczystości święta Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Nie inaczej będzie i w tym roku. Pielgrzymi z naszej Diecezji Sosnowieckiej wyruszą na pielgrzymi szlak do Królowej Polski już po raz 32. Hasło tegorocznej pielgrzymki „Jesteśmy Kościołem Chrystusa” nawiązuje do roku duszpasterskiego, który przeżywamy w polskim Kościele.
     Pielgrzymka to podróż, w którą udajemy się wraz z Maryją do Boga. To podróż ubogacająca duchowo, choć niełatwa, pełna wyrzeczeń. Mimo to, od wieków ludzie udają się w tę drogę, by dotrzeć do miejsc religijnego kultu. Każdy człowiek na swój sposób przeżywa ten szczególny czas, kiedy to za wstawiennictwem Maryi wyprasza u Boga łaski, dziękuje Mu i Go przeprasza. Pielgrzymka nie oznacza zwykłego spaceru, ale drogę, w trakcie której można stać się lepszym, zmienić coś w swoim życiu, co spowoduje, że będziemy jeszcze bliżej Boga. Pielgrzymka stanowi odzwierciedlenie ludzkiego życia, które jest nieustannym wędrowaniem z tej ziemi, gdzie nie mamy trwałego mieszkania, do wiecznego celu – domu Ojca w niebie. Pielgrzymka jest wyrazem pokuty. Pokuty czytelnej przede wszystkim dla Pana Boga, ale i dla tych, którzy ją cenią, praktykują, bo rozumieją jej sens.  Pielgrzymowanie uczy innego spojrzenia na swoje życie, jego codzienne problemy, troski, ale pozwala też inaczej spojrzeć na siebie samego i swoich najbliższych. Człowiek potrzebuje tego wyruszenia w drogę, aby móc doświadczyć siebie samego, w swojej słabości i ograniczoności. Pielgrzym to znaczy człowiek w drodze, czyli taki, który sam naprawdę doświadcza, co to znaczy być bez domu, bez ojczyzny i zdać się całkowicie na drugich, a przez nich na Boga.

„Idę Matko…gdzieś za mną szlak drogi niemały Dni wędrówki do Ciebie w zmęczeniu, Na przebytych gościńcach pielgrzymie sandały Ślad nadziei wyryły w milczeniu. Idę Matko do Ciebie…już mam bardzo blisko, By się wreszcie wyżalić do woli, By wyśpiewać Ci wszystko, by wypłakać wszystko, Co raduje mnie Matko, co boli. Chcę powiedzieć jak padam, kiedy zdążam w nieznane, Jak się podnieść nie umiem z powrotem, Jak bym chciała pod krzyżem stanąć z Tobą i Janem Lecz zbłądziłam w drodze na Golgotę. Matko idę do Ciebie. Idę w kurzu dróg szarych Idę z tłumem, z nim zbłądzić nie mogę, Idę prosić jak inni, byś pomogła mi znaleźć Do Jezusa najbliższą mi drogę”. [A. Kowalczyk „Idę do Ciebie”]

     W ramach tegorocznej pielgrzymki odbywającej się pod hasłem „Jesteśmy Kościołem Chrystusa”, jako pierwsze wyruszą grupy pielgrzymkowe tworzące Pielgrzymkę Olkuską Diecezji Sosnowieckiej. Tradycyjnie wyjdą one z trzech miejsc: 8 sierpnia z Będzina i Jaworzna, a 9 sierpnia z Olkusza, by 13 sierpnia dotrzeć do celu. Pielgrzymka rozpocznie się uroczystą mszą świętą w bazylice św. Andrzeja Apostoła w Olkuszu, której przewodniczył będzie, jak co roku, ks. bp Piotr Skucha. Pielgrzymi z naszego jaroszowieckiego dekanatu przemierzać będą pielgrzymkowy szlak w grupie „Biało-zielonej”, której przewodnikiem będzie ks. Ireneusz Kwoka (wikariusz parafii w Dąbrowie Górniczej-Strzemieszycach Wielkich). Tegoroczna trasa pielgrzymki niczym nie będzie się różniła od tej z ubiegłych lat. Nie zmienią się też miejsca noclegowe, a będą to kolejno: Podzamcze, Łutowiec, Złoty Potok i Joachimów. Wędrowanie zakończy msza święta na Wałach Jasnogórskich 13 sierpnia o godzinie 19:30, którą odprawi ks. bp Grzegorz Kaszak. Spotkanie organizacyjne przedpielgrzymkowe planowane jest w niedzielę 6 sierpnia br. w kościele w Kluczach, bezpośrednio po Mszy św. odprawianej o godz. 16:00. Na pielgrzymkę można zapisywać się u księdza proboszcza lub bezpośrednio na spotkaniu w Kluczach. Na pielgrzymkę do grupy Biało-Zielonej można zapisywać się i uzyskać szczegółowe informacje również pod nr tel.: Małgorzata 604584432, Łukasz 505178160 oraz Jarosław 733700801.

     Pielgrzymka stanowi odzwierciedlenie naszego ludzkiego życia, które jest nieustannym wędrowaniem. Wędrowaniem z tej ziemi, gdzie nie mamy trwałego mieszkania, do wiecznego celu – domu Ojca w niebie. Wędrowanie pielgrzymkowe jest niezapomnianą przygodą, umożliwiającą każdemu spojrzenie z dystansu na otaczającą nas rzeczywistość. Jest wyjątkowym czasem na słuchanie Boga, na modlitwę, wyzwalającą niezmierzone pokłady dobra, zrozumienia i wzajemnego szacunku. Serdecznie zapraszamy wszystkich do pielgrzymkowego nawiedzenia Jasnogórskiego Sanktuarium i powierzenia Matce Bożej swoich często trudnych spraw, spraw swoich rodzin, a jednocześnie do nabrania siły i umocnienia w wierze.    

     22 kwietnia 1863 roku pod Golczowicami stoczona została bitwa pomiędzy oddziałem kpt. Anastazego Mossakowskiego a rosyjskim oddziałem jazdy i rotą piechoty dowodzoną przez rosyjskiego księcia generała majora Aleksandra Szachowskiego, naczelnika wojennego powiatu olkuskiego, Siły powstańcze złożone z kompanii strzelców kpt. Wiesnera, kompanii strzelców kpt. Franciszka Skąpskiego, kosynierów Miszewskiego oraz jazdy Józefa Miernickiego odparły rosyjskie uderzenie, odrzuciły je i po ataku na bagnety rozbiły przeciwnika. Bitwa pod Golczowicami była jedną z niewielu zwycięskich potyczek powstańców stoczonych w trakcie proklamowanego w dniu 22 stycznia 1863 roku przez Tymczasowy Rząd Narodowy Powstania Styczniowego. Było to największe powstanie narodowe, w którym sprzeciwiono się władzom carskim. Powstanie Styczniowe będące ostatnim zrywem narodowowyzwoleńczym Polaków w XIX w., podobnie jak poprzednie próby odzyskania niepodległości, zakończyło się klęską. Tysiące Polaków wywieziono na Syberię, nastąpiła rusyfikacja kraju oraz zlikwidowano odrębność Królestwa Polskiego, powołując na jego miejsce Kraj Nadwiślański.  Pragnienie ocalenia choćby odrobiny niezależności popychało polityków i społeczeństwo polskie do ofiar, bez których być może dzisiaj Polski nie byłoby na mapie Europy. Mimo niezliczonych przeszkód społeczeństwo polskie potrafiło przetrwać okres niewoli rozbiorowej, a zachowując ducha narodowego i wiarę – odzyskać po 123 latach niepodległość.

„O Panie! Panie! Ze zgrozą świata, Okropne dzieje przyniósł nam czas, Syn zabił ojca, brat zabił brata, Mnóstwo Kaimów jest pośród nas. Ależ o Panie! oni niewinni, Choć naszą przyszłość cofnęli wstecz; Inni szatani byli tam czynni, O! rękę karaj nie ślepy miecz! I z archaniołem Twoim na czele, Pójdziemy wszyscy na straszny bój, I na drgającym szatana ciele Zatkniemy sztandar zwycięski Twój! Zbłąkanym braciom otworzym serca. Winę ich zmyje wolności chrzest, Wtenczas usłyszy podły bluźnierca Odpowiedź naszą: Bóg był i jest!”. [Kornel Ujejski Józef Nikorowicz „Chorał”]

     W niedzielę 9 lipca 2023 roku w Golczowicach zorganizowane zostały przez Wójta Gminy Klucze, Gminny Ośrodek Kultury w Kluczach, a także miejscowe Koło Gospodyń Wiejskich obchody 160 rocznicy Bitwy pod Golczowicami. Obchody rozpoczęły się od złożenia kwiatów pod drewnianym krzyżem z pamiątkowym obeliskiem upamiętniającym zwycięska bitwę stoczoną pod Golczowicami przez delegacje samorządowe, poselskie oraz reprezentujące inne organizacje. Następnie wszyscy udali się pod świetlicę wiejską, gdzie została odprawiona msza święta za ojczyznę i poległych powstańców, której przewodził proboszcz Parafii pw. św. Stanisława BM w Cieślinie ks. Mariusz Wróbel, zaś obecnym był również ks. Jan Wieczorek proboszcz Parafii NMP Wspomożenia Wiernych w Jaroszowcu. Po zakończonym nabożeństwie odbył się koncert patriotyczny w wykonaniu zespołu „Ziemia Kluczewska” z GOK w Kluczach. Po występie artystycznym miała miejsce rekonstrukcja historyczna przywołująca obrazy sprzed 160 lat, kiedy to rozegrała się bitwa pod Golczowicami. Po tym spotkaniu z żywą historią odbył się kolejny występ artystyczny w wykonaniu kapeli „Krakowiacy”. Całość wydarzenia zwieńczył piknik rodzinny z atrakcjami oraz poczęstunkiem dla dorosłych i dzieci.

     Zdjęcia z obchodów 160 rocznicy Bitwy pod Golczowicami do obejrzenia w Galerii Zdjęć.

     „Sław języku tajemnicę Ciała i Najdroższej Krwi którą jako łask krynicę wylał w czasie ziemskich dni Ten co matkę miał dziewicę Król narodów godzien czci.”. Powyższe słowa pochodzą z hymnu eucharystycznego „Sław języku tajemnicę” stworzonego przez św. Tomasza z Akwinu na polecenie papieża Urbana IV w 1264 roku z okazji ustanowienia uroczystości liturgicznej ku czci Najświętszego Sakramentu, czyli Bożego Ciała. W najbliższy czwartek obchodzić będziemy Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej (w tradycji ludowej zwanego Bożym Ciałem). Zapewne nie usłyszymy tych słów, bo niewielu zna ten hymn w całości. Natomiast ostatnie 2 zwrotki są powszechnie znane wszystkim wiernym, gdyż śpiewane są przy wystawieniu Najświętszego Sakramentu [„Przed tak Wielkim Sakramentem”].

     Boże Ciało to jedno z głównych świąt obchodzonych w Kościele katolickim, sięgające swoimi korzeniami do przełomu XI i XII wieku. Inicjatorką ustanowienia święta Bożego Ciała była św. Julianna z Cornillon (1192-1258). Będąc przeoryszą klasztoru augustianek w Mont Cornillon w pobliżu Liege, w roku 1245 została zaszczycona objawieniami, w których Chrystus żądał ustanowienia osobnego święta ku czci Najświętszej Eucharystii. Biskup Liege, Robert, po naradzie ze swoją kapitułą i po pilnym zbadaniu objawień, zorganizował w roku 1246 pierwszą procesję eucharystyczną. Jednak w tym samym roku biskup Robert zmarł, zaś św. Julianna została karnie przeniesiona z klasztoru w Mont Cornillon na prowincję (1247 r.). Po interwencji archidiakona katedry w Liege, Jakuba, kardynał Hugo zlecił ponowne zbadanie sprawy i zatwierdził święto. W roku 1251 po raz drugi archidiakon Jakub poprowadził ulicami Liege procesję eucharystyczną. Pan Jezus hojnie wynagrodził za to gorliwego kapłana. Ten syn szewca z Troyes (Szampania) został wkrótce biskupem w Verdun, patriarchą Jerozolimy i ostatecznie papieżem (1261-1264). Panował jako Urban IV. On też w roku 1264 wprowadził w Rzymie Uroczystość Bożego Ciała. Bezpośrednim impulsem do ustanowienia święta miał być cud, jaki wydarzył się w 1263 roku w Bolsena. Wówczas to kapłan odprawiając Mszę świętą, po Przeistoczeniu trącił ręką kielich, a ten przechylił się tak nieszczęśliwie, że wylało się wiele kropel krwi Chrystusa na korporał. Przerażony kapłan ujrzał, że postacie wina zmieniły się w postacie krwi.

     Papież Klemens V odnowił święto (1314), które po śmierci Urbana zaczęło zanikać. Papież Jan XXII (+1334) zatwierdził je dla całego Kościoła. Od czasu papieża Urbana VI uroczystość Bożego Ciała należy do głównych świąt w roku liturgicznym Kościoła (1389). Pierwsza wzmianka o procesji w to święto pochodzi z Kolonii z roku 1277. Od wieku XIV spotykamy się z nią w Niemczech, Anglii, Francji, Hiszpanii i w Mediolanie. Od wieku XV przyjął się w Niemczech zwyczaj procesji do czterech ołtarzy. Msze święte przy wystawionym Najświętszym Sakramencie wprowadzono w wieku XV (obecnie wystawia się Najświętszy Sakrament tylko poza Mszą św.).

„Czy Jezus nie jest głodny w nas? Czy karmimy Go miłością? Nasza miłość jest pokarmem dla Jezusa. Czy Jezusowi nie jest w nas zimno? Czy czasem nasze serce nie wygasa?  Przyjmujemy Go w Komunii świętej – ale czy nie zostawiamy Go samego? Jezus może zmarznąć w naszym sercu, które nie myśli o Nim.”. [ks. Jan Twardowski „Zmarznięty”]

     Z uroczystością Bożego Ciała na terenie Polski spotykamy się już w XIV wieku w Płocku i we Wrocławiu, zaś po raz pierwszy wprowadził tę uroczystość biskup Nankier w 1320 r. w diecezji krakowskiej, zaś pod koniec XIV wieku było obchodzone już we wszystkich diecezjach. W 1420 roku na synodzie gnieźnieńskim uznano uroczystość za powszechną, obchodzoną we wszystkich kościołach w państwie. Od końca XV w. przy okazji tego święta udzielano błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem. Procesje eucharystyczne w dniu Bożego Ciała wprowadzono nieco później niż samo święto. Pierwszym śladem ich istnienia jest wzmianka o uroczystej procesji przed sumą w Kolonii w latach 1265-75, zaś w Polsce pierwsze procesje eucharystyczne zaczęto odprawiać w XIV wieku, w Płocku i we Wrocławiu. Od wieku XVI wprowadzono zwyczaj śpiewania Ewangelii przy czterech ołtarzach. Istnieje on do dnia dzisiejszego. Do roku 1955 obowiązywała oktawa Bożego Ciała. Na prośbę Episkopatu Polski w Polsce został zachowany zwyczaj obchodzenia oktawy, choć nie ma ona już charakteru liturgicznego. Na zakończenie oktawy kultywowany jest do dzisiaj zwyczaj przynoszenia do kościoła wianków z ziół i kwiatów, które po poświęceniu przez kapłana zabierane są do domów. Wianki poświęcone w czasie oktawy Bożego Ciała są symbolem ludzkiej pracy, a także darów od Boga, które służą ludziom i wszelkim istotom na ziemi. Dawniej zawieszano je na ścianie, by chroniły od choroby i nieszczęść.

     Boże Ciało to święto Eucharystii, sakramentu, w którym Jezus pozostawił nam żywą pamiątkę swej Paschy, najważniejszego wydarzenia w dziejach ludzkości. W tym dniu Chrystus w Najświętszym Sakramencie opuszcza mury świątyń i wędruje z nami ulicami, na których zwykle tętni codzienne życie. Idzie Bóg do nas i z nami po ciernistych i po kwiecistych drogach życia. Idzie tam, gdzie my chodzimy, aby żyć tam, gdzie my żyjemy. Miejsca te w tym wyjątkowym dniu stają się miejscami publicznego wyznania wiary i uwielbienia Boga. Chrystus wkracza na nasze drogi i czyni je swoimi drogami. Pokazuje nam, że w naszej wędrówce przez życie nie jesteśmy sami. W tym dniu każdy może spotkać „Jezusa, który przechodzi”, podobnie jak kiedyś czynił to na drogach Galilei, Samarii i Judei. Poprzez uczestnictwo w uroczystościach Bożego Ciała mamy okazję dać świadectwo swojej wiary – pokazać, że nie wstydzimy się naszego Boga. Boże Ciało to szczególny dzień, który powinniśmy przeżyć z wielką wiarą i radością oraz z największym zaufaniem wyjść na spotkanie z żywym Chrystusem ukrytym w maleńkiej Hostii. Przyjmijmy Go do siebie! Idźmy za Nim Jego drogami w każdym kolejnym dniu i odpowiadajmy na Jego miłość swoją miłością!

     Uroczysta procesja Bożego Ciała rozpocznie się w naszej parafii w czwartek 08 czerwca 2023 roku, bezpośrednio po Mszy św. odprawianej o godz. 9:00 i skieruje się ulicą Jurajską w kierunku Bydlina. Przewodniczył jej będzie nasz rodak, ks. dr Paweł Pielka. Poszczególne miejscowości przygotowują ołtarze  w tradycyjnie ustalonych miejscach, zaś do udziału w procesji zapraszana jest cała asysta: panie z Kół Gospodyń Wiejskich, strażacy, mężczyźni do niesienia chorągwi, dziewczynki do sypania kwiatów, ministranci oraz wszyscy wierni.

     Zdjęcia z tegorocznych uroczystości Bożego Ciała do obejrzenia w Galerii Zdjęć.

     W niedzielę 28 maja 2023 roku o godzinie 13:00 w Wiejskim Domu Kultury w Cieślinie odbył się wernisaż poplenerowy  IX Międzynarodowego Pleneru Malarskiego im. ks. Marcina Dubiela – Cieślin 2023. Tegoroczny plener odbył się w dniach 21-28.05.2023 roku w ramach Jubileuszu 100-lecia Parafii pw. św. Stanisława BM w Cieślinie, zaś w jego organizacją włączyło się Stowarzyszenie na Rzecz Zrównoważonego Rozwoju Społeczno-Gospodarczego „Klucz”. Uczestnicy pleneru gościli w tym roku w Ośrodku Rekreacyjnym „Leśny Zakątek” w Jaroszowcu. Komisarzem pleneru, podobnie jak w ubiegłych latach, był artysta – malarz mieszkający w Cieślinie – Mariusz Połeć. Projekt realizowany był przy wsparciu finansowym Województwa Małopolskiego.

„Społeczeństwo potrzebuje bowiem artystów, (…) którzy zabezpieczają wzrastanie człowieka i rozwój społeczeństwa poprzez ową wzniosłą formę sztuki, jaką jest «sztuka wychowania». W rozległej panoramie kultury każdego narodu artyści mają swoje miejsce. Gdy idąc za głosem natchnienia, tworzą dzieła naprawdę wartościowe i piękne, nie tylko wzbogacają dziedzictwo kulturowe każdego narodu i całej ludzkości, ale pełnią także cenną posługę społeczną na rzecz dobra wspólnego. (…) Artysta świadomy tego wszystkiego wie także, że musi działać, nie kierując się dążeniem do próżnej chwały ani żądzą taniej popularności, ani tym mniej nadzieją na osobiste korzyści. Istnieje zatem pewna etyka czy wręcz «duchowość» służby artystycznej, która ma swój udział w życiu i w odrodzeniu każdego narodu. Na to właśnie zdaje się wskazywać Cyprian Norwid, kiedy pisze: «(…) Bo piękno na to jest, by zachwycało Do pracy – praca, by się zmartwychwstało»”. [św. Jan Paweł II – List do artystów, 1999 r.]

     Wydarzenie artystyczne uświetniły swą obecnością następujące osoby: Beata Będkowska, Maria Bereźnicka Przyłęcka, Miroslav Capovcak, Agnieszka Czyżewska, Jerzy Dmitruk, Józef Marzec, Mirosław Michalski, Mariusz Połeć, Sylwester Stabryła i Bogdan Warowny. W ramach tegorocznego pleneru odbyły się również warsztaty plastyczne organizowane dla uczniów Szkoły Podstawowej im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Bydlinie. Na wernisażu poplenerowym można było zobaczyć także ich prace będące spojrzeniem na temat: „Moja Parafia”. Wernisażowi towarzyszył koncert Angeli Gaber i Tomasza Dybały pochodzących z Ustrzyk Dolnych. Wokalistka i towarzyszący jej gitarzysta zaprezentowali folkowe klimaty obejmujące zarówno tradycyjne pieśni karpackie, jak i autorskie piosenki.

     Kilka zdjęć z wernisażu poplenerowego IX Międzynarodowego Pleneru Malarskiego im. ks. Marcina Dubiela „Cieślin – 2023″ obejrzeć można w Galerii Zdjęć. 

     „… Wesel się Polska korona, Iż masz takiego Patrona, Wielebnego Stanisława, Który rodem z Szczepanowa. …”. Wesel się Parafio nasza, iż takiego masz Patrona, który od niepamiętnych czasów przewodzi wiernym w drodze do Chrystusa. 8 maja to dzień, w którym przypada liturgiczne wspomnienie św. Stanisława Biskupa i Męczennika – głównego patrona naszej Ojczyzny. Jednocześnie jest to dzień w którym nasza wspólnota przeżywa uroczystość odpustową – święto patrona naszego kościoła parafialnego. Tegoroczne uroczystości odpustowe będą miały wyjątkowy charakter. W dniu 7 maja 2023 roku odbędą się główne uroczystości Jubileuszu 100-lecia Parafii pw. św. Stanisława BM w Cieślinie. 100-lecie parafii, podobnie jak każdy jubileusz jest nowym darem, nową łaską, nową okazją ku temu, by nieco głębiej zastanowić się nad przebytą drogą, nad tym, co za nami, nad dniem dzisiejszym, a także by spojrzeć w przyszłość.

„My bowiem jesteśmy pomocnikami Boga, wy zaś jesteście uprawną rolą Bożą i Bożą budowlą. Według danej mi łaski Bożej, jako roztropny budowniczy, położyłem fundament, ktoś inny zaś wznosi budynek. Niech każdy jednak baczy na to, jak buduje. Fundamentu bowiem nikt nie może położyć innego, jak ten, który jest położony, a którym jest Jezus Chrystus.”. [1 Kor 3, 9-11]

     Po męczeńskiej śmierci św. Stanisława Biskupa i Męczennika po całej Polsce zaczął się szerzyć kult świętego. W Cieślinie miejscowy lud wspominał o rzekomej bytności świętego biskupa w tym miejscu i zaczął z czcią otaczać miejsce jego odpoczynku. W niedalekim oddaleniu od sadzawek, po drugiej stronie drogi, wierni zaczęli wznosić kaplice poświęcone św. Stanisławowi. Kiedy powstała pierwsza kaplica i ile ich było – na dzień dzisiejszy nie sposób powiedzieć. Pierwszy ślad świadczący o istnieniu kaplicy (kościółka) oraz kulcie św. Stanisława w Cieślinie odnajdujemy w księgach grodzkich krakowskich. W księgach grodzkich krakowskich z 1651 roku znajdujemy dokumenty ze zdarzenia, do którego doszło po uroczystościach odpustowych św. Stanisława BM. Wówczas to, w poniedziałek 08.05.1651 roku, doszło do napadu na Wojciecha Duranowskiego, syna Macieja Duranowskiego delatora (tj. donosiciela) poddanego Andrzeja i Mikołaja Firlejów dziedziców dóbr Ryczów Leśny, który powracał do domu po skończonym nabożeństwie z kościoła św. Stanisława w Cieślinie. Niedaleko od kościoła, napastnicy na drodze publicznej zaszli mu drogę z bronią, napadli go i bez przyczyny zadali mu ciężkie, ogromne i śmiertelne rany, od których wkrótce umarł. Dokładny opis tego kaplicy (kościółka) w Cieślinie znajdujemy w dokumentach z wizytacji dekanatu nowogórskiego odbytej w parafii Chechło w dniu 08.01.1748 roku przez ks. Franciszka Orłowskiego kanonika katedralnego kaliskiego, proboszcza parafii Koziegłowy. W księdze grodzkiej krakowskiej CCRel. 181, w zapisie z dnia 12.11.1750 r. odnajdujemy takie słowa: „… z koscioła Swiętego Stanisława tam w Cieslinie będącego ktory wielkiemi Cudami słynie …”. Kaplica ta przetrwała do 1763 roku, kiedy to ówczesny właściciel Cieślina i Kwaśniowa, Walenty Męciński ją rozebrał, by na jej miejscu dwa lata później, w roku 1765 wznieść nową, modrzewiową kaplicę. Pamięć o modrzewiowej kaplicy jest jeszcze żywa w opowiadaniach wśród okolicznej ludności, gdyż przetrwała ona do 1917 roku. Z archiwalnych dokumentów dziekańskich dowiadujemy się, że biskup krakowski, a następnie Konsystorz Generalny Diecezji Kielecko–Krakowskiej wydawali pozwolenia na odprawianie Mszy św. oraz nabożeństw na uroczystość św. Stanisława w dniu 8 maja. Po udzieleniu w dniu 6 maja 1847 roku przez Konsystorza Generalnego Diecezji Kielecko–Krakowskiej zezwolenia „indult pro semper” [„zgody (zezwolenia) na zawsze”] do odprawiania czasami Mszy Św. oraz wystawienia Najświętszego Sakramentu w dzień św. Stanisława biskupa – uroczystości odpustowe ku czci św. Stanisława obchodzone są odtąd już stale, aż po dzień dzisiejszy.

     W 1917 roku okoliczni mieszkańcy postanowili utworzyć oddzielną parafię i wybudować murowany kościół. W piśmie z dnia 14.06.1917 roku skierowanym do Diecezji Kieleckiej proboszcz parafii w Chechle, ks. Leon Brykalski, informuje, że w Cieślinie znajduje się kaplica pw. św. Stanisława biskupa krakowskiego będąca aktualnie w złym stanie. Dalej informuje, że parafianie Cieślina i najbliższych miejscowości postanowili postawić nową kaplicę pod tym samym tytułem, gdyż „którego to świętego, według tradycyi opieka nad tą miejscowością między ludźmi jest wspominana”. W dniu 20.06.1917 roku Władze Diecezjalne Diecezji Kieleckiej wydały stosowne pozwolenie na budowę, zaś po 8 miesiącach budowy wzniesiony został kościół. W dniu 05.04.1918 roku biskup kielecki ks. Augustyn Łosiński wydał dekret zezwalający na odprawianie Mszy św. w nowym kościele. W dniu 08.05.1918 roku uroczystego, tymczasowego poświęcenia nowo wybudowanego kościoła dokonał ks. Jan Flis, proboszcz parafii ze Strzegowy. Po poświęceniu kościoła w Cieślinie budynek dalej był wykańczany i dekorowany, zaś nabożeństwa odbywały się w nim sporadycznie. Dopiero po odłączeniu od parafii w Chechle wsi Kwaśniów, Golczowice, Cieślin i Krzywopłoty oraz utworzeniu w Cieślinie w dniu 17.05.1921 roku  tymczasowego filiału parafii w Bydlinie regularnie odprawiana była w nim Msza św., załatwiane były na miejscu wszystkie potrzeby duchowe parafian, zaś zmarli grzebani byli na cieślińskim cmentarzu. Stan taki trwał do czasu utworzenia samoistnej parafii w 1923 roku. W dniu 12.07.1923 roku na parafię w Cieślinie został mianowany pierwszy jej proboszcz ks. Roman Pytlarz. Uroczystego poświęcenia kościoła dokonał biskup kielecki Augustyn Łosiński erygując jednocześnie nową parafię pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika.

     Uroczystości rocznicowe obchodzić będziemy tradycyjnie w dzień odpustu parafialnego, który jest przede wszystkim świętem wspólnoty wiernych tworzącej daną parafię. To szczególny czas łaski i Bożego miłosierdzia. To dzień, w którym każdy wierzący ma okazję doświadczyć w sposób bardzo konkretny łaski Bożej miłości, wyrażającej się w darze odpustu. Dzień ten jest okazją do poznania świętego patrona parafii i uwielbienia Boga za jego orędownictwo i opiekę. Świętowanie odpustu parafialnego przypomina także o powołaniu do świętości każdego chrześcijanina.

     Centralnym wydarzeniem uroczystości Jubileuszu 100-lecia parafii będzie suma odpustowa ku czci św. Stanisława BM, która pod przewodnictwem ks. bp Grzegorza Kaszaka celebrowana zostanie w niedzielę 07 maja 2023 roku o godz. 12:00. Po sumie wystawienie Najświętszego Sakramentu i procesja wokół kościoła. Następnie po błogosławieństwie Najświętszym Sakramentem tradycyjna procesja do źródełka.

=======================

     Zdjęcia z uroczystości jubileuszowych do oglądnięcia w Galerii Zdjęć. Uroczystej Eucharystii Odpustowej przewodniczył ks. bp Grzegorz Kaszak, ordynariusz Diecezji Sosnowieckiej, zaś koncelebrowali: pochodzący z Kwaśniowa Górnego – ks. dr Józef Lisowski, kanclerz Diecezji Legnickiej i ks. Mariusz Smętek, proboszcz Parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa i Najświętszej Marii Panny Wspomożycielki Wiernych w Wysokiej, pochodzący z Cieślina – ks. dr hab. Paweł Pielka, wykładowca Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie i o. Łukasz Nocoń OFMcap., aktualnie studiujący na Papieskim Uniwersytecie Gregorianum w Rzymie, a także ks. Marek Szeląg, proboszcz Parafii pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Chechle, dziekan dekanatu w Jaroszowcu, ks. Marcin Kruszak, notariusz Kurii Sosnowieckiej oraz ks. Mariusz Wróbel, proboszcz parafii w Cieślinie. Obecna była minister Agnieszka Ścigaj oraz Norbert Bień, wójt Gminy w Kluczach. Uroczystość uświetniła Orkiestra Dęta OSP Gidle.

     „Już majowe świecą zorze. Przed Obrazem świeże kwiaty, Dla Maryi złóż w pokorze. Lecz kwiat inny ślij w zaświaty. Kwiat nadziei, kwiat miłości, Co się w duszy twej rozwinął. Daj go Matce, aby w czczości Świata tego nie zaginął.“. Niebawem rozpocznie się miesiąc maj, najpiękniejszy z miesięcy, bo to miesiąc pierwszych kwiat i świeżej zieleni. Ten to właśnie miesiąc nasi przodkowie w swojej pobożności już dawno temu postanowili ofiarować Matce Bożej –„najpiękniejszemu Kwiatowi ziemi”. To właśnie w maju gromadzimy się wieczorami w kościołach, przy grotach, kapliczkach i  figurach przydrożnych by odprawiać nabożeństwa majowe, zwane potocznie „majówkami”. Podczas tych nabożeństw odmawia się lub odśpiewuje Litanię Loretańską (będącą hymnem na cześć Maryi) oraz modlitwę „Pod Twoją obronę”. Modlitwom tym towarzyszą przepiękne w swojej treści i melodyjności pieśni poświęcone Matce Bożej. W niektórych miejscowościach, zgodnie z przyjętą tradycją, w czasie tych nabożeństw czytane są rozważania, zaś zgromadzeni wierni odmawiają także Różaniec Święty, a całość często kończą Apelem Jasnogórskim. Nabożeństwa majowe w kościołach odprawiane są z wystawieniem Najświętszego Sakramentu. Na koniec nabożeństwa następuje błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem i odśpiewanie pieśni maryjnej, najczęściej „Chwalcie łąki umajone”.
Modlitwy majowe zmienią nie tylko nasze serca, ale także nasz krajobraz: w maju przydrożne kapliczki, figury Matki Bożej rozsiane w tysiącach miejsc, przystrajane są kwiatami, wieńcami; przy nich gromadzą się wierni, by modlić się, śpiewać.

„Pośród bzów zagubiona Już na skraju wioseczki Stoi mała kapliczka Ogrodzona płoteczkiem Tu dawniej wieczorami Cała wieś się zbierała I zgodnie jednym chórem Różaniec odmawiała Do Matki Przenajświętszej Modlitwy zanoszono  Płynące prosto z serca O łaski Ją proszono I niosły się  do nieba Wśród  zieleni majowej Pieśni i dziękczynienia Słane Polskiej Królowej A Przenajświętsza Panna Dobrotliwie słuchała I ludowi u Syna Łaski wyjednywała”. [J. Jakoniuk „Nabożeństwa majowe”]

     Historia nabożeństw majowych sięga V wieku, gdy to na Wschodzie, w tradycji koptyjskiej istniał wiosenny miesiąc kiahc poświęcony szczególnej czci Maryi. Kiahc przypada na nasz grudzień, ale jest to miesiąc, gdy w tamtych warunkach klimatycznych wypada wiosna. W miesiącu tym wierni codziennie zbierali się u stóp figury Maryi, przystrojonej kwiatami i światłem, dzielili się na dwa chóry i śpiewali oficjum ku czci NMP. W Kościele zachodnim dopiero na przełomie XIII i XIV w. powstał pomysł, aby miesiąc maj poświęcić Maryi. Pierwszym, który rzucił taką myśl, był król hiszpański Alfons X. Władca ten zapraszał do udziału w nabożeństwach majowych, sam często brał w nich udział i swoim poddanym zalecał gromadzenie się w porze wieczornej na modlitwy wokół figur Matki Bożej. Za autora właściwych nabożeństw majowych historycznie uważa się jezuitę, o. Ansolani (1713). On to w kaplicy królewskiej w Neapolu codziennie w maju urządzał koncert pieśni ku czci Bożej Matki, który kończył się błogosławieństwem Najświętszym Sakramentem. Papież Pius VII w 1815 roku formalnie zatwierdził nabożeństwo majowe i obdarzył odpustami. Dalsze odpusty do nabożeństwa majowego – na które składa się Litania Loretańska do Najświętszej Maryi Panny, nauka kapłana oraz błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem – przypisał w 1859 roku papież bł. Pius IX. W połowie XIX wieku nabożeństwo majowe przyjęło się w prawie wszystkich krajach.

     W Polsce nabożeństwo majowe znane było już w XVIII w., ale raczej tylko w sodalicjach i nowicjatach zakonnych. W szerszym wymiarze odprawiano je dopiero w XIX w. W Tarnopolu zaprowadził je o. Franciszek Ksawery Asum SJ w 1827 roku. Następnie zaprowadzono je w 1832 roku we Lwowie, zaś w latach 1859–64 władze wszystkich polskich diecezji poleciły duchowieństwu zaprowadzenie majowego nabożeństwa. W Polsce szczególny urok ma nabożeństwo majowe odprawiane w plenerze, przy wiejskich kapliczkach i krzyżach, pośród ukwieconych (umajonych) łąk. Zwyczaj taki zapoczątkowały panie polskie, które w wielu miejscowościach, zanim jeszcze nabożeństwo zostało wprowadzone do kościołów, odprawiały je ze służbą i ludem po dworach, co jeszcze do dziś dnia widzimy w wioskach, w których nie ma kościołów. „Pokochał to nabożeństwo i lud wiejski, bo je często odprawia pod krzyżem lub przy kapliczkach przydrożnych” [Teofil Bzowski, „Stulecie majowego nabożeństwa w Polsce”, w „Gazeta Kościelna”, Lwów nr 34/1927 r.].

     Nabożeństwa Majowe jest dla nas wyjątkową okazją, by przez modlitwę, przez piękne pieśni maryjne, przez cichą osobistą rozmowę – zawierzyć Matce Bożej własne sprawy, ukazać jej nasze problemy i rozterki, a nawet złożyć u Jej stóp całą swoją niedolę. Ona z matczyną miłością i troską przedstawi je swojemu Synowi i Jego Ojcu, by wyjednać nam łaskę i miłosierdzie. Jest ona najpewniejszą drogą otrzymania ich dla każdego, kto Jej zaufa. „Szczęśliwy, kto się do Matki uciecze” – zapewniają słowa przepięknej pieśni maryjnej.
     Nabożeństwo Majowe w naszym kościele codziennie w miesiącu maju – w dni powszednie o godz. 18:00 (za wyjątkiem wtorków), zaś w niedziele bezpośrednio po popołudniowej Mszy św. odprawianej o godz. 16:00.

     „Weselmy się, chrześcijanie, Chrystusowym zmartwychwstaniem, że po męce swojej ożył, bramę niebios nam otworzył. Alleluja!”.    

„Zmartwychwstań Jezu, w sercu moim, skrusz kamień grzechu, co w nim tkwi. Zamiast grobowych, czarnych cieni niech Twoje światło we mnie lśni”.”. [Leopold Staf]

     Wszystkim naszym parafianom, sympatykom i gościom naszej strony internetowej składamy najserdeczniejsze życzenia.
Niechaj Zmartwychwstanie Pana obudzi wszystkich z rana dzwonem rezurekcji, wieszcząc światu wszemu nadzieję wszechmocną rozproszenia mroków, olśnienia blaskiem oraz rozlania radości szerokim potokiem. Oczekując Świąt szczodrych, dzieląc się dobrą nowiną, życzymy wszystkim dużo ciepła, szczęścia i radości.
Niechaj miłość Zmartwychwstałego Chrystusa stanie się źródłem siły, mocy i wiary na każdą chwilę dnia.
Cudownych Świąt Wielkiejnocy!

     Przed nami Wielki Tydzień – czas bezpośrednio poprzedzający Święta Wielkanocne, upamiętniający ostatnie dni Chrystusa. Określany jest jako „wielki” dla podkreślenia znaczenia tego okresu dla całego roku liturgicznego, okresu w którym dokonują się wydarzenia zbawcze. Wielki Tydzień rozpoczynamy Niedzielą Palmową na pamiątkę triumfalnego wjazdu Pana Jezusa do Jerozolimy, który bezpośrednio poprzedza Jego Mękę i Śmierć na Krzyżu. W tym dniu święcimy palmy i organizowane są procesje.

     Opis poszczególnych dni Wielkiego Tygodnia pięknie, w prostych słowach, przedstawiła Halina53 w wierszu „Wielki Tydzień już nam nastał”. Poniżej jego treść:  

„Jakże się teraz nie bać – nie trwożyć – z tylu ranami naraz na krzyż Cię złożyć – Matka Boska się śniła płakała jak we mszy świętej krew Twą oddzielić od ciała z powrotem piątek słońce umiera nie widać Jeśli jest miłość przestań się martwić i śmierć się przyda”. [ks. Jan Twardowski „Jakże”]

     „We wszystkim tym, co zdarza się w życiu człowieka, trzeba odczytać
ślady miłości Boga. Wtedy do serca wkroczy radość.”
S. Wyszyński

„Męka Pańska – idź grzech zwalczaj, grzesznika nie
potępiaj. Nigdy nie jest późno, aby wkroczyć na
uczciwą drogę, czas ku temu nastał…
W Wielkim Tygodniu, przez siedem tak dni,
przed Wielkanocą Jezusa lud czci.
Znaczący Tydzień, krzyża nastał czas,
wiara tak piękna niechaj wzmocni nas.
Niedziela Palmowa, palm to strojenie,
na chwałę Pana ich poświęcenie,
upamiętnieniem Jerozolimy,
wjazdu tam Króla tak dziś wielbimy.
Od Poniedziałku do Wielkiej Środy,
Jezus z uczniami pokonał schody,
uczył w świątyni, w Betanii spał,
wskrzeszony Łazarz nocleg Jemu dał.
I Wielka Środa, Jutrznia bez laika,
ksiądz psalmy śpiewa, światło zanika,
brewiarzem w ołtarz czasem postuka,
znak trzęsień ziemi, przekaz nauka.
Wieczerza Pańska, to w Wielki Czwartek,
potem w kościołach zaczyna się smutek,
Krzyżma (balsamu) znaku godzina,
Triduum Paschalne tak się zaczyna.
Potem nastaje nam Wielki Piątek,
czas męki Pańskiej, końca początek,
Chrystus Piłata w tym dniu poznaje,
okrutny wyrok śmierci dostaje.
I dźwiga krzyż już Syn Ojca Boga,
zna co to boleść i co to trwoga,
choć On z Maryi był narodzony,
dla odkupienia był poświęcony.
Krzyż miał od życia i krzyż od śmierci,
a tak boleśnie za wiarę wierci,
na góry szczycie kat za nim czekał,
z ukrzyżowaniem długo nie zwlekał.
Wisiał tak Jezus aż się ściemniało,
oplute ciało w mękach skonało,
a Matka Jego u stóp płakała,
Syna boleśnie w grocie żegnała.
Wielka Sobota, cisza w kościele,
grób Pański odwiedź, tam łask jest wiele.
Idź ze święconym, gdzie świątyń wrota,
poświęć pokarmy, to życia cnota.
Pascha i nocne ludzi czuwanie,
to zmartwychwstanie, życia zwracanie,
światło i słowo i woda i msza,
tryumf w Procesji, Rezurekcja trwa.
Dzień Wielkanocny, Niedziela Pana,
radość tak wielka przez Boga dana,
Syn Zmartwychwstały, dzwon triumfuje,
donośnym głosem wieść przekazuje.
Alleluja!”

     Uroczystości Triduum Paschalnego Męki i Zmartwychwstania Pańskiego w naszym kościele w Wielki Czwartek, w Wielki Piątek oraz w Wielką Sobotę o godz. 18:00. W Wielki Piątek o godz. 17:30 Droga Krzyżowa, zaś w Wielkanoc uroczysta Eucharystia z procesją rezurekcyjną o godz. 6:00.
W Wielką Sobotę poświęcenie pokarmów w następującym porządku: Golczowice – godz. 10:00, Kolbark – godz. 10:30, Krzywopłoty – godz. 11:00 i Cieślin – godz. 12:00. W Cieślinie poświęcenie w kościele, natomiast w pozostałych miejscowościach w tradycyjnych miejscach (rejon kapliczek w Kolbarku i w Krzywopłotach oraz rejon krzyża w Golczowicach).

     W czasie Triduum Paschalnego można codziennie uzyskać odpust zupełny, biorąc udział w liturgii. Są to najważniejsze wydarzenia historii zbawienia. Postarajmy się licznie uczestniczyć w celebracji tych świętych dni. Niech czas ten będzie dla nas nie tylko pamiątką, lecz także żywym uczestnictwem w męce, śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa.

     Wielki Post to to czas, w którym w naszych parafiach przeżywamy rekolekcje. Czym są rekolekcje i jak je mamy przeżywać? Żeby to zrozumieć najlepiej zacząć od tego, skąd się wzięło oznaczające je słowo i co ono oznacza. A pochodzi ono z języka łacińskiego: od „re-colligo” oznaczającego „znowu zbierać, przyjmować, odzyskać”, od „se recoligere” oznaczającego „ochłonąć, opamiętać się” lub też od „re-colo”, które można przetłumaczyć „na nowo uprawiać, znowu się czymś zajmować, przywrócić, jeszcze raz rozważyć”. Chodzi więc o powrót do czegoś, o powtórne rozważenie, zajęcie się czymś jeszcze raz. Tylko czym? Oczywiście – naszym życiem. W codziennym zabieganiu rzadko mamy czas, by się nad czymś głębiej zastanowić. W nasze życie (także duchowe) wkradają się pewnego rodzaju automatyzmy. Z jednej strony ułatwiają nam one życie, z drugiej jednak strony mogą powodować spłycenie rozumienia wielu rzeczy, w tym treści religijnych. Wiele rzeczy robimy bezmyślnie. Nie zastanawiamy się głębiej nad prawdami naszej wiary i przyjmujemy je mechanicznie. Doskonale ujmują to słowa z Apokalipsy św. Jana Apostoła: „Znam twoje czyny: trud i twoją wytrwałość (…). Ale mam przeciw tobie to, że odstąpiłeś od twej pierwotnej miłości. Pamiętaj więc, skąd spadłeś, i nawróć się, i pierwsze czyny podejmij!” (Ap 2, 2-5). Współczesność to coraz szybsze tempo życia. Wynalazki, które miały zapewnić nam więcej wolnego czasu, stały się złodziejami czasu. Dzięki współczesnej technice człowiek jest w stanie zrobić więcej w krótszym czasie, ale wcale nie spieszy się do tego, by zaoszczędzony w ten czas wykorzystać na odpoczynek i „pozbieranie się”. Wręcz przeciwnie – jeszcze bardziej goni, nie odpoczywa, albo poświęca czas na bezwartościowe rozrywki. Rekolekcje to dobry czas, by w tym całym zabieganiu „pozbierać się”, a także „ochłonąć, opamiętać się”. Często narzekamy, jakie to życie jest ciężkie, że stawia przed nami takie trudne dylematy, że nie potrafimy właściwie wybrać i często żałujemy naszych wcześniejszych decyzji. Rekolekcje są dobrym czasem na to, żeby przyjrzeć się naszym wyborom i zapytać Boga: co mam wybrać? Jak rozwiązać trudne sytuacje w moim życiu? Co zrobiłem źle i jak mogę to naprawić? Ale żeby usłyszeć, co Bóg ma nam do powiedzenia, trzeba wyłączyć to, co zagłusza ciszę. Wtedy dopiero możemy „ochłonąć, opamiętać się”. Rekolekcje to „ćwiczenia duchowne”, a ćwiczenia są nierozerwalnie związane z czynem. Więc to także czas praktykowania miłości bliźniego. Możemy to realizować poprzez pojednanie w rodzinie, w małżeństwie, z sąsiadami, z kolegami w zakładzie pracy. Trzeba tylko wygospodarować czas nie tylko na wysłuchanie nauk, ale na praktyczne „ćwiczenia”. Rekolekcje to także czas, by „odzyskać” czystość duszy w sakramencie pojednania. Warto się do tej rekolekcyjnej spowiedzi dobrze przygotować, spojrzeć w głąb swojego serca i pragnąć przemiany, by moje życie mogło stawać się lepsze.

     Wykorzystajmy więc dobrze ten czas, aby „ochłonąć”, „pozbierać się” i „odzyskać” to, co w codziennym zabieganiu zgubiliśmy. Jakkolwiek toczy się świat, cokolwiek próbuje nam się wmówić, prawdziwa droga jest tylko jedna. To droga przez Chrystusa.

„Kocham tę ciszę we mnie, co z głosem Twoim się zlewa i myśli, które wzlatują z nędzy, nawet do nieba. Patrzeć w oczy Dziecka, by ujrzeć miłości szczerość, tego nie można zapomnieć w najgorszą nocy ciemność. Winy wybaczone, brama otwiera się nowa, za nią wolność i radość. Wraz z Tobą moja droga.”. [Kasia „Rekolekcje”]

     Rekolekcje Wielkopostne w naszej parafii odbędą się w dniach 19-21.03.2023 roku. Poprowadzi je o. Antoni Hebda CsSR, misjonarz z Parafii pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Skarżysku-Kamiennej.
Program rekolekcji wygląda następująco:

 

REKOLEKCJE WIELKOPOSTNE
19-21.03.2023 r.

 Niedziela 19.03.2023 r.

8:00 – Msza Święta z nauką ogólną

10:00 – Msza Święta z nauką ogólną w Krzywopłotach

12:00 – Msza Święta z nauką ogólną

16:00 – Msza Święta z nauką ogólną

Poniedziałek 20.03.2023 r.

9:00 – Msza Święta z nauką ogólną

15:00 – Msza Święta z nauką ogólną w Krzywopłotach

17:00 – Msza Święta z nauką ogólną

Wtorek 21.03.2023 r. (DZIEŃ SPOWIEDZI)

Spowiedź: pół godziny przed każdą Mszą Świętą

9:00 – Msza Święta z nauką ogólną

11:00 – Msza Święta z nauką dla osób starszych i chorych z udzielaniem sakramentu Namaszczenia Chorych

15:00 – Msza Święta z nauką ogólną w Krzywopłotach

17:00 – Msza Święta z nauką ogólną (zakończenie rekolekcji).

     „Memento, homo, quia pulvis es, et in pulverem reverteris” (z łac. „Pamiętaj człowiecze, że prochem jesteś i w proch się obrócisz”), to słowa wypowiadane przez kapłana, które towarzyszą obrzędowi posypywania głów popiołem. Popiół uświadamia nam, że wszystko, co materialne i doczesne przemija. Przemija czas, przemija nasze życie. Przemijają rzeczy doczesne, ziemskie, materialne. Przemijanie to nieodłączna cecha naszego bytu. Kończy się dzieciństwo, do którego nie ma powrotu, przemijają lata życia, czyniąc człowieka bardziej doświadczonym, ale i bardziej zgorzkniałym, kończy się ostatecznie życie, a z nim odchodzi cały świat. Jedne rzeczy się kończą, inne zaczynają. Na świecie jest jedyna stała rzecz – zmiana. Znak ten odpowiada powszechnemu, acz zwykle skrywanemu przeświadczeniu, że „… wszystko jest marnością. Wszystko idzie na jedno miejsce: powstało wszystko z prochu i wszystko do prochu znów wraca.” (Kazn 3,19-20). Popiół środy popielcowej rozpoczynający czas Wielkiego Postu zaprasza do popatrzenia na siebie i na świat z perspektywy przemijania, wartości ostatecznych i nieuniknionej śmierci: „… bo zdążać będzie człowiek do swego wiecznego domu i kręcić się już będą po ulicach płaczki; zanim się przerwie srebrny sznur i stłucze się czara złota i dzban się rozbije u źródła, i w studnię kołowrót złamany wpadnie; i wróci się proch do ziemi, tak jak nią był, a duch powróci do Boga, który go dał. Marność nad marnościami –- powiada Kohelet –- wszystko marność.” (Kazn 12,5-8).
     Zwyczaj posypywania głów popiołem na znak żałoby i pokuty, celebrowany w Środę Popielcową, znany jest w wielu kulturach i tradycjach, m.in. w starożytnym Egipcie, u Arabów i w Grecji. W okresie od IV wieku aż do X wieku przeznaczony był dla osób publicznie odprawiających pokutę. Ten prosty obrzęd stanowił pozostałość po starożytnej liturgii nakładania pokuty na publicznych grzeszników. Pokutnicy gromadzili się w świątyni, wyznawali grzechy, kapłan zaś posypywał ich głowy popiołem, nakazując opuszczenie wspólnoty na czas pokuty. Progi świątyń wolno im było znowu przestąpić dopiero po spowiedzi w Wielki Czwartek. Z czasem, dla podkreślenia solidarności Kościoła z grzesznikami, rozciągnięto wspomniany zwyczaj na wszystkich uczestników. W liturgii zwyczaj ten pojawił się w VIII w. Pierwsze świadectwa o święceniu popiołu pochodzą z X w. W 1091 r. papież Urban II wprowadził ten zwyczaj jako obowiązujący w całym Kościele. W tym też czasie ustalono, że popiół do posypywania głów wiernych ma pochodzić z palm poświęconych w Niedzielę Palmową poprzedniego roku.

„Czym jest popielec, gestem, przypomnieniem Że nic trwałego nie ma na tej ziemi Że każde życie zbliża się do kresu I żadną siłą nikt tego nie zmieni Czym jest popielec, tradycją prastarą? Znaną już niemal od ósmego wieku Znakiem pokuty za niegodne czyny Za złe skłonności co drzemią w człowieku A może tylko teatralnym gestem Który niewiele w nasze życie wnosi Nadal idziemy krętymi ścieżkami I na poprawę znów się nie zanosi Czym jest popielec, czy refleksji chwilą Zrobionym w biegu rachunkiem sumienia? Czy też refleksją do poprawy życia W składanych Bogu ciągle przyrzeczeniach? Jakie przesłanie ma w sobie ukryte Gest posypania swej głowy popiołem Kiedy klękamy u stopni ołtarzy Z bagażem przeżyć, z pochylonym czołem Odwieczna prawda znana od pradziada Z prochu jesteśmy, w proch się obracamy Tę starą prawdę popiół przypomina Gdy przed kapłanem głowy pochylamy Popiół to nicość, zaprzeczenie życia Które już zgasło w wydarzeń powodzi To życie kiedyś, jak nauczał Jezus W innej postaci znowu się odrodzi” [J. Józef – „Popielec”, 2012 r.]

     W Środą Popielcową – zgodnie z kanonami 1251-1252 Kodeksu Prawa Kanonicznego – obowiązuje wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych i post ścisły (trzy posiłki w ciągu dnia, w tym tylko jeden – do syta). Prawem o wstrzemięźliwości są związani wszyscy powyżej 14 roku życia, zaś prawem o poście – osoby pełnoletnie do rozpoczęcia 60 roku życia. Prawo kanoniczne nie nakłada na wiernych natomiast obowiązku uczestniczenia w tym dniu w Eucharystii (chociaż jest to powszechną praktyką, z której nie powinno się rezygnować bez ważnej przyczyny).

     Przygotowując się do do owocnego przeżycia Świąt Zmartwychwstania Pańskiego postarajmy się wygospodarować trochę czasu na udział w Rekolekcjach Wielkopostnych, na udział w tradycyjnych nabożeństwach wielkopostnych – Drodze Krzyżowej i Gorzkich Żalach, czy też na systematyczną lekturę Pisma Świętego. Spróbujmy się schronić przed gwarem i hałasem codziennego życia, zostać sam na sam z Bogiem i z samym sobą. W tym klimacie bliskości i ciszy wsłuchajmy się w Jego głos – głos, który będzie przemawiał do naszego serca. Niech nasze uczestnictwo w nabożeństwach wielkopostnych będzie naszą modlitwą. Poprzez modlitwę idźmy z Nim, razem z Nim niesiemy krzyż! Niech nasze własne codzienne trudności zjednoczą nas z trudnościami Pana, by stąd czerpać rozeznanie i siłę, potrzebne nam nie tylko do tego, aby nieść własne cierpienie, ale i do tego, aby je pokonywać.

     W Środę Popielcową Msze św. w naszej parafii o godz. 9:00 i 17:00 (kościół) oraz o 15:00 (Krzywopłoty). Natomiast tradycyjne nabożeństwa wielkopostne: Droga Krzyżowa w piątki o godz. 16:30 i w niedziele o godz. 15:00, zaś Gorzkie Żale w niedziele o godz. 15:30.

 

     „Praesentatio Domini”, czyli dosłownie „Przedstawienie Pana”, to w języku łacińskim święto Ofiarowania Pańskiego. Święto to obchodzone czterdziestego dnia od uroczystości Narodzenia Pańskiego w starszej formie rytu rzymskiego nazywało się „In purificatione Beatae Mariae Virginis”, czyli „Oczyszczenie Najświętszej Maryi Panny”. Obie nazwy, zarówno dawna jak nowa, zostały zaczerpnięte z pierwszego zdania Ewangelii czytanej tego dnia: „Gdy potem upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, rodzice przynieśli Je do Jerozolimy, aby Je przedstawić Panu” (Łk 2,22). Zgodnie bowiem z żydowskim prawem, będącym pamiątką ocalenia pierworodnych synów Izraela podczas niewoli egipskiej, wszystko co pierworodne, należało ofiarowywać Bogu. Dotyczyło to także pierworodnego syna. Ludzi jednak nie można było ofiarować tak, jak to się robiło ze zwierzętami, stąd też dzieci wykupywano zaraz za symboliczną kwotę (5 syklów – równowartość zarobku za 20 dni). Obowiązywał również inny starotestamentowy obrzęd, nazywany oczyszczeniem. Poddawały się mu matki w czterdzieści dni po porodzie syna (80 dni po porodzie córki). Gdy upłynął ten termin matka była zobowiązana złożyć ofiarę z baranka i młodego gołębia lub z synogarlicy, jako ofiarę dla Boga. Jeśli jej na to nie pozwalało zbyt wielkie ubóstwo – zamiast baranka prawo dopuszczało ofiarowanie drugiego gołębia lub synogarlicy. Święta Rodzina przestrzegała wszystkich praw i zwyczajów żydowskiej religii. Dlatego czterdzieści dni po narodzeniu Pana Jezusa wszyscy troje — Jezus, Maryja i Józef — udali się do Jerozolimy i tam odbyli obie ceremonie.

„Gdy życie nasze dobiegnie do końca, Gdy Bóg ostatnie godziny policzy, Niech nam zaświeci jak promienie słońca, Światło gromnicy. Gdy nasze czoło pot śmiertelny zrosi, Gdy nasze łoże obstąpią szatani, Twojej obrony niech każdy uprosi – Gromniczna Pani! Kiedy nad nami zawisną czarne chmury, Gdy na wsze strony lecą błyskawice, Gdy ciemność straszna od dołu do góry: Święćmy gromnice! Matko Najświętsza! My nędzni grzesznicy Pod Twoją obronę się uciekamy, Przed Twym obrazem, przy świetle gromnicy Ciebie błagamy! Tyś jasna gwiazda na morzu żywota, Pokus się o Cię rozbiją bałwany! Kto się ucieka do Cię Matko złota, Jest wysłuchany. Bądź nam Matką w życiu i przy zgonie, Niech Twoja łaska nam przyświeca, Niech nasza miłość ku Tobie zapłonie Jako gromnica!”. [Józef Strug „Na dzień Matki Boskiej Gromnicznej”]

     Święto Ofiarowania Pańskiego było obchodzone w Jerozolimie już w drugiej połowie V wieku. Odbywały się już wówczas procesje z zapalonymi świecami, następnie zwyczaj ten rozpowszechnił się po całym świecie. Gdy około 540 roku wybuchła w Konstantynopolu dżuma, cesarz Justynian zarządził, aby w jego państwie święcono tę uroczystość 2 lutego. Chciał wyprosić u Zbawiciela, aby tak jak kiedyś wyszedł na spotkanie Symeona, tak i teraz przybył z pomocą nawiedzonym. Nie jesteśmy w stanie stwierdzić czy zaprowadzono je wówczas także w Rzymie. Wiadomo natomiast, że w niektórych miejscowościach Zachodu przyjęło się to święto dość późno. Papież Sergiusz I (687-701) polecił w tym dniu odprawiać procesję błagalną. Wśród świąt Matki Boskiej jest ono pierwszym, w którego dniu nie było wolno wykonywać prac służebnych.

     Uroczystość Ofiarowania Pańskiego w tradycji polskiej znana jest jako dzień Matki Bożej Gromnicznej. Współczesny człowiek, zafascynowany coraz to nowymi osiągnięciami techniki, na co dzień pochłonięty różnymi sprawami, interesami i biznesem, nie przywiązuje szczególnej wagi do tej wyjątkowej świecy, w którą Kościół każe nam się wpatrywać w tym dniu. W gromnicy dostrzec można przynajmniej trojakie znaczenie. Światło świec trzymanych przez uczestników liturgii symbolizuje Jezusa Chrystusa – Światłość narodów. Procesjonalne wkroczenie do kościoła to znak przybycia niesionego przez Maryję Pana do świątyni. Równocześnie nasze procesjonalne podążanie do kościoła na eucharystyczne spotkanie z Chrystusem przypomina przyjście starca Symeona do świątyni za natchnieniem Ducha Świętego. Ponadto, jak każda procesja, ma ona wymiar eschatologiczny i symbolizuje nasze podążanie poprzez doczesność ku definitywnemu zjednoczeniu z Bogiem w świątyni Nowego Jeruzalem.
Poświęcone w tym dniu świece często starano się z tym poświęconym ogniem donieść do domu. Tam gospodarz błogosławił nimi dobytek, a dymem robił krzyżyk nad drzwiami i oknami, modląc się o ochronę przed wszelkimi niebezpieczeństwami. Gromnice przechowywano je za obrazami świętych, posługując się nimi w ważnych i groźnych momentach życia. Miały one chronić domowników od gromów i wszelkich niebezpieczeństw. Z zapaloną gromnicą wychodziło się naprzeciw kapłana niosącego choremu ostatnią posługę, a w chwili śmierci dawało konającemu gromnicę do ręki, by uprosić dla niego wstawiennictwo Matki Bożej oraz by na wzór „roztropnych panien” wyszedł on z płonącą lampą na spotkanie swego Oblubieńca. W czasie burzy i gromów stawiana była zapalona gromnica w oknie, przed obrazem Najświętszej Panny lub na stole, przy którym gromadzili się domownicy. Z dawien dawna uważano Matkę Bożą Gromniczną za opiekunkę zagród i ludzi, chroniącą przed napaścią wilków.

     Święto Matki Bożej Gromnicznej zamyka cykl uroczystości związanych z objawieniem się światu Słowa Wcielonego. Kończy się w Polsce okres śpiewania kolęd, trzymania żłóbków i choinek – kończy się tradycyjny (a nie liturgiczny – ten skończył się świętem Chrztu Pańskiego) okres Bożego Narodzenia. Jednocześnie w dniu tym kościół powszechny obchodzi także ustanowiony w 1997 roku przez św. Jana Pawła II Dzień Życia Konsekrowanego, poświęcony modlitwie za osoby, które poświęciły swoje życie na służbę Bogu i ludziom w niezliczonych zakonach, zgromadzeniach zakonnych, stowarzyszeniach życia apostolskiego i instytutach świeckich. Pamiętajmy o nich w podczas naszej modlitwy w tym dniu.

     W dniu 2 lutego, w święto Ofiarowania Pańskiego, Msze św. z poświęceniem gromnic w naszej parafii o godz. 9:00 i o godz. 17:00 (kościół) oraz o godz. 15:00 (Krzywopłoty).

 

  

     „Z narodzenia Pana dzień dziś wesoły, Wyśpiewują chwałę Bogu żywioły: Radość ludzi wszędzie słynie, Anioł budzi przy dolinie pasterzów, co paśli pod borem woły. … Odchodzą z Betlejem pełni wesela, Że już Bóg wysłuchał próśb Izraela: Gdy tej nocy to widzieli. Co Prorocy widzieć chcieli, W ciele ludzkim Boga i Zbawiciela.”.

„Ojców to naszych obyczaj prastary, Polskiego kraju maluje dostatek, Symbol braterstwa, miłości i wiary; Święty opłatek. Dawniej po dworach chadzali kwestarze – Przy nich katechizm powtarzały dziatki,. I z Bożym słowem przynosili w darze Białe opłatki. Lecz świat dzisiejszy, który w nic nie wierzy, Co nie jest złotem, bogactwem, dostatkiem, Co – Boże odpuść – nie mówi pacierzy, Gardzi opłatkiem. Ale my – czcimy, co obyczaj święci, Czy ty za światem, czy ja w naszej chacie, Więc ten opłatek w dowód mej pamięci Przyjm, miły bracie.”. [Kajetan Kraszewski z Romanowa do brata, Józefa Ignacego Kraszewskiego przebywającego na wygnaniu, w Dreźnie „Z opłatkiem”]

     Dzieląc się opłatkiem, w te piękne Święta, wszystkim naszym parafianom, sympatykom i gościom naszej strony internetowej składamy najserdeczniejsze życzenia. Wiary, która odmieni nasze serca. Nadziei, że jutro będzie lepsze. Miłości, która przetrwa najgorsze momenty w życiu. I zdrowia, którego wszyscy potrzebujemy. Niechaj maleńki Jezus Wam błogosławi w każdym dniu Nowego Roku. Wesołych świąt Bożego Narodzenia!   

  

     Niebawem rozpocznie się Adwent – czas radosnego oczekiwania i przygotowania się na Narodzenie Pana Jezusa. To czas szczególny, czas w którym człowiek uświadamia sobie wielką miłość Boga. To czas kiedy oczekujemy na najważniejsze zdarzenie w historii człowieka – Boże Narodzenie. To wyjątkowy czas dla chrześcijan, będący równocześnie czasem refleksji i przygotowania serca na przyjecie w nim Bożej Dzieciny. Samo słowo adwent pochodzi z języka łacińskiego „adventus”, które oznacza przyjście, przybycie. Dla starożytnych Rzymian słowo to oznaczało oficjalny przyjazd cesarza. Początki adwentu należy łączyć z początkiem obchodzenia przez chrześcijan świąt Bożego Narodzenia około II połowy IV wieku. Pierwsze ślady odkrywamy w liturgii hiszpańskiej i galicyjskiej. Według niektórych badaczy adwent zaczęto obchodzić w wieku, gdy biskup Perpetuus z Tours zdecydował, że począwszy od wspomnienia św. Marcina  do świąt Bożego Narodzenia należy utrzymywać post trzy razy w tygodni. W Rzymie okres ten zaczął być obchodzony dopiero pod koniec VI wieku. Adwent miał wtedy formę radosnego oczekiwania na przyjście Pana, brak postów i innych praktyk pokutnych. Dopiero Papież Grzegorz Wielki ujednolicił zalecenia liturgiczne dotyczące adwentu. Od tego czasu adwent trwa cztery tygodnie począwszy od pierwszej niedzieli po uroczystości Chrystusa Króla, do pierwszych nieszporów Bożego Narodzenia. Adwent stanowi pierwszy okres w każdym nowym roku liturgicznym. Z punktu widzenia liturgii Kościoła katolickiego możemy go podzielić na dwa okresy. W pierwszym okresie trwającym od od początku adwentu do 16 grudnia akcent położony jest na Paruzję, czyli ostateczne przyjście Chrystusa na końcu świata. Okres ten wzywa nas do prostowania dróg swego życia, czujności i radości. Natomiast ostatni tydzień adwentu (od 17 do 24 grudnia) to czas bezpośredniego przygotowania do narodzenia Chrystusa, przez które Bóg wypełnia wszystkie obietnice złożone w historii.

„Rorate coeli! Górne Niebiosa! Niech z was wytryśnie zbawienna rosa; Z górnych obłoków na ziemskie niwy Niechaj się spuści mąż sprawiedliwy; Niechaj się ziemska otworzy bryła, Swojego Zbawcę by porodziła!.. Tak z Izajaszem ród ludzki woła, Takim brzmią hymnem mury kościoła, Kiedy nadchodzi kres wielkich godzin, Dzień uroczysty Bożych Narodzin, Gdy ma się życie rozpocząć nowe, Panna wężowi ma zetrzeć głowę, Kiedy na wschodniej Niebiosów stronie Nieznana gwiazda wkrótce zapłonie, Gdy stara przeszłość czeka w pokorze, Kiedy ją wezwą na Sądy Boże.“. [Ludwik Kondratowicz „Staropolskie Roraty” (1858, Wilno)]

     W Adwencie Kościół czci szczególnie Maryję poprzez Mszę św. zwaną Roratami. Nazwa ta pochodzi od pierwszych słów pieśni na wejście: „Rorate coeli, desuper…” („Niebiosa rosę spuśćcie…”). Rosa z nieba wyobraża łaskę, którą przyniósł Zbawiciel. Jak niemożliwe jest życie na ziemi bez wody, tak niemożliwe jest życie i rozwój duchowy bez łaski. Msza św. roratnia odprawiana była zazwyczaj przed świtem jako znak, że na świecie panowały ciemności grzechu, zanim przyszedł Chrystus – Światłość prawdziwa. Wspomnienie rzeczy ostatecznych, czuwanie, podkreśla dodatkowo pora nocna; zapalone lampy mogą oznaczać lampy mądrych panien oczekujących na oblubieńca (Mt. 25, 1-13). Dlatego obecnie Roraty często odprawia się także o zmroku. Adwent przypomina nam, że całe nasze życie jest czekaniem. Zawsze do czegoś dążymy. Człowiek, który w życiu już na nic nie czeka jest nieszczęśliwy. Nasze życie staje się piękne, dlatego, że jest czekaniem, jest dążeniem do czegoś, czekaniem na Kogoś, czekaniem na przychodzącego Chrystusa. To czekanie wierni najwymowniej wyrażają, na Roratach. Dzieci przynoszą oświetlone lampki. Poza tym w kościele pojawiają się jeszcze inne symbole adwentowe.

     „Nie jesteśmy synami nocy ani ciemności. Nie śpijmy przeto jak inni, ale czuwajmy i bądźmy trzeźwi” (1 Tes 5, 5-6). Żyjmy więc, jakby Chrystus przyszedł dzisiaj, aby nie zastał nas śpiących, bo śpiący jest poza rzeczywistością – jest jak umarły. Czuwajmy więc, bo dzieją się rzeczy najważniejsze! Niech te słowa będą naszą dewizą Adwentu. Bo Adwent przychodzi, aby nas zbudzić, żebyśmy czuwali!

     W naszym kościele parafialnym Roraty odprawiane będą codziennie od poniedziałku do soboty o godz.17:00 (we wtorki o godz. 7:00). Nie zmarnuj szansy, aby jeszcze mocniej umocnić się w wierze i godnie przygotować się na przyjście Pana. Postaraj się przeżyć Adwent najlepiej jak tylko potrafisz!

  

     Stało się już tradycją, że dzieci i młodzież ze Szkoły Podstawowej im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Bydlinie. przygotowując swoje nowe przedstawienia nie zapominają o naszej parafii. Po dłuższej przerwie trwającej ponad 2,5 roku, spowodowanej pandemią koronawirusa, ponownie zawitali w progi naszej świątyni. W niedzielę 06 listopada 2022 roku po skończonej Mszy św. o godz. 12:00 wystąpili w naszym kościele z przedstawieniem poświęconym świętemu Janowi Pawłowi II. A to dlatego, że nie tak dawno, bo 16 października, obchodziliśmy bowiem kolejną 44 rocznicę wyboru ks. kard. Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową.
     W przedstawieniu przypomniana została postać świętego Jana Pawła II oraz różne epizody z jego życia. Postać Papieża, który zdumiewał, zaskakiwał i zaskarbiał serca ludzi, z którymi przebywał. Mocnego w wierze i umiejącego umocnić także innych w wierze. Nie uciekającego od ludzi, ale umiejącego rozmawiać z każdym, również z ateistami. Łamiącego powszechne konwenanse, zwłaszcza co do tego jak powinien zachowywać się ksiądz. Papieża, który podczas swego pontyfikatu beatyfikował on ponad 1300 sług Bożych i kanonizował prawie 500 ludzi. Papieża, który był on zbyt wielkim papieżem, by zmieścić go w krótkim przedstawieniu, czy też jego dokonania i znaczenie przedstawić w kilku zdaniach. 

„Nie byłoby na Stolicy Piotrowej tego Papieża Polaka, który dziś pełen bojaźni Bożej, ale i pełen ufności rozpoczyna nowy pontyfikat, gdyby nie było Twojej wiary, nie cofającej się przez więzieniem, cierpieniem, Twojej heroicznej nadziei, Twojego zawierzenia bez reszty Matce Kościoła, gdyby nie było Jasnej Góry – i tego całego okresu dziejów Kościoła w Ojczyźnie naszej, które związane są z Twoim biskupim i prymasowskim posługiwaniem.”. [św. Jan Paweł II na audiencji dla Polaków, 23.10.1978 r.]

     Podobnie jak to miało miejsce przy poprzednich przedstawieniach, również ostatni występ wszystkim bardzo się podobał. Po jego zakończeniu młodzi wykonawcy zostali nagrodzeni gromkimi brawami oraz drobnymi, słodkimi upominkami podarowanymi przez księdza proboszcza. Wszystkim aktorom, którzy włożyli wiele serca w swój występ oraz paniom katechetkom, które przygotowały inscenizację, składamy serdeczne podziękowania. Bóg Zapłać!

     Zdjęcia z przedstawienia o świętym Janie Pawle II można oglądać w Galerii Zdjęć. 

     Zapalone znicze, udekorowane groby i miejsca pamięci, wieczorne łuny nad cmentarzami – to obraz dni do których zbliżamy się nieuchronnie. To czas Wszystkich Świętych oraz Wspomnienia Wszystkich Wiernych Zmarłych. Dzień 1 listopada, czyli święto Wszystkich Świętych, winien być jednym z najbardziej radosnych dni dla chrześcijan. Już sama nazwa „święto” wskazuje nam, że mamy do czynienia z czymś radosnym. Powinniśmy świętować – cieszyć się, radować. Kościół w tym dniu oddaje cześć tym wszystkim, którzy już weszli do chwały niebieskiej, a wiernym pielgrzymującym jeszcze na ziemi wskazuje drogę, która ma zaprowadzić ich do świętości. Dzień ten jest świętem wszystkich zbawionych – nie tylko tych wyniesionych na ołtarze, ale też „zwykłych ludzi”, wśród których mamy nadzieję, że są też nasi bliscy. W dniu tym powinniśmy się cieszyć się z ich szczęścia, a dzięki wspólnocie ze Świętymi, którzy otaczają nas swoją opieką, możemy żyć w nadziei Bożej – że my też możemy kiedyś cieszyć się chwałą w domu Ojca Niebieskiego.
     Tradycja czczenia zbawionych sięga dawnych czasów. Początkowo rodzący się Kościół otaczał kultem Matkę Bożą, a następnie męczenników, których groby zaczęto odwiedzać w dzień narodzin dla Nieba, czyli w rocznicę śmierci. W IV wieku w Kościele wschodnim istniał zwyczaj czczenia wszystkich bezimiennych męczenników za wiarę, których nie wspominano oficjalnie w kanonie mszalnym. Święto to jednak – w odróżnieniu od obecnie panującego zwyczaju – obchodzone było późną wiosną, w pierwszą niedzielę po Święcie Zesłania Ducha Świętego. W Kościele zachodnim podobną, wiosenną uroczystość wprowadził kilka wieków później – w roku 609 – papież Bonifacy IV; obchody zostały jednak po święcone nie tylko męczennikom, a wszystkim zbawionym. Świętowanie w dniu 1 listopada w Rzymie rozpoczęto najprawdopodobniej w 741 roku, gdy papież Grzegorz III ufundował oratorium w Bazylice św. Piotra na Watykanie ku czci Zbawiciela, Maryi, apostołów, męczenników i wyznawców. W dokumencie fundacyjnym polecił odprawiać w tym oratorium modlitwy do wszystkich świętych w dniu 1 listopada. W 935 roku papież Jan XI wyznaczył na 1 listopada osobne święto ku czci Wszystkich Świętych, które miało obowiązywać w całym Kościele. Wprowadził też wigilię tego święta. W 1475 roku papież Sykstus IV ustanowił w dniu 1 listopada obowiązkową dla wszystkich wiernych uroczystość i dołączył do niej oktawę obchodów.

„Stojąc nad grobem, myśli przenikają Życie me ziemskie… A chwile mijają… Stoję i dumam o tych co odeszli, Co żyli pośród nas, co życie to przeszli. I zazdrość przez chwilę zawładnęła duszę, Że oni u Ciebie… Ja żyć jeszcze muszę. Ojcze mój, który w niebiosach królujesz, Czemu i nade mną już się nie zlitujesz? Tęsknota za Tobą ogromna mną włada I staję bezradna… Z sił ciało opada. Lecz przechodzę dalej na groby mych bliskich, Stąpając ostrożnie po kamieniach śliskich. I znowu staję nad czyjąś mogiłą… I myślę jak wielką władasz Boże siłą! A te groby wszystkie takie kolorowe, Że nagle radość wniknęła w mą duszę I wyszłam z cmentarza, z nadzieją i wiarą. I weselem wielkim, że przecież żyć muszę. Ty mnie potrzebujesz, na ziemi, mój Panie, A ja wierzę przecież w ciała zmartwychwstanie!“. [Teresa „Cmentarna zaduma”]

     Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych Kościół obchodzi 2 listopada. W tradycji polskiej ten dzień jest nazywany Dniem Zadusznym lub potocznie Zaduszkami. Obchód Dnia Zadusznego zainicjował w 998 roku św. Odylon (+1048 r.) – czwarty opat klasztoru benedyktyńskiego w Cluny (Francja). Praktykę tę początkowo przyjęły klasztory benedyktyńskie, ale wkrótce za ich przykładem poszły także inne zakony i diecezje. W XIII w. święto rozpowszechniło się na cały Kościół zachodni. W wieku XIV zaczęto urządzać procesję na cmentarz do czterech stacji. Piąta stacja odbywała się już w kościele, po powrocie procesji z cmentarza. Przy stacjach odmawiano modlitwy za zmarłych i śpiewano pieśni żałobne. W Polsce tradycja Dnia Zadusznego zaczęła się tworzyć już w XII w., a z końcem wieku XV była znana w całym kraju. W 1915 roku papież Benedykt XV na prośbę opata-prymasa benedyktynów zezwolił, aby tego dnia każdy kapłan mógł odprawić trzy Msze święte: w intencji poleconej przez wiernych, za wszystkich wiernych zmarłych i według intencji Ojca Świętego. Zwyczaj ten nie jest traktowany jako obowiązek. W dniu tym Kościół wspomina zmarłych, których dusze oczekują w czyśćcu na ostateczne spotkanie z Bogiem. Chodzi więc o tych, których nie mogą wejść do nieba, gdyż mają pewne długi do spłacenia Bożej sprawiedliwości. Dzień ten powinien on być czasem refleksji i zastanowienia się nad naszym losem, nad życiem i jego sensem. Wreszcie to dzień pamiętania o tych, którzy jeszcze szczęścia wiecznego nie osiągnęli, a więc jest to także dzień nadziei. Ks. Władysław Sarna wspominał, że ,,w tym dniu ustawiają katafalk w kościele i kładą na nim trumnę, a na trumnie kielich, mszał, biret, stułę, więc sądzą, że w nocy przychodzi do kościoła ksiądz proboszcz, przyprowadza ze sobą parafian i odprawia dla nich żałobną Mszę Świętą”. My tu na ziemi doznajemy pomocy od tych, co są już w niebie, a wzajemnie możemy pomagać – szczególnie przez modlitwę – tym, którzy są w czyśćcu i jeszcze na zbawienie czekają. Aby przyjść z pomocą zmarłym pokutującym w czyśćcu, żyjący mogą w dniach oktawy Wszystkich Świętych (1-8 listopada) uzyskać i ofiarować odpusty zupełne pod zwykłymi warunkami oraz odwiedzając cmentarze. Temu celowi służą też ofiary składane w kościołach i na cmentarzach. Są to tzw. wypominki za naszych najbliższych zmarłych. Z ambon lub przy ołtarzu odczytuje się imiona zmarłych wypisanych na kartkach i odmawia zwyczajowe modlitwy za wszystkich zmarłych z prośbą o ich zbawienie. Nabożeństwa i modlitwy za dusze czyśćcowe zanosimy nie tylko w tym dniu. Pomocą dla dusz cierpiących w czyśćcu są też uroczyście urządzane pogrzeby, często zamawiane Msze św. w intencji zmarłych, Msze św. gregoriańskie czy też zwykła modlitwa ofiarowana w tej intencji.

     Stojąc nad grobami naszych bliskich trudno jest pamiętać o nadziei nowego życia. Groby zdają się nam nic nie mówić. A jednak serce wyrywa się do przekraczania pozornej ciszy i samotności cmentarnych mogił w kierunku silnej wiary i niezachwianej nadziei, że życie nie kończy się na grobie, lecz ma swoją kontynuację w wieczności. Jaka jest stan mojej nadziei na spotkanie twarzą w twarz ze Zmartwychwstałym? ,,Nad grobem mym nie stój wśród łkań, ja nie śpię w nim. Nie ma mnie tam.”.

     Porządek nabożeństw w tych dniach w naszej wspólnocie parafialnej:
Wtorek, 1 listopada 2022 roku:
• godz. 8:00 – Msza św. w kościele,
• godz. 11:15 – z kościoła wyruszy procesja na cmentarz grzebalny. Po przyjściu na cmentarz procesja po cmentarzu grzebalnym z modlitwą za zmarłych. Zakończenie procesji przy ołtarzu. Msza św. ok. godz 12:00 z kazaniem zakończy uroczystość na cmentarzu,
• nie ma w tym dniu Mszy św. w Krzywopłotach o godz. 10:00 oraz Mszy św. popołudniowej o godz. 16:00.
Środa, 2 listopada 2022 roku:
• godz. 9:00 Msza św., a po niej procesja wokół kościoła z modlitwami za zmarłych,
• godz. 16:30 różaniec za zmarłych i następnie o godz. 17:00 Msza św.

     W dniu Wszystkich Świętych przy wejściu na cmentarz przeprowadzana będzie zbiórka ofiar (kwesta) z przeznaczeniem na wybudowanie ołtarza polowego wraz z zadaszeniem na terenie cmentarza grzebalnego.
Bóg zapłać za wszelkie złożone ofiary !

     Przed nami październik – miesiąc tradycyjnie poświęcony modlitwie różańcowej. Różaniec, pierwotnie znany pod nazwą Psałterza Najświętszej Maryi Panny, sięga swoimi korzeniami do XII wieku. Pierwsi pustelnicy wyznaczali sobie do codziennego odmawiania pewne ilości modlitw. Ułatwiali to sobie, posługując się sznurkami z węzełkami lub sznurkami z pętelkami lub kawałkami drewna. Taki różaniec podobno posiadał św. Pachomiusz i św. Benedykt z Nursji. Zaś sama nazwa różaniec wywodzi się od św. Dominika, uważanego powszechnie za ojca różańca. Legenda głosi że Matka Boża objawiła się Dominikowi i poleciła mu, aby odmawiał Psałterz Najświętszej Maryi Panny, czyli modlitwy złożonej ze 150 Zdrowaś Maryjo i 15 Ojcze Nasz. Dominik posłuchał Maryi, głosił słowo i przeplatał je rozważaniem połączonym z odmawianiem różańca. Odmawianie Psałterza Najświętszej Maryi Panny porównywano do ofiarowania Matce Bożej 150 róż, dlatego tę modlitwę nazwano „wieńcem z róż”, czyli różańcem. Dominik Alamus a la Roche ustalił liczbę 150 modlitw Zdrowaś Maryjo na wzór Księgi Psalmów, które podzielił na dziesiątki, każda przeplatana modlitwą Ojcze Nasz. Z czasem zaczęto łączyć odmawianie modlitwy z rozważaniem tajemnic z życia Chrystusa i Maryi. Szczególnego znaczenia maryjnego nabrał on w XVI wieku po słynnej bitwie i zwycięstwie wojsk chrześcijańskich nad flotą turecką pod Lepanto w dniu 7 października 1571 roku. Wtedy to papież Pius V, przypisując nieoczekiwane zwycięstwo floty chrześcijańskiej interwencji Matki Bożej wzywanej na różańcu, ogłosił święto Matki Bożej Różańcowej. Oficjalnie dopiero papież Leon XIII w 1885 roku, z racji różańca, ogłosił październik miesiącem maryjnym. W wieku XVI ostatecznie ustalono 15 tajemnic, podzielonych na 3 części (Radosne, Bolesne i Chwalebne). Tak było do roku 2002, kiedy to Jan Paweł II dodał część IV różańca świętego – Tajemnice Światła.    

„Weź różaniec do rąk jak kotwicę bezpieczną wśród fal co przerażają głębią… Weź różaniec do rąk jak klucz dany nam z Nieba Niech on nasze serca otwiera byśmy nawzajem byli dobrzy jak bochen chleba…“. [o.Benedykt Zima OCist „* * *”]

     Modlitwa różańcowa jest dla Maryi szczególnie miła, a dla człowieka bardzo skuteczna. Wyrosła ona z Ewangelii i jest jej streszczeniem. Ilekroć Maryja chciała przekazać światu swoje orędzie, objawiała się wybranym ludziom (najczęściej dzieciom) z różańcem w ręku i usilnie zachęcała do jego odmawiania. Tak było w Licheniu w 1850 roku („Zachęcaj ludzi do pokuty i modlitwy… Zwłaszcza niech ludzie modlą się na różańcu, rozważając życie i mękę Pana Jezusa…”), w Lourdes w 1858 roku, w Gietrzwałdzie w 1877 roku („Chcę, abyście codziennie odmawiały różaniec.”), w Osuchowej Nowej w 1910 roku („Przychodźcie tu licznie codziennie, pozdrawiajcie Mnie Świętym Różańcem, który jest mi wielce miłą modlitwą.”), w Fatimie w 1917 roku („Odmawiajcie codziennie różaniec, aby uprosić pokój dla świata i zakończenie wojny.”), w Siekierkach w latach 1843-49 („Idź z krzyżem i z różańcem, a Ja cię osłonię Swoim płaszczem. Choć będziesz cierpiała, nie bój się, bo jesteś pod Moim płaszczem …”), czy też w Medjugorie od 1981 roku („Proszę was, abyście wszystkich wezwali do odmawiania różańca. Różańcem pokonacie wszystkie trudności, którymi szatan chce wyrządzić krzywdę Kościołowi katolickiemu.”). W objawieniach Matka Najświętsza wzywała ludzi do modlitwy różańcowej, pouczała ich, jak mają się modlić, albo sama dawała świadectwo własnej więzi z różańcem, trzymając go w rękach podczas wizji. Wydawać się może, że różaniec jest modlitwą wyłącznie maryjną i rzeczywiście często tak jest pojmowany. W istocie jednak w jej centrum stoi Chrystus, Jego miłość, którą nas do końca umiłował. Gdy odmawiamy różaniec, to Maryja uczy nas odkrywać i rozumieć Boże tajemnice.

     Różaniec wydaje się być z pozoru zwykłą, długą i nużącą modlitwą. Ale tak nie jest ! Różaniec to nie jest zwykła modlitwa – to sposób na życie.  Odmawiając różaniec oddajemy wszystkie nasze radości i smutki – całe nasze życie – Maryi. Gdy zwracamy się do Niej z ufnością, możemy być pewni, że Ona wstawi się za nami u Swojego Syna – Jezusa Chrystusa. Różaniec jest zatem modlitwą zawierzenia, która kieruje nas przez Maryję do Jezusa. Odmówienie jednej części różańca trwa 25 minut… To jedyne 25 minut z 1440, jakie otrzymujemy od Boga każdego dnia. Poświęć ten czas Maryi. Spróbuj i Ty porozmawiać z Maryją trzymając w ręku różaniec.

     Nabożeństwo różańcowe w naszej parafii przez cały miesiąc październik – w dni powszednie ok. godz. 17:30 (bezpośrednio po Mszy św. odprawianej o godzinie 17:00), zaś w niedziele – po południowej Mszy św. odprawianej o godzinie 16:00.

     Zbliża się wielki Jubileusz – 100 lecie istnienia naszej parafii, który będziemy obchodzić w 2023 roku. To pięć pokoleń, które w naszym kościele parafialnym przez słuchanie słowa Bożego i przyjmowanie sakramentów świętych uświęcało i nadal uświęca swoje życie, otwierając swoje serca dla Jezusa Chrystusa naszego Zbawiciela. Dzięki wierze naszych rodziców przez chrzest św. zostaliśmy włączeni do Chrystusowego Kościoła, by trwając przy Jezusie, który jest „drogą, prawdą i życiem” osiągnąć wieczne szczęście.

     Misje Parafialne to świetny czas dany nam po to, by pomyśleć o tym co najważniejsze. Chcemy popatrzeć na swoje życie w świetle Bożego słowa. Zobaczyć jak wielką wartość mamy w oczach Boga, skoro Chrystus oddał za nas swoje życie na krzyżu., byśmy z Nim żyli w wieczności. Przez udział w Misjach Parafialnych chcemy w sobie odnowić i umocnić otrzymaną łaskę wiary i więź z Jezusem naszym Panem.

„– Peregrynacja, czyli przybycie. Krzyża, przy którym umierał św. Jan Paweł II. Przybywa również i on sam w swoich relikwiach. I to wszystko nas składania do tego, ażeby rozważać to, co ten krzyż oznacza, jakim jest znakiem dla każdego z nas. Jest znakiem męki i okropnego, powolnego umierania Pana Naszego, Jezusa Chrystusa.-“. [bp Grzegorz Kaszak, Jaworzno-Jeleń, 03.03.2022 r.]

     Misje Święte oraz Peregrynacja Krzyża i Relikwii św. Jana Pawła II w naszej parafii odbędą się w dniach 18-25.09.2022 roku. Poprowadzą je ojcowie ze Zgromadzenia Redemptorystów.
Program uroczystości wygląda następująco:
 

NIEDZIELA 18.09.2022 R.

 8:00 – Msza św. z nauką misyjną

10:00 – Msza św. z nauką misyjną w Krzywopłotach

12:00 – Msza św. z nauką misyjną

16:00 – Msza św. z nauką misyjną

19:00 – Nauka stanowa dla małżonków i rodziców

21:00 – Apel Jasnogórski

 

PONIEDZIAŁEK 19.09.2022 R.

Grzech

 9:00 – Msza św. z nauką misyjną

15:00 – Msza św. z nauką misyjną w Krzywopłotach

16:30 – Msza św. z nauką dla dzieci

18:00 – Msza św. z nauką misyjną i Droga Krzyżowa przez Cieślin

Na zakończenie – Apel Jasnogórski

 

WTOREK 20.09.2022 R.

Dzień Pojednania

 9:00 – Msza św. z nauką misyjną

15:00 – Msza św. z nauką misyjną w Krzywopłotach

16:30 – Msza św. z nauką dla dzieci

18:00 – Msza św. z nauką misyjną

Po Mszy św. nauka stanowa dla młodzieży szkół średnich i studiującej

21:00 – Apel Jasnogórski

 

ŚRODA 21.09.2022 R.

Rzeczy ostateczne

Dzień spowiedzi – pół godz. przed Mszą św.

 9:00 – Msza św. z nauką misyjną

15:00 – Msza św. z nauką misyjną w Krzywopłotach

16:30 – Msza św. z nauką dla dzieci

18:00 – Msza św. z nauką misyjną

21:00 – Apel Jasnogórski

 

CZWARTEK 22.09.2022 R.

Opowiedzenie się za Jezusem

 9:00 – Msza św. z nauką misyjną

16:00 – Msza św. z nauką misyjną w Krzywopłotach

18:00 – Msza św. z nauką misyjną

21:00 – Apel Jasnogórski

 

PIĄTEK 23.09.2022 R.

Eucharystia i święto rodziny

 9:00 – Msza św. z nauką dla chorych

18:00 – Msza św. z nauką misyjną i odnowienie ślubów małżeńskich

 

SOBOTA 24.09.2022 R.

Dzień Maryjny

Nawiedzenie Krzyża

 9:00 – Msza św. z nauką misyjną

11:00 – Msza św. z błogosławieństwem małych dzieci

16:00 – Przywitanie krzyża i procesja do kościoła

17:00 – Msza św. na rozpoczęcie peregrynacji

18:30 – Tajemnice bolesne różańca

19:30 – Koronka do Miłosierdzia Bożego

Modlitewne czuwanie przy krzyżu

21:00 – Apel Jasnogórski

 

NIEDZIELA 25.09.2022 R.

 8:00 – Msza św. z nauką misyjną

10:00 – Msza św. z nauką misyjną 

12:00 – Msza św. z nauką misyjną

14:00 – Msza św. z nauką misyjną

15:00 – Koronka do Miłosierdzia Bożego

Pożegnanie i odprowadzenie krzyża i relikwii św. Jana Pawła II.

     Zapraszam wszystkich na Misje Święte. Niech to będzie czas modlitwy za siebie i za tych, którzy nas do wiary doprowadzili.
Módlmy się o dobre przeżycie tego świętego czasu łaski, aby wszyscy parafianie umocnili się w wierze, nadziei i miłości.
Ks. Mariusz Wróbel, proboszcz.

     Książka „<<… Tyś jest u nas w wielkiej sławie …>> Parafia Rzymskokatolicka pod wezwaniem św. Stanisława BM w Cieślinie 1923 – 2023″ została wydrukowana przez wydawnictwo Poligrafia Salezjańska w Krakowie. W pierwszych dniach września br. część nakładu książki została dostarczona z Krakowa do parafii. W związku z powyższym ustala się następujący sposób rozprowadzania książki wśród wszystkich zainteresowanych.    

„100-lecie parafii, podobnie jak każdy jubileusz, jest nowym darem, nową łaską, nową okazją ku temu, by nieco głębiej zastanowić się nad przebytą drogą, nad tym, co za nami, nad dniem dzisiejszym, a także by spojrzeć w przyszłość. Znana łacińska maksyma przypisywana Cyceronowi głosi: „Historia jest świadkiem czasów, światłem prawdy, życiem pamięci, nauczycielką życia” (łac. „Historia testis temporum, lux veritatis, vita memoriae, magistra vitae”). Słowa te uświadamiają nam, że budując współczesność jesteśmy kontynuatorami sztafety pokoleń. Trzeba więc spojrzeć w przeszłość, by twórczo ją kontynuować, jak ów ewangeliczny ojciec, „który ze swojego skarbca wydobywa rzeczy nowe i stare.” (Mat. 13, 52). To spojrzenie umożliwia nam książka, którą trzymacie w dłoniach. Dzięki niej możemy podążać przez minione lata, ścieżkami wiodącymi przez wioski naszej parafii oraz najbliższej okolicy.”. [„Przedmowa” z przedmiotowej książki]

     W najbliższym tygodniu (19-25.09.2022 r.) planowane jest:
– dokonanie ostatecznego zgłoszenia do Biblioteki Narodowej faktu wydania książki (wykorzystania nr ISBN, opis publikacji, opis w formacie ONIX 3.0 i inne uzupełnienia danych).
– przygotowanie paczek i wysłanie 17 egzemplarzy książki (tzw. „Egzemplarzy Obowiązkowych”) do 15 największych bibliotek w naszym kraju.
– rozprowadzenie książek wśród sponsorów (darczyńców) niniejszej publikacji.
– przygotowanie egzemplarzy książek do przekazania do archiwów diecezjalnych.
– przygotowanie i rozprowadzenie książek pośród wszystkich tych, którzy zgłosili chęć ich nabycia oraz praktycznie wszyscy opłacili już koszt ich wydania (głównie osoby spoza parafii, ale nie tylko).

     W związku z powyższymi formalnościami, a także w związku Misjami Świętymi oraz Peregrynacją Krzyża i Relikwii św. Jana Pawła II w najbliższym tygodniu książka nie będzie rozprowadzana wśród pozostałych wiernych. Rozprowadzanie książek rozpocznie się po niedzieli 25 września br. Książka rozprowadzana będzie w kancelarii parafialnej na plebanii. Istnieje również możliwość nabycia poprzez kontakt mailowy na adres: parafia-cieslin@wp.pl.

     Dzięki hojnemu wsparciu sponsorów (darczyńców) – Wójt Gminy Klucze oraz firmy TECH-SYSTEM z Cieślina i MediaWIN ze Świętochłowic – które w sumie pokryło ponad połowę kosztów wydania książki, możliwe stało się ustalenie niskiej, praktycznie symbolicznej przy tego typu wydawnictwie, ceny jednostkowej wynoszącej 30,00 zł. 

     Wydanie książki w okresie wakacyjnych pozwoliło zakończyć cały proces w okresie niewiele dłuższym niż 1 miesiąc. Dodatkowo pozwoliło uniknąć kolejnej podwyżki cen papieru offsetowego, który od dnia 01.09.2022 roku zdrożał o kolejne 20%. Pozostała część nakładu książki zostanie przetransportowana z Krakowa najprawdopodobniej na początku października br. Niewielka część egzemplarzy książki zostanie odłożona do rozprowadzenia w trakcie Uroczystości Odpustowych w dniu 07.05.2023 roku. Nakład książki limitowany.