Bierzmowanie to sakrament, który został ustanowiony przez Pana Jezusa w dniu pięćdziesiątnicy, gdy na zgromadzonych na modlitwie w wieczerniku Apostołów zesłał Ducha Świętego. Natomiast w Dziejach Apostolskich (Dz 8:17) czytamy: „Wtedy więc wkładali (Apostołowie) na nich ręce, a oni otrzymywali Ducha Świętego”. Owo wkładanie rąk Kościół katolicki uznaje za początek sakramentu bierzmowania. Do gestu tego w bardzo wczesnym okresie dodano namaszczenie wonną oliwą. Ten dodatkowy znak pozwalał lepiej wyrazić prawdę, że sakrament bierzmowania udziela daru Ducha Świętego. Nakładanie rąk było nowym gestem, zaś obrzęd namaszczenia znany był już w Starym Testamencie, gdzie stosowany był przy ustanowieniu królów, kapłanów i proroków.
      W Kościele pierwotnym aż do V w. bierzmowania udzielano bezpośrednio po chrzcie. Obrzęd zawierał dwukrotne namaszczenie: przez kapłana – na znak włączenia w misję Chrystusa i przez biskupa – jako symbol zstąpienia na neofitę Ducha Świętego. Następnie nowy chrześcijanin przyjmował Eucharystię. Cały obrzęd, w którym uczestniczyli zazwyczaj dorośli, nazwano inicjacją, czyli wtajemniczeniem chrześcijańskim. Z czasem w Kościele przyjął się zwyczaj udzielania chrztu niemowlętom, a w konsekwencji trzy sakramenty chrześcijańskiego wtajemniczenia rozdzielono w czasie. Od XII w. bierzmowania udziela się osobom ochrzczonym w dzieciństwie jako odrębnego sakramentu, w momencie gdy osiągną wiek, kiedy potrafią samodzielnie podejmować decyzje i dokonywać wyborów. Stąd też przyjmowany jest obecnie przez młodzież gimnazjalną i osoby starsze. Szafarzem bierzmowania jest biskup, zaś w wyjątkowych sytuacjach udzielić go może kapłan przez niego wyznaczony.

„Bierzmowanie przynosi zatem wzrost i pogłębienie łaski chrzcielnej: – zakorzenia nas głębiej w Bożym synostwie, tak że możemy mówić “Abba, Ojcze!”; – ściślej jednoczy nas z Chrystusem; – pomnaża w nas dary Ducha Świętego; – udoskonala naszą więź z Kościołem; – udziela nam, jako prawdziwym świadkom Chrystusa, specjalnej mocy Ducha Świętego do szerzenia i obrony wiary słowem i czynem, do mężnego wyznawania imienia Chrystusa oraz do tego, by nigdy nie wstydzić się Krzyża.” [Katechizm Kościoła Katolickiego 1303].

      Czym jest sakrament bierzmowania ? Dokładnie mówią o tym powyższe słowa katechizmu. Jest on świadomym, dobrowolnym, dorosłym i odpowiedzialnym przypieczętowaniem wiary, a także przynależności zarówno do Kościoła powszechnego jak i do parafii. Zacieśnia on naszą więź z Bogiem, Synem Bożym i Kościołem. Dzięki bierzmowaniu umacniamy i dopełniamy łaski chrztu, której doznaliśmy, będąc małym dzieckiem. Stajemy się w doskonalszy sposób członkami wspólnoty Kościoła, w którym jest obecny Duch Święty. W czasie tego sakramentu dojrzałości chrześcijańskiej Duch Święty pomnaża w nas swoje dary: mądrość, rozum, radę, męstwo, umiejętność i bojaźń Bożą. Ponadto umacnia nas on do świadczenia o wierze chrześcijańskiej słowem i czynem. Bierzmowanie zakorzenienia nas głębiej w synostwie Bożym, ściślej jednoczy nas z Chrystusem, Bogiem i Duchem Świętym. Uodparniamy nas na niebezpieczeństwo moralnego zepsucia oraz na wszystko co może nas prowadzić do zła.
Bierzmowanie niesie ze sobą także pewne zobowiązania i obowiązki chrześcijańskie. Sakrament ten uzdalnia chrześcijanina do przyjęcia pełnej odpowiedzialności za własne życie, do przyjęcia na siebie pełni praw i obowiązków chrześcijańskich.
     Niech przyjęcie sakramentu bierzmowania będzie obietnicą złożoną Bogu. Obietnicą życia według wiary, obietnicą życia zgodnie z przykazaniami Dekalogu, obietnicą poszerzania i pogłębiania wiedzy religijnej oraz mężnego wyznawania wiary i postępowania według jej zasad. Niech dzięki temu sakramentowi bierzmowani staną się w pełni dojrzałymi chrześcijanami.
     Sakramentu bierzmowania w naszej parafii udzieli młodzieży ksiądz biskup Grzegorz Kaszak w niedzielę 3 maja 2015 roku. Początek nabożeństwa o godzinie 16:00.

Zdjęcia z uroczystości udzielenia sakramentu bierzmowania w naszej parafii z dnia 3 maja 2015 roku  do oglądnięcia w Galerii Zdjęć.

     Maj to najpiękniejszy miesiąc roku. Wokół nas niepowtarzalna wielobarwność i mnogość kwiatów oraz dynamizm wylewającej się z każdego zakątka zieleni. Wszystkiemu dodatkowo towarzyszy różnorodność ptasich śpiewów oraz zazwyczaj piękna słoneczna pogoda. Przyroda w tym miesiącu swoim pięknem oddziałuje silnie na wyobraźnię i doznania estetyczne każdego człowieka. Nic więc dziwnego, że ten właśnie miesiąc człowiek w swojej pobożności już dawno temu postanowił ofiarować Matce Boga – Maryi.
     To właśnie w maju gromadzimy się wieczorami w kościołach, przy grotach, kapliczkach i figurach przydrożnych by odprawiać Nabożeństwa Majowe, zwane potocznie majówkami. Podczas tych nabożeństw odmawia lub odśpiewuje Litanię Loretańską (będącą hymnem na cześć Maryi) oraz modlitwę „Pod Twoją obronę”. Modlitwom tym towarzyszą przepiękne w swojej treści i melodyjności pieśni poświęcone Matce Bożej. W niektórych miejscowościach, zgodnie z przyjętą tradycją, w czasie tych nabożeństw czytane są rozważania, zaś zgromadzeni wierni odmawiają także Różaniec Święty, a całość często kończą Apelem Jasnogórskim. W miejscowościach, w których znajduje się kościół, nabożeństwo majowe odprawiane jest z wystawieniem Najświętszego Sakramentu.

„Kto jeszcze dzisiaj chce być matką – człowiekiem na etacie poświęcającego się ? Pozostać dziewczyną. Na zawsze, do śmierci. Nawet gdy będą dzieci. Niech je przedszkole, szkoła, teściowa, koledzy, ciotki, niech je zabawki wychowają. Byle nie przeszkadzało, nie krępowało, nie obciążało, byle było jak najmniej w domu. I tak nam to słowo „matka” zanikło. Zblakło. Zatraciło się. Nam, szukającym tak histerycznie miłości.” [ks. M. Maliński „Oto syn Twój” ze zbioru „Nasz chleb powszedni”]

     Historia Nabożeństw Majowych sięga V wieku, gdy to na Wschodzie ludzie zaczęli się gromadzić i śpiewać pieśni na cześć Matki Bożej. W Kościele zachodnim dopiero na przełomie XIII i XIV w. powstał pomysł, aby miesiąc maj poświęcić Maryi. Pierwszym, który rzucił taką myśl, był król hiszpański Alfons X. Władca ten zapraszał do udziału w nabożeństwach majowych, sam często brał w nich udział i swoim poddanym zalecał gromadzenie się w porze wieczornej na modlitwy wokół figur Matki Bożej. Dominikanin bł. Heinrich Seuse, uczeń Jana Eckharta i przyjaciel Jana Taulera, znanych mistyków średniowiecza, wspominał, że jako chłopiec zbierał w maju kwiaty i niósł je do stóp Matki Bożej. Lubił pleść z kwiatów wieńce i kłaść je na głowę figur Bożej Rodzicielki. Matka Boża nagrodziła go za to wizją chwały, jaką odbiera od Aniołów. W 1549 roku wydana została w Niemczech książeczka pod tytułem „Maj duchowy”, gdzie po raz pierwszy maj został nazwany miesiącem Maryi. W żywocie św. Filipa Nereusza czytamy, że gromadził on dziatwę przy figurach i obrazach Matki Bożej, śpiewał z nimi pieśni, zbierał kwiaty i zachęcał do składania ku Jej czci kwiatów, duchowych ofiar i wyrzeczeń. Nowicjusze dominikańscy we Fiesole (w latach 1677-1709) w maju gromadzili się przed wizerunkiem Najświętszej Maryi i czcili ją muzyką, śpiewem i składaniem duchowych wyrzeczeń. Za autora właściwych nabożeństw majowych historycznie uważa się jezuitę, o. Ansolani (1713). On to w kaplicy królewskiej w Neapolu codziennie w maju urządzał koncert pieśni ku czci Bożej Matki, który kończył się błogosławieństwem Najświętszym Sakramentem.
     Za największego apostoła nabożeństw majowych uważa się jezuitę, o. Muzzarelli. W 1787 roku wydał on broszurkę, w której propagował nabożeństwo majowe. Rozesłał ją do wszystkich biskupów Italii, sam zaś w Rzymie zaprowadził to nabożeństwo w słynnym kościele zakonu Il Gesù, mimo że zakon wtedy formalnie już nie istniał, zniesiony przez papieża Klemensa XIV w 1773 roku. Odprawiał on również nabożeństwo majowe w Paryżu, gdzie towarzyszył papieżowi Piusowi VII w podróży na koronację Napoleona Bonaparte. Pius VII nabożeństwo majowe obdarzył odpustami. Dalsze odpusty do nabożeństwa majowego – na które składa się Litania Loretańska do Najświętszej Maryi Panny, nauka kapłana oraz błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem – przypisał w 1859 roku papież bł. Pius IX. W połowie XIX wieku nabożeństwo majowe przyjęło się w prawie wszystkich krajach.
     W Polsce pierwsze nabożeństwo majowe wprowadzili w 1838 roku jezuici w Tarnopolu, zaś po około 30 latach stało się ono znane i popularne już w całym kraju.
     Nabożeństwa Majowe jest dla nas wyjątkową okazją, by przez modlitwę, przez piękne pieśni maryjne, przez cichą osobistą rozmowę – zawierzyć Matce Bożej własne sprawy, ukazać jej nasze problemy i rozterki, a nawet złożyć u Jej stóp całą swoją niedolę. Ona z matczyną miłością i troską przedstawi je swojemu Synowi i Jego Ojcu, by wyjednać nam łaskę i miłosierdzie. Jest ona najpewniejszą drogą otrzymania ich dla każdego, kto Jej zaufa.
     Nabożeństwo Majowe w naszym kościele codziennie w miesiącu maju po południowej Mszy Św. – w dni powszednie po Mszy Św. o godz. 17:30, zaś w niedziele po Mszy Św. o godz. 16:00.

      „Zmartwychwstał już Chrystus, Bóg mój i nadzieja!” Tak, On idzie z nami, towarzyszy nam na wszystkich drogach naszego życia. Potrzeba tylko jednego: uwierzyć i otworzyć serce, aby Go dostrzec. Bo tylko wiarą i sercem można rozpoznać Pana i ukazać Go innym.

„Chrystus zmartwychwstał, aby człowiek znalazł autentyczne znaczenie istnienia, aby człowiek żył pełnią własnego życia: aby Człowiek żył z Boga i w Bogu”. [Jan Paweł II].

      Wszystkim naszym parafianom, sympatykom i gościom naszej strony internetowej składamy najserdeczniejsze życzenia. Niech Zmartwychwstały Pan napełni nasze serca miłością i pokojem. Niech przemieni każdy smutek w radość, każdy płacz i zmartwienie w szczęście i nadzieję. Niech Zmartwychwstanie dokona się w naszych sercach i niech dokonuje się każdego dnia. Wesołego Alleluja !

      W sobotę, 2 kwietnia 2005 roku, tuż przed godz. 22:00 cały świat wstrzymał oddech, gdy arcybiskup Leonardo Sandri, zastępca watykańskiego sekretarza stanu, powiedział 60 tysiącom ludzi zebranych na modlitwie na placu św. Piotra „O godzinie 21:37 nasz Ojciec Święty powrócił do domu Ojca”. Mija właśnie 10 lat od chwili, gdy odszedł od nas wielki człowiek, który potrafił wpływać nie tylko na umysły, ale i na ludzkie serca. Zmienił oblicze Ziemi. Tej Ziemi. Chorobą i cierpieniem napisał swoją ostatnią Encyklikę, tę najważniejszą – o istocie umierania, pogodzie ducha i spokoju. Zanim odszedł na zawsze spełniło się marzenie jego życia – świat połączył się w modlitwie – za jego zdrowie i życie modlili się żarliwie katolicy, muzułmanie, żydzi, prawosławni… . Cały świat się zmienił. I już nigdy nie będzie taki sam.

„I dlatego – zanim stąd odejdę, proszę was, abyście całe to duchowe dziedzictwo, któremu na imię Polska, raz jeszcze przyjęli z wiarą, nadzieją i miłością: – taką, jaką zaszczepia w nas Chrystus na chrzcie świętym, – abyście nigdy nie zwątpili i nie znużyli się, i nie zniechęcili, – abyście nie podcinali sami tych korzeni, z których wyrastamy. Proszę was: – abyście mieli ufność nawet wbrew każdej waszej słabości, abyście szukali zawsze duchowej mocy u Tego, u którego tyle pokoleń ojców naszych i matek ją znajdowało, – abyście od Niego nigdy nie odstąpili, – abyście nigdy nie utracili tej wolności ducha, do której On wyzwala człowieka, – abyście nigdy nie wzgardzili tą Miłością, która jest największa, która się wyraziła przez Krzyż, a bez której życie ludzkie nie ma ani korzenia, ani sensu. Proszę was o to…” [Jan Paweł II dnia 10 czerwca 1979 roku na krakowskich Błoniach podczas wielkiego Bierzmowania Narodu].

      Dziś po dziesięciu latach od śmierci św. Jana Pawła II najwyższy czas zrobić dogłębny rachunek sumienia: Co nam zostało z Jego nauczania? Dokąd idziemy? W którą stronę podążają nasze sumienia?
Na tym wielkim wirażu ojczystej historii, kiedy decyduje się przyszły kształt Rzeczypospolitej, papież – nasz rodak, nie przestaje nas prosić, abyście dziedzictwo Chrystusowego krzyża na nowo z wiarą i miłością przyjęli. Abyśmy krzyż Chrystusa na nowo, w sposób wolny i dojrzały wybrali, tak jak wybrał go kiedyś On i tylu innych świętych i męczenników. Abyśmy podjęli odpowiedzialność za obecność krzyża w życiu każdego z nas, w życiu naszych rodzin i w życiu tej wielkiej wspólnoty, jaką jest Polska. Abyśmy go bronili.
      Niech powrócą do naszej świadomości twarde słowa Jana Pawła II, które są obecnie pomijane zarówno przez publiczną telewizję jak i media komercyjne oraz przez cały chór polityków, szermujących hasłami “tolerancji i europejskości”. Niech nauczania Jana Pawła II, całe dziedzictwo jakie nam zostawił – pozostanie w naszych sercach i w naszych umysłach.

      Przed nami Wielki Tydzień – czas bezpośrednio poprzedzający Święta Wielkanocne, upamiętniający ostatnie dni Chrystusa. W początkowym okresie chrześcijaństwa sam post przed Wielkanocą trwał zaledwie 3 dni. Z czasem wprowadzono okres 40-dniowego postu, zaś najstarsze świadectwa o liturgii Wielkiego Tygodnia pochodzą z IV w. z Palestyny. Wielki Tydzień rozpoczynamy Niedzielą Palmową na pamiątkę triumfalnego wjazdu Pana Jezusa do Jerozolimy, który bezpośrednio poprzedza Jego Mękę i Śmierć na Krzyżu. W tym dniu święcimy palmy i organizowane są procesje. Poniedziałek, wtorek i środa Wielkiego Tygodnia są dniami szczególnie poświęconymi sakramentowi pojednania – nie wyróżniają się niczym, jeśli chodzi o liturgię. Niegdyś w Wielką Środę kapłani w kościołach odprawiali “Jutrznię”. Dzisiaj ten zwyczaj można jeszcze spotkać tylko w niektórych kościołach.

„Czy obchodzi cię to, że jest już Niedziela Męki Pańskiej – ostatni tydzień Wielkiego postu ? Czy obchodzą cię Gorzkie Żale ? Droga Krzyżowa ? I pieśni wielkopostne ? I to, że obrazy pozasłaniane ? Czy obchodzi cię, że Jezus został ubiczowany i cierniem ukoronowany ? A potem niósł krzyż, pod którym upadał ? I że w męce umarł ? Bo jeśli nie drgnąłeś – to znaczy, że nie kochasz.” [ks. M. Maliński „ Zanim kur zapieje, trzykroć się mnie zaprzesz” ze zbioru „Nasz chleb powszedni”].

      Szczytem roku liturgicznego i Wielkiego Tygodnia jest Święte Triduum Paschalne Męki i Zmartwychwstania Pańskiego.
Wielki Czwartek. Jest dniem ustanowienia sakramentu Eucharystii oraz sakramentu kapłaństwa. W tym dniu we wszystkich kościołach wolno odprawić tylko jedną Mszę św. w godzinach wieczornych. Nazywamy ją “Mszą Wieczerzy Pańskiej”. Jedynie w kościołach katedralnych w tym dniu odprawia się dwie Msze św. Rano biskup koncelebruje, razem ze wszystkimi kapłanami z całej diecezji uroczystą Mszę św. z poświęceniem Krzyżma (oliwa zmieszana z balsamem, używane w sakramencie bierzmowania i w sakramencie chrztu) oraz oleju chorych.
Wielki Piątek. Jest to dzień Męki i Śmierci Chrystusa. W tym dniu nie odprawia się Mszy św. Liturgia zaprasza nas do rozważania biblijnego opisu męki Pańskiej, a następnie adoracji i uczczenia Krzyża świętego. Po liturgii eucharystycznej Ciało Chrystusa przenosi się uroczyście do adoracji do tak zwanego Grobu Pańskiego. W Wielki Piątek – zgodnie z kanonami 1251-1252 Kodeksu Prawa Kanonicznego – obowiązuje wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych i post ścisły (trzy posiłki w ciągu dnia, w tym tylko jeden – do syta). Prawem o wstrzemięźliwości są związani wszyscy powyżej 14. roku życia, a prawem o poście – osoby pełnoletnie do rozpoczęcia 60-go roku życia.
Wielka Sobota. Jest dniem spoczynku Pana Jezusa w Grobie. W dniu tym nie odprawia się Mszy św. ani innych nabożeństw aż do Wigilii Paschalnej. Przez cały dzień, wierni nawiedzają Grób Pański i czuwają na modlitwie, pamiętając, że jest tam obecny pod osłoną chleba Uwielbiony i Zmartwychwstały Pan. W tym dniu święci się tradycyjnie pokarmy.
Wielkanoc – Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego. Wielkanoc zaczyna się Wigilią Paschalną odprawianą już w sobotę po zachodzie słońca. Rozpoczyna ją liturgia światła. Dalsza część liturgii paschalnej to czytania przeplatane psalmami. Przypominają one całą historię zbawienia, poczynając od stworzenia świata, aż do Zmartwychwstania Jezusa. Wigilia Paschalna kończy się Eucharystią i procesją rezurekcyjną. Procesja ta pierwotnie obchodziła cmentarz, który zwykle znajdował się w pobliżu kościoła, by oznajmić leżącym w grobach, że Chrystus zmartwychwstał i zwyciężył śmierć. Ze względów praktycznych w wielu miejscach w Polsce (min. w naszej parafii) procesja rezurekcyjna nie odbywa się w Noc Zmartwychwstania, ale przenoszona jest na niedzielny poranek.

      Uroczystości Triduum Paschalnego Męki i Zmartwychwstania Pańskiego w naszym kościele w Wielki Czwartek, w Wielki Piątek oraz w Wielką Sobotę o godz. 18:00.

      Droga krzyżowa to jedno z najważniejszych nabożeństw wielkopostnych o charakterze adoracyjnym, polegające na symbolicznym odtworzeniu drogi Jezusa Chrystusa na śmierć i złożenia go do grobu. Tradycja odprawiania drogi krzyżowej powstała w Jerozolimie. W średniowieczu rozpowszechnili ją franciszkanie, którzy oprowadzając pątników zatrzymywali się przy stacjach przedstawiających historię śmierci Jezusa. Liczbę czternastu stacji ustalono w XVII wieku. Stacje drogi krzyżowej to nie tylko odtworzenie wydarzeń z ostatnich dni Chrystusa. Mają one swą bogatą symbolikę. Dla katolików są również podstawą rozważań medytacyjnych dotyczących m.in. tego, czym jest prawda, miłość itp.

„Kto z nasz nie chciałby iść za Nim ? Każdy z nas ma to poczucie, że musi przejść drogę Chrystusa, bo kto z Nim współcierpi, ten z nim uwielbiony będzie. Wielkość człowieka zależy też i od wielkości jego przeżyć. Przeżycia tworzą duchową sylwetkę ; im są głębsze, tym bardziej człowiek zbliża się do obrazu Boga. Bóg, przez wielką miłość ku nam, wypisał na naszej duszy swoje oblicze. Pracą i cierpieniem pogłębiamy nasz duchowy związek z Bogiem i wtedy odbija się pełne światło oblicza Bożego na naszych duszach, na twarzach, na całym życiu. A więc bierzmy swój krzyż na ramiona, krzyż naszych codziennych obowiązków, i chodźmy z Nim.” [Stefan Kardynał Wyszyński „Droga Krzyżowa dla pracowników pióra”, 1959 r.]

      Już prawie dwa tysiące lat upłynęło od chwili, gdy na górze Golgocie postawiono krzyż. Na tym krzyżu umierał wówczas Bóg-Człowiek, Jezus Chrystus. Od tego czasu w stronę Chrystusowego krzyża patrzą wszystkie pokolenia ludzkiej rodziny. W tym krzyżu zawarta bowiem została cała nauka ewangelicznej miłości. W ten krzyż obecnie wpatrujemy się i my, ludzie dwudziestego pierwszego wieku. Spróbujmy w czasie drogi krzyżowej nauczyć się miłości, tej miłości idącej od krzyża. Spróbujmy zaczerpnąć nowych sił do przeżywania ideałów naszego chrześcijańskiego życia.

      A więc spotykamy się w piątek 27 marca 2015 r. na Mszy św. o godz. 18:00, po której wyruszy tradycyjna Droga Krzyżowa “na stawach”. Ostatnia stacja na cmentarzu parafialnym, gdzie będzie można pozostawić na grobach zabrane ze sobą znicze i świece. 

      Okres Wielkiego Postu to czas modlitwy, postu, jałmużny i … rekolekcji. Rekolekcje Wielkopostne to w kościele katolickim kilkudniowy okres poświęcony duchowej odnowie przygotowujący wiernych do właściwego przeżycia Świąt Wielkanocnych. Rekolekcje to swego rodzaju „ćwiczenia” – te zaś są nierozerwalnie związane z czynem. Są one okazją do wyciszenia się oraz zastanowienia nad sobą i nad swoim życiem przed Bogiem i wraz z Nim. To także szansa, by spotkać Jezusa, poznać Go bardziej, pokochać mocniej, doświadczyć miłości Boga i na niej budować swe życie. Pozwalają one nam poznać siebie w świetle Słowa Bożego. Pozwalają nam pokonać życiowe zranienia, zagubienia, zakłamania oraz wszystko to, co odbiera nam radość życia. Są one również czasem praktykowania miłości bliźniego.
Rekolekcje to także najlepszy czas, by „odzyskać” czystość duszy w sakramencie pojednania. Warto się do tej rekolekcyjnej spowiedzi dobrze przygotować poprzez dobry szczegółowy rachunek sumienia, zadośćuczynienie, mocne postanowienie poprawy oraz pojednanie się z tymi, których przez swoje grzechy skrzywdziliśmy.
Skonfrontujmy swoją przeszłość i teraźniejszość z Bogiem oraz pojednajmy się z Nim, by żyć w wolności oraz by właściwie odczytać Boży plan w odniesieniu do naszego życia.

„Świat ułudy jest wokół ciebie. Świat tanich efektów, szybkich sukcesów, łatwych przyjemności. Nie umiesz się wspinać po nie, są tuż, wystarczy ręką sięgnąć: skłamać, dokuczyć, zlekceważyć obowiązki, przywłaszczyć sobie cudza rzecz, pracę, sławę … Tylko że ty nie nazywasz tego złem, bo zbyt wielkie jest w tobie drżenie za szczęściem. Zobaczysz zło, gdy będzie za późno i nie znajdziesz możliwości odwrotu, zobaczysz je w jego skutkach; w zniszczeniu siebie, w zniszczeniu drugiego człowieka.” [ks. M. Maliński „Ale nas zbaw ode złego” ze zbioru „Aby nie ustać w drodze…”]

      Rekolekcje Wielkopostne w naszej parafii odbędą się w dniach 15 – 17.03.2015 roku. Poprowadzi je ks. Artur Seweryn z Parafii pw. Zesłania Ducha Świętego w Sosnowcu. Program rekolekcji wygląda następująco:

REKOLEKCJE WIELKOPOSTNE
15-17.03.2015 r.

 Niedziela 15.03.2015 r.

8:00 – Msza Święta z nauką

10:00 – Msza Święta z nauką w Krzywopłotach

12:00 – Msza Święta z nauką

16:00 – Msza Święta z nauką

Poniedziałek 16.03.2015 r. (DZIEŃ SPOWIEDZI)

Spowiedź w kościele: 8:30 – 12:00 i 16:00 – 17:00

Spowiedź w Krzywopłotach 14:30 – 15:00

9:00 – Msza Święta z nauką dla wszystkich

11:00 – Msza Święta z nauką dla chorych i sakramentem namaszczenia

15:00 – Msza Święta z nauką w Krzywopłotach

17:00 – Msza Święta z nauką dla wszystkich

Wtorek 17.03.2015 r.

9:00 – Msza Święta z nauką dla wszystkich

15:00 – Msza Święta z nauką w Krzywopłotach

17:00 – Msza Święta z nauką dla wszystkich (Zakończenie Rekolekcji)

      W najbliższym tygodniu rozpoczynamy okres Wielkiego Postu. 18 lutego wypada w tym roku Środa Popielcowa będąca w kalendarzu chrześcijańskim pierwszym dniem Wielkiego Postu. Jest to dzień pokuty przypadający na 46 dni kalendarzowych (40-dniowy okres postu, bez wliczania niedziel) przed Wielkanocą. Jest to okres przygotowania do największej chrześcijańskiej uroczystości – Świąt Paschalnych. Trwa on do początku liturgii Mszy Wieczerzy Pańskiej sprawowanej w Wielki Czwartek. Środa Popielcowa swą nazwę przyjęła z obrzędu posypywania głów popiołem. W obecnej liturgii symbolowi temu towarzyszą wypowiadane przez kapłana słowa: „Prochem jesteś i w proch się obrócisz” [Rdz 3,19] lub „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” [Mk 1,15]. Jest to gest uznania naszej niewystarczalności i zależności od Boga. Sam zwyczaj posypywania głów popiołem na znak żałoby i pokuty, celebrowany w Środę Popielcową, znany jest w wielu kulturach i tradycjach, m.in. w starożytnym Egipcie, u Arabów i w Grecji. W okresie od IV wieku aż do X wieku przeznaczony był dla osób publicznie odprawiających pokutę. Ten prosty obrzęd stanowił pozostałość po starożytnej liturgii nakładania pokuty na publicznych grzeszników. Pokutnicy gromadzili się w świątyni, wyznawali grzechy, kapłan zaś posypywał ich głowy popiołem, nakazując opuszczenie wspólnoty na czas pokuty. Progi świątyń wolno im było znowu przestąpić dopiero po spowiedzi w Wielki Czwartek. Z czasem, dla podkreślenia solidarności Kościoła z grzesznikami, rozciągnięto wspomniany zwyczaj na wszystkich uczestników. W liturgii zwyczaj ten pojawił się w VIII w. Pierwsze świadectwa o święceniu popiołu pochodzą z X w. W 1091 r. papież Urban II wprowadził ten zwyczaj jako obowiązujący w całym Kościele. W tym też czasie ustalono, że popiół do posypywania głów wiernych ma pochodzić z palm poświęconych w Niedzielę Palmową poprzedniego roku.

„Od ciemnej grudki prochu, którą smolisz ręce, Z namaszczeniem rzuconej w Popielcową Środę – Cichutka radość wzbiera. O, rzuć prochu więcej, Na warkocz, na czuprynę, w książeczki, na brodę… Bo przecież od tej grudki – wiosna w drzwiach kościoła. Będzie więcej spowiedzi i dobrych przyrzeczeń – Wiele rzeczy skradzionych powróci w czas krótki – A wszystko się rozpocznie po prostu od Środy, I właśnie od popiołu… od smolącej grudki.” („Znamię ciemnej grudki czyli Popielec” – ks. Jan Twardowski)

      W Środę Popielcową – zgodnie z kanonami 1251-1252 Kodeksu Prawa Kanonicznego – obowiązuje wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych i post ścisły (trzy posiłki w ciągu dnia, w tym tylko jeden – do syta). Prawem o wstrzemięźliwości są związani wszyscy powyżej 14 roku życia, a prawem o poście – osoby pełnoletnie do rozpoczęcia 60 roku życia. Prawo kanoniczne nie nakłada na wiernych natomiast obowiązku uczestniczenia w tym dniu w Eucharystii (chociaż jest to powszechną praktyką, z której nie powinno się rezygnować bez ważnej przyczyny).
      Środa Popielcowa ukazuje naszą znikomość i przemijanie oraz przypomina o naszej grzeszności i konieczności wewnętrznej przemiany. Jednocześnie wskazuje na naszą zależność od Boga, konieczność głębszego zawierzenia i pracy nad sobą, aby przez to ustawić nas w perspektywie ostatecznego celu – życia wiecznego. Szczypta popiołu przypomina o kruchości naszego życia tu w świecie doczesnym, ale jednocześnie kieruje nasz wzrok i serce ku wartościom nieprzemijającym, które Bóg dla nas przygotował w wieczności. By móc otrzymać niezasłużony dar zbawienia, spoglądając na przykład Zbawiciela, który oddał za nas życie, powinniśmy pokutować, więcej się modlić i pełnić dzieła miłosierdzia. W Wielkim Poście przewodnim motywem dla nas powinno być nawrócenie, które Pismo Święte streszcza właśnie w tych trzech praktykach: modlitwie, poście i jałmużnie. Stąd też powinniśmy ten czas przeżyć w skupieniu, przy skromniejszych posiłkach i czuwaniu nad sobą.

 „To, że człowiek z niczego powstał, nie jest jeszcze tragedią. Nawet jak się w proch rozsypie, to może z prochu powstać. Do nowego życia. Myślę, że każda spowiedź jest powstaniem z prochu. Także każde nawrócenie”. /ks. Jan Twardowski/

      W marcu 1983 r. podczas inauguracji Nadzwyczajnego Jubileuszu Odkupienia papież Jan Paweł II otworzył Drzwi Święte, rozpoczynając uroczystą procesję. Za nim weszła delegacja młodzieży, niosąc prosty, drewniany krzyż. Krzyż ustawiono przy konfesji św. Piotra, gdzie stał przez 394 dni. Po zakończeniu Jubileuszu 22 kwietnia 1984 r. papież przekazał krzyż młodym. Od tego czasu krzyż pielgrzymuje po całym świecie. Był obecny na wszystkich spotkaniach w ramach Światowych Dni Młodzieży, ostatnio w Brazylii. W 1994 r. powstała nowa tradycja: krzyż podróżuje przez cały rok po diecezjach kraju organizującego kolejne ŚDM. Krzyż ten znany jest pod wieloma nazwami: Krzyż ŚDM, Krzyż Roku Świętego, Krzyż Roku Jubileuszowego, Krzyż Pielgrzymujący. Nazywany jest także Krzyżem Młodych. Od 2003 wraz z Krzyżem Młodych wędruje Ikona Matki Bożej Salus Populi Romani – Opiekunki Ludu Rzymskiego. Obraz ten przypomina nam słowa Chrystusa do ucznia: “Oto Matka twoja” oraz postawę św. Jana: “uczeń wziął ją do siebie”.
      13 kwietnia 2014 roku w Niedzielę Palmową na placu św. Piotra w obecności papieża Franciszka młodzi Brazylijczycy przekazali polskiej młodzieży peregrynujące symbole, tzn. krzyż Światowych Dni Młodzieży oraz ikonę Matki Bożej Salus Populi Romani. Bezpośrednio po przekazaniu symboli ŚDM, od 15 kwietnia 2014 roku rozpoczęła się peregrynacja tych znaków po Polsce. Jako pierwsza przyjęła je archidiecezja poznańska. Od tego czasu symbole peregrynują kolejno po polskich diecezjach. Ideą peregrynacji jest ukazanie krzyża nie tyle w przestrzeni sakralnej, ale także w szkołach, uniwersytetach, akademikach, szpitalach, zakładach karnych. Po upływie równych 10 miesięcy i przemierzeniu tysięcy kilometrów na terenie Polski oraz innych krajów Europy Środkowo-Wschodniej symbole te zawitają do sosnowieckiej diecezji. W dniu 14 lutego 2015 roku zakończy się peregrynacja symboli ŚDM po diecezji kieleckiej. O godz. 18:00 nastąpi przekazanie ich z Parafii pw. Narodzenia NMP w Wiślicy do Dekanatu św. Jana Chrzciciela w Pilicy. Następnego dnia symbole przybędą do naszego, Dekanatu NMP Wspomożycielki Wiernych w Jaroszowcu. Uroczystości związane z peregrynacja krzyża ŚDM i ikony odbędą się w Parafii pw. Narodzenia NMP w Chechle.

“Umiłowani młodzi, u kresu Roku Świętego powierzam wam znak tego Roku Jubileuszowego: Krzyż Chrystusa. Ponieście Go na cały świat jako znak miłości, którą Pan Jezus umiłował ludzkość i głoście wszystkim, że tylko w Chrystusie umarłym i zmartwychwstałym jest ratunek i odkupienie”. (Papież Jan Paweł II w trakcie przekazywania krzyża młodzieży w Niedzielę Wielkanocną 22 kwietnia 1994 r.)

Program peregrynacji symboli Światowych Dni Młodzieży 15.02.2015 r. w Chechle:
– od godz. 14:15 – zgromadzenie wiernych na parkingu,
– ok. godz. 14:30 – uroczyste powitanie i wprowadzenie symboli ŚDM,
– ok. godz. 15:00 – Koronka do Miłosierdzia Bożego,
– ok. godz. 15:30 – adoracja i rozważania prowadzone przez młodzież,
– godz. 16:00 – uroczysta eucharystia koncelebrowana przez księży naszego dekanatu pod przewodnictwem ks. bpa Grzegorza Kaszaka.

      Pielgrzymujący Krzyż jest znakiem Chrystusa, który szuka człowieka. Zachęca młodych ludzi, aby “wypłynęli na głębię” i mówili całym swym życiem “Tak!” Chrystusowi. To także wezwanie do prowadzenia ewangelizacji i zapraszania do Jezusa innych ludzi. Dlatego też w Chechle nie powinno zabraknąć przedstawicieli naszej parafii, zwłaszcza młodzieży. Znajdźmy czas i w niedzielę 15 lutego zawitajmy do chechelskiej świątyni – świątyni, która przez całe wieki była kościołem naszych ojców i naszych przodków.

========================================================================

Kilka zdjęć z Peregrynacji symboli ŚDM w Chechle można oglądnąć w Galerii Zdjęć (Galeria “Wydarzenia Różne”).

      2 lutego obchodzimy w Kościele katolickim jedno z najdawniejszych świąt chrześcijańskich, powszechnie znane jako święto Matki Boskiej Gromnicznej. Właściwie jest to podwójne święto, gdyż w dniu tym obchodzimy równocześnie święta Oczyszczenia Najświętszej Maryi Panny oraz Ofiarowanie Pana Jezusa. Zgodnie z żydowskim prawem wszystko, co pierworodne, należało ofiarowywać Bogu. Dotyczyło to także pierworodnego syna. Ludzi jednak nie można było ofiarować tak, jak to się robiło ze zwierzętami, stąd też dzieci wykupywano zaraz za symboliczną kwotę („parę synogarlic lub 2 młode gołębie”). Obowiązywał również inny starotestamentowy obrzęd, nazywany oczyszczeniem. Poddawały się mu matki w czterdzieści dni po porodzie. Święta Rodzina przestrzegała wszystkich praw i zwyczajów żydowskiej religii. Dlatego czterdzieści dni po narodzeniu Pana Jezusa wszyscy troje — Jezus, Maryja i Józef — udali się do Jerozolimy i tam odbyli obie ceremonie.
      Święto Matki Boskiej Gromnicznej było obchodzone w Jerozolimie już w drugiej połowie V wieku. Odbywały się już wówczas procesje z zapalonymi świecami, następnie zwyczaj ten rozpowszechnił się po całym świecie. Gdy około 540 roku wybuchła w Konstantynopolu dżuma, cesarz Justynian zarządził, aby w jego państwie święcono tę uroczystość 2 lutego. Chciał wyprosić u Zbawiciela, aby tak jak kiedyś wyszedł na spotkanie Symeona, tak i teraz przybył z pomocą nawiedzonym. Nie jesteśmy w stanie stwierdzić czy zaprowadzono je wówczas także w Rzymie. Wiadomo natomiast, że w niektórych miejscowościach Zachodu przyjęło się to święto dość późno. Papież Sergiusz I (687-701) polecił w tym dniu odprawiać procesję błagalną. Wśród świąt Matki Boskiej jest ono pierwszym, w którego dniu nie było wolno wykonywać prac służebnych. Uroczystość Oczyszczenia Najświętszej Maryi Panny oraz Ofiarowania Pana Jezusa jest ostatnim świętem okresu Bożego Narodzenia.

„Szła Najświętsza przez bór Panienka, miała płaszcz błękitny, białą sukienkę. I szło wilczysko chytre, przyczajone, przemarznięte, za Panną Świętą. Wilka szukali z kłonicami, jak go znajdą, kości mu połamią: zeżarł zeszłej zimy cielę białe, prześliczne, w samą Gromniczną! Spotykają chłopi świętą Podróżną, pozdejmowali czapki, patrzą — na próżno. „Wybacz nam, Pani wspaniała, czyś wilka gdzie nie widziała?” „Anim go szukała, ani go wydam, patrzcie lepiej po sercach, to się wam przyda, bo tam to właśnie, a nie śród leśnych ścieżyn, wilk leży!” Poszły rosłe chłopiska milcząc do chałup. Ogląda się Panienka po śniegu białym, ogląda się wszędzie, aż spod płaszcza Jej milczkiem wylazł łeb wilczy. „A tuś mi, łowco jagniąt bezbronnych! Katom cię wydać byłabym skłonna, tylko że nad twą wilczą niedolą serce mnie boli. Skoroś sam znalazł moją opiekę, zostań już przy mnie, bo gdzie uciekniesz? Będziesz mi za to roztropnie służył zimą w podróży”. Odtąd chodzi wilk z Matką Najświętszą wiernie przez śniegi puste, zawiane ściernie, pełniąc wśród nocy mrocznych i długich różne posługi. A kiedy jasną gromnicą świeci Panna Przeczysta pośród zamieci, tuż i Gromniczny Wilk za swą Panią jarzy ślepiami.” (Kazimiera Iłłakowiczówna „Wilk Gromniczny”)

       W dniu tym podczas nabożeństw święci się duże woskowe świece, zwane gromnicami. Zwyczaj ten wywodzi się z dawnych obchodów, w czasie których urządzano uroczyste procesje z zapalonymi świecami na pamiątkę nazwania Jezusa Światłem na oświecenie pogan i na chwałę Izraela przez proroka Symeona, obecnego w świątyni podczas obrzędu przedstawienia. Gromnice chronić miały domowników od gromów i wszelkich niebezpieczeństw. Wróciwszy z kościoła gospodarz zapaloną gromnicą błogosławił swoje pola, podwórze i zwierzęta. Kopcił znak krzyża na powale, aby zabezpieczyć dobytek od gromów, nawałnic i gradów. Od jej płomienia zapalano wszystkie domowe ognie, gdyż płomień symbolizuje Jezusa – „Światłość świata” – „Światło na oświecenie pogan”. Poświęcone gromnice przechowywano nad obrazami świętych, posługując się nimi w ważnych i groźnych momentach życia. Z zapaloną gromnicą wychodzi się naprzeciw kapłana niosącego choremu ostatnią posługę, a w chwili śmierci daje się konającemu gromnicę do ręki, by uprosić dla niego wstawiennictwo Matki Boskiej oraz by na wzór „roztropnych panien” wyszedł on z płonącą lampą na spotkanie swego Oblubieńca. W czasie burzy i gromów stawiana jest zapalona gromnica w oknie, przed obrazem Najświętszej Panny lub na stole, przy którym gromadzą się domownicy. Z dawien dawna uważano Matkę Boską Gromniczną za opiekunkę zagród i ludzi, chroniącą przed napaścią wilków. Święto to przypada w trudnym czasie dla ludzi i zwierząt. Luty – znaczy mroźny, srogi. Niegdyś w mroźne lutowe noce wygłodniałe wilki podchodziły pod ludzkie domostwa. Światło gromnicy i modlitwa do Matki Boskiej miały je przed nimi ochronić.

      Okres Bożego Narodzenia to czas wyjątkowy, pełen magii i niezwykłej radości. Jednocześnie okres ten sprzyja utrwaleniu tradycji, zwyczajów świątecznych, a jednym z nich jest wystawianie jasełek, czyli przedstawień o tematyce Narodzenia Pańskiego. Przedstawienia te wzorowane są na średniowiecznych misteriach franciszkańskich, a ich nazwa wywodzi się od staropolskiego słowa jasło oznaczającego żłób. W dniu 18 stycznia 2015 roku w naszym kościele, po skończonej Mszy Świętej o godz. 12:00 uczniowie Szkoły Podstawowej im. Marszałka Józefa Piłsudskiego oraz Gimnazjum im. Legionistów Józefa Piłsudskiego w Bydlinie wystąpili z własną wersją tego, co wydarzyło się ponad dwa tysiące lat temu w Betlejem. Młodzi aktorzy przypomnieli wszystkim sceny rozgrywające się w stajence betlejemskiej, w pałacu Heroda, pokłon pasterzy i mędrców z dalekiego wschodu. Nie zabrakło też pięknie wykonanych kolęd przy akompaniamencie instrumentów muzycznych.

       Występ bardzo się podobał, stąd też młodzi wykonawcy zostali nagrodzeni gromkimi brawami oraz drobnymi, słodkimi upominkami. Wszystkim aktorom, którzy włożyli wiele serca w swój występ, oraz paniom katechetkom, które przygotowały świąteczną inscenizację składamy serdeczne podziękowania. Bóg Zapłać !
      Więcej zdjęć z Jasełek Bożonarodzeniowych można oglądać w Galerii Zdjęć.

      6 stycznia obchodzimy w Kościele katolickim Święto Objawienia Pańskiego (Epifanii), w tradycji polskiej nazywanym potocznie Świętem Trzech Króli. Należy ono do pierwszych Świąt uświęconych przez Kościół. W pierwszych wiekach chrześcijaństwa wyznaczało początek roku liturgicznego. W kościołach na Wschodzie we wczesnym chrześcijaństwie dzień ten obchodzony był jako Święto Bożego Narodzenia (w Apostolskim Kościele Ormiańskim jest tak do dzisiaj), a także jako wspomnienie pokłonu Mędrców, Chrztu Pańskiego i przemiany wody w wino w Kanie Galilejskiej. Było to święto Epifanii, co z języka greckiego oznacza objawienie, ukazanie się Boga całemu światu. W Kościele łacińskim święto to zaczęto obchodzić od końca IV w. jako święto niezależne od Bożego Narodzenia. Później wydzielono też święto Chrztu Pańskiego na pierwszą niedzielę po 6 stycznia, a wspomnienie cudu w Kanie na drugą niedzielę zwykłą w roku C. Dzień 6 stycznia stał się na zachodzie obecnym świętem „Trzech Króli”, które interpretuje się, jako objawienie się Boga ludom nieżydowskim, pogańskim, reprezentowanym przez Mędrców ze wschodu.

„O mało co – przez naiwność Trzech Mędrców – Jezus zginąłby w pierwszych dniach swojego życia. Bo przecież naiwnością było przyjść do króla Heroda i wypytywać się, gdzie się narodził nowy król Izraela. Naiwnością było opisywać dokładnie, gdzie gwiazda się ukazała. Naiwnością było wierzyć, że Herod pójdzie do Betlejem, aby oddać pokłon temu królowi. W końcu Trzej Mędrcy przyszli do Jezusa, złożyli Mu dary i mieli zamiar wrócić do Heroda, aby wszystko mu dokładnie opowiedzieć, może nawet, w którym domu mieszka Święta Rodzina, u kogo, może jeszcze ile jest tam drzwi, czy są tylne wyjścia.       Czy i my nie jesteśmy tak naiwni jak Trzej Mędrcy. Z głową w niebie – nie dostrzegamy ziemi. Wpatrzeni w gwiazdę – nie widzimy ciemności. Wsłuchani w śpiewy anielskie – nie słyszymy chichotu szatańskiego. Pełni współczucia dla ubogiego Dzieciątka – nie myślimy o tym, że tuż obok trwa walka o pieniądze. Pełni podziwu dla tego, który przyszedł służyć – nie chcemy wiedzieć o tym, że tuż obok trwa walka o władzę. Zachwyceni Bogiem, który stał się Człowiekiem, zapominamy, że tyle jest fałszu, zawiści, obłudy, chciwości – i w ludziach i w nas samych”. (ks. M. Maliński „Inną drogą wrócili do ojczyzny swojej” ze zbioru „Góry przenosić”).

      Na przełomie wieków XV i XVI wieku wykształcił się w kościołach zwyczaj święcenia w tym dniu złota i kadzidła. Poświęcanym kadzidłem, którym była żywica z jałowca, okadzano domy i obejście, co miało znaczenie symbolicznego zabezpieczenia go przed chorobami i nieszczęściami. W tym samym celu poświęconym złotem dotykano całej szyi. Od XVIII wieku upowszechnił się także zwyczaj święcenia kredy, którą zwyczajowo w święto Trzech Króli na drzwiach wejściowych w wielu domach katolickich pisano litery: K+M+B oraz datę bieżącego roku. Zwyczaj ten, znany również w czasach obecnych, jest często błędnie interpretowany jako odniesienie do domniemanych imion Mędrców ze wschodu (Kacper, Melchior, Baltazar). Faktycznie odnosi się on do łacińskiej inskrypcji C†M†B Christus Mansionem Benedicat (Niech Chrystus błogosławi temu domowi), choć święty Augustyn tłumaczy je jako Christus Multorum Benefactor (Chrystus dobroczyńcą wielu). Chrześcijanie, znacząc poświęconą kredą odrzwia swoich mieszkań, proszą Chrystusa o błogosławieństwo, a także publicznie wyznają swoją wiarę.

       Tradycyjnie w drugi dzień świąt Bożego Narodzenia w kościołach w całej Polsce czytany jest list rektora Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W tym roku treść słowa skierowanego przez ks. prof. Antoniego Dębińskiego poświęcona jest chrześcijanom prześladowanym za wiarę. Zwraca on uwagę, że w niektórych rejonach świata prześladowanie wręcz się nasila, a żaden chrześcijanin nie może przyjmować obojętnie faktu, że wyznawana religia staje się przyczyną wojen, represji i przymusowej emigracji. Rektora KUL niepokoi fakt, że instytucje państwowe i międzynarodowe mające za zadanie troskę o równe traktowanie wszystkich ludzi często pozostają ślepe na dyskryminację chrześcijan.

      Poniżej pełna treść Słowa Rektora Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II z okazji świąt Bożego Narodzenia.

      „Zbudź się człowieku, bo dla ciebie Bóg stał się człowiekiem” – słowa św. Augustyna dobitnie oddają sens świąt Bożego Narodzenia. Sens tych świąt winien polegać na spotkaniu i zjednoczeniu się Boga z człowiekiem, a właściwie na narodzeniu się Boga w duszy ludzkiej. Tak naprawdę w noc narodzenia Zbawiciela świata chodzi jedynie o to, by Chrystus narodził się w nas. A ma to miejsce wtedy, gdy człowiek zaczyna myśleć jak Chrystus, dobrze czynić jak Chrystus, gdy staje się źródłem błogosławieństwa dla innych, gdy człowiek cierpi i umiera jak Chrystus. Dobrze rozumiał sens Bożego Narodzenia nasz wieszcz narodowy Adam Mickiewicz, kiedy pisał: “Wierzysz, że się Bóg zrodził w betlejemskim żłobie? Lecz biada ci człowieku, jeśli nie zrodził się w tobie”.

“Będziesz szczęśliwy prawdziwie, Będziesz mieć siły i zdrowie, Wszystkiemu podołasz gorliwie – Jeśli Bóg narodzi się w Tobie… Zdobędziesz szczyty najwyższe I z najkrętszej powrócisz z dróg, Co dalekie – znajdziesz bliższe – Jeśli w Tobie narodzi się Bóg… Przełamiesz bariery wieczne Z najtrudniejszym się pogodzisz, Choćby przez łzy serdeczne Jeśli się Bóg w Tobie narodzi… Pochylam się nad Nim, nad Tobą I nucę Wam tę pieśń Miłości. W otwartym sercu jest Niebo, Co Wasze życie pomieści…” („Dla Was” Jędralak)

       Wszystkim naszym parafianom, sympatykom i gościom naszej strony internetowej składamy najserdeczniejsze życzenia. Niech ta noc, gdy Słowo stało się Ciałem, trwałym blaskiem opromieni cały nadchodzący Nowy Rok. Niech przynosi nam obfite łaski, codzienne radości, dobre myśli i chwile spokojne, zaś zmartwienia przemienia w prawdziwą – autentycznie płynącą z serca radość. Błogosławieństwo Bożej Dzieciny niech nam towarzyszy w każdym momencie życia.

      Świat, który nas otacza, zmienia się niemalże w każdej dziedzinie. Czas przyspiesza niemiłosiernie. Człowiek stara się go gonić i łapać, a jednocześnie ucieka od Boga, boi się świąt i symboli religijnych. Zapomina jak pachniało to pierwsze Boże Narodzenie… Dzisiejszy człowiek przesiąknięty konsumpcjonizmem, plastikiem i tandetą nie potrafi wyczuć pierwotnego zapachu Bożego Narodzenia –  zwykłej stajni, ubogiego żłobu, obecności zwierząt, wizyty prostych pasterzy. Nie zna nawet smrodu gnoju… Jeśli nie przeżyjemy adwentu po chrześcijańsku, nie pójdziemy na roraty, nie skorzystamy z rekolekcji, to i Boże Narodzenie i całe życie zaprogramują nam specjaliści od reklamy, marketingu i poprawności politycznej. Będziemy marionetkami. Choinka, prezenty, karp, mikołaj, zakupy – nie zastąpią Twojej obecności; tej w domu Ojca – w świątyni. Wystarczy byś był, nic więcej…

“… Nikt dziś nie ma czasu, każdy goni szczęście na później zostawia To co najważniejsze Zatrzymaj się na chwilę, odetchnij pięknem świata Zatrzymaj się na chwilę, zauważ swego brata Zatrzymaj się na chwilę, nad tym co w ręku kryjesz Zatrzymaj się na chwilę, i pomyśl po co żyjesz Jedną małą chwilę zawsze znaleźć możesz Odejść z gwaru życia Spojrzeć w serce Boże …”

Rekolekcje Adwentowe w naszej Parafii odbędą się w dniach 19 – 21.12.2014 roku. Poprowadzi je ks. Marcin Kruszak.

 Piątek – 19.12.2014
9:00 Msza św. z nauką
11:00 Msza św. dla chorych z sakramentem namaszczenia
Spowiedź chorych od 10:30
15:00 Msza św. z nauką – Krzywopłoty
17:00 Msza św. z nauką

Sobota 20.12.2014 (Dzień spowiedzi)
9:00 Msza św. z nauką
11:00 Msza św. z nauką (dzieci i młodzież)
15:00 Msza św. z nauką – Krzywopłoty
17:00 Msza św. z nauką

Spowiedź pół godziny przed Mszą św.
8:30 – 9:00
10:30 – 11:00
14:30 – 15:00 Krzywopłoty
16:30 – 17:00

Niedziela – 21.12.2014
8:00 Msza św. z nauką
10:00 Msza św. z nauką – Krzywopłoty
12:00 Msza św. z nauką
16:00 Msza św. z nauką na zakończenie rekolekcji.

      Rozpoczął się Adwent – czas radosnego oczekiwania na przyjście Pana Jezusa. Okres ten ma dwa wymiary. Jest pamiątką starotestamentalnego oczekiwania na przyjście Mesjasza, Zbawiciela świata, ale jest także oczekiwaniem na powtórne przyjście Jezusa Chrystusa na końcu czasów, jako sędziego ludzkości.  Adwent (z łac. adventus – przyjście, przybycie) to okres w roku liturgicznym, który rozpoczyna się od I Nieszporów niedzieli po sobocie XXXIV tygodnia Okresu Zwykłego, a kończy przed I Nieszporami uroczystości Narodzenia Pańskiego w wieczór 24 grudnia. Trwa od 23 do 28 dni i obejmuje cztery kolejne niedziele przed 25 grudnia. Stanowi pierwszy okres w każdym nowym roku liturgicznym. Dla starożytnych rzymian słowo to, oznaczało oficjalny przyjazd Cezara. Dla chrześcijan to radosny czas przygotowania na przyjście Pana. Oczekiwanie na przyjście Chrystusa musi rodzić radość, gdyż jest oczekiwaniem na przyjście Zbawiciela. Dlatego też Adwent jest nie tyle czasem pokuty, ile raczej czasem pobożnego i radosnego oczekiwania.

“Okna już wymyte, kurze pościerane, zrobione świąteczne pranie. Udało się dostać płaszcz zimowy, przyszły na czas buty. Ryby są. Wszystko popieczone. Jeszcze tylko podłogi wypastować, pójść do fryzjera, no i to by było chyba wszystko. Gdyby ktoś z daleka patrzył na nasz glob, byłby zaskoczony tym gorączkowym przygotowaniem, tym rosnącym z dnia na dzień jak lawina ruchem w sklepach, tym gwałtownym praniem, pieczeniem, gotowaniem. Do czego się tak przygotowują ? Kto ma do nich przyjść ?” (ks. M. Maliński “Czekający na przyjście” ze zbioru “Aby nie ustać w drodze…”).

      W Adwencie Kościół czci Maryję poprzez Mszę Św. zwaną Roratami. Nazwa ta pochodzi od pierwszych słów pieśni na wejście: “Rorate coeli, desuper…” (“Niebiosa rosę spuśćcie…”). Rosa z nieba wyobraża łaskę, którą przyniósł Zbawiciel. Jak niemożliwe jest życie na ziemi bez wody, tak niemożliwe jest życie i rozwój duchowy bez łaski. Msza Św. roratnia odprawiana jest zazwyczaj przed świtem jako znak, że na świecie panowały ciemności grzechu, zanim przyszedł Chrystus – Światłość prawdziwa. Adwent jest czasem próby, przemiany na lepsze. Jednocześnie jest to okres, który powinien motywować nas do podejmowania kroków w kierunku rozwijania naszego kontaktu z Bogiem. Nasz adwent powinien być drogą na szczyt góry, szlakiem nieustannego wspinania się i pokonywania przeszkód, potknięć. Ważne jest także, żeby pamiętać o innych ludziach, którzy też się wspinają – być może mają podobną górkę, być może nas mijają. Choć każdy ma własne trudności, można sobie w nich wzajemnie pomagać. Na szczycie wszystkich czeka to samo. Tylko czy będziemy się cieszyć dotarciem na górę? Czy będziemy zadowoleni z osiągnięcia celu?

      W naszym Kościele Roraty odprawiane będą od poniedziałku do soboty o godz.17:00. Nie zmarnuj szansy, aby jeszcze mocniej umocnić się w Wierze i godnie przygotować się na przyjście Pana. Ten adwent może być ostatnim w twoim życiu. Przeżyj go najlepiej jak tylko potrafisz !

      Witamy w nowej odsłonie strony internetowej Parafii Rzymskokatolickiej pw. św. Stanisława BM w Cieślinie. Nowa strona to nie tylko całkowicie zmieniona szata graficzna, ale przede wszystkim ulepszona nawigacja i nowe funkcjonalności. Mamy nadzieję, że dzięki nowej szacie graficznej strona będzie bardziej przystępna i przejrzysta. Przebudowie uległy także poszczególne zakładki i artykuły. Materiał zawarty na poprzednim wcieleniu strony internetowej został praktycznie w całości przebudowany i w wersji zaktualizowanej oraz mocno rozszerzonej znalazł swoje miejsce na nowym jej wydaniu.

      Każde zdjęcie na nowej stronie internetowej ma swój podpis i jest skalowalne. Podpis pojawia się po najechaniu myszką na zdjęcie, zaś kliknięcie myszką otwiera zdjęcie w pełnych wymiarach. Praktycznie wszystkie zdjęcia (poza Galerią Zdjęć) mają szerokość 1170 pikseli, czyli max. rozmiar dopuszczalny przez moduł strony.

       Ze względu na krótki okres czasu niemożliwe było kompletne ukończenie strony. I tak – podstrony (zakładki) umieszczone w menu stopki są kompletne. Podobnie podstrony w meny głównym (a więc sprawy głównie historyczne) są na dzień dzisiejszy kompletne, możliwa późniejsza aktualizacja po dodarciu do nowych, niedostępnych obecnie informacji. Natomiast w menu bocznym (“Z Życia Parafii”) mamy trochę jeszcze pracy. W podstronie “Duszpasterze” – dużo braków z biografii większości kapłanów, które będą uzupełniane w miarę docierania do tych informacji. Podstrona “Przydrożne Krzyże i Kapliczki” zawiera na dzień dzisiejszy tylko te obiekty, które udało mi się sfotografować i o których miałem jakąś wiedzę. Wszystkie pozostałe krzyże i kapliczki z terenu naszej Parafii pojawią się w tym miejscu, tylko muszę mieć jakieś informacje o tych obiektach, zaś z fotografiami najlepiej poczekamy do maja, gdy przyroda się zazieleni. Podstrony o zawartych w ostatnich latach Chrztach Św., Małżeństwach oraz osobach zmarłych (czyli kolejno: “Włączeni Do Wspólnoty Kościoła”, “Powiedzieli Sakramentalne “Tak”” oraz “Zakończyli Ziemską Pielgrzymkę”) są przygotowane i zapełnią się treścią po ukończeniu Galerii Zdjęć (możliwe, że razem z danymi za rok 2014). I na koniec “Galeria Zdjęć” – podstrona zawierająca album z poszczególnymi galeriami jest już przygotowana i na dzień dzisiejszy umieszczone są zdjęcia w 2-ch galeriach (Remont figury św. Jana Nepomucena z roku 1999 oraz I Komunia Święta z roku 2006). Ze względu na setki zdjęć, które trzeba obrobić, edytować podpisy i wgrać na serwer – trochę czasu zajmie ukończenie całości.