W związku z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 maja 2020 roku w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii, Biskup Sosnowiecki Grzegorz Kaszak w dniu 18 czerwca br. ogłosił dekret odwołujący dyspensę ogólną, udzieloną w dniu 25 marca 2020 roku wszystkim wiernym Diecezji Sosnowieckiej oraz przebywającym na jej terenie, od obowiązku uczestnictwa we Mszy św. w niedziele i w święta nakazane. Poniżej pełna dekretu. 

„Jeśli spadnie na nas nieszczęście, miecz karzący, zaraza albo głód, staniemy przed tą świątynią i przed Tobą, ponieważ w tej świątyni przebywa Twoje imię, i będziemy wołać do Ciebie w naszym ucisku, wtedy Ty wysłuchasz nas i ocalisz.” [2 Kronik 20:9]

     Tradycyjnie w pierwszy czwartek po Uroczystości Trójcy Przenajświętszej, 60 dni po Wielkanocy obchodzimy Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej (w tradycji ludowej zwanego Bożym Ciałem). Uroczystość ta jest wspomnieniem Ostatniej Wieczerzy i Przeistoczenia chleba i wina w Ciało i Krew Jezusa Chrystusa.
     Boże Ciało to jedno z głównych świąt obchodzonych w Kościele katolickim, sięgające swoimi korzeniami do przełomu XI i XII wieku. Z procesją Bożego Ciała na terenie Polski spotykamy się już w XIV wieku w Płocku i we Wrocławiu, zaś po raz pierwszy wprowadził tę uroczystość biskup Nankier w 1320 r. w diecezji krakowskiej, zaś pod koniec XIV wieku było obchodzone już we wszystkich diecezjach. W 1420 roku na synodzie gnieźnieńskim uznano uroczystość za powszechną, obchodzoną we wszystkich kościołach w państwie. Od końca XV w. przy okazji tego święta udzielano błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem. Procesje eucharystyczne w dniu Bożego Ciała wprowadzono nieco później niż samo święto. Pierwszym śladem ich istnienia jest wzmianka o uroczystej procesji przed sumą w Kolonii w latach 1265-75, zaś w Polsce pierwsze procesje eucharystyczne zaczęto odprawiać w XIV wieku, w Płocku i we Wrocławiu. Od wieku XVI wprowadzono zwyczaj śpiewania Ewangelii przy czterech ołtarzach. Istnieje on do dnia dzisiejszego. Do roku 1955 obowiązywała oktawa Bożego Ciała. Na prośbę Episkopatu Polski w Polsce został zachowany zwyczaj obchodzenia oktawy, choć nie ma ona już charakteru liturgicznego.

„Odebraliśmy Mu tron na niebiosach i insygnia władzy – i nic się nie stało – mówimy. Już Go nie potrzebujemy. Jesteśmy samodzielni. Dajemy sobie radę bez Niego. Podśmiewamy się z Jego wszechmocy, potęgi, mądrości – z Jego obecności. Piszemy Jego imię małą literą. Zagarnęliśmy Mu święte słowa, używane dotąd w modlitwach i nabożeństwach, wplatając je z satysfakcją w teksty codzienne, a nawet dwuznaczne, wulgarne i brudne. Wymawiamy słowa bluźniercze: początkowo nieśmiało, potem coraz głośniej, coraz bardziej zwysięsko. I odkrywamy z entuzjazmem, że nie ma nic świętego. Odrzuciliśmy Jego tablice przykazań jako anachroniczny zabytek. Wyśmialiśmy słowa „cnota”, „świętość”. To, co było dotąd uważane za tragedię grzechu, przyjmujemy teraz ze wzruszeniem ramion albo wprost z uśmiechem. Żartujemy z piekła i czyśćca. Perspektywa nieba nas nie zachwyca. Stwierdzamy, że uwolniliśmy się. Że wreszcie jesteśmy wolnymi ludźmi. I mówimy triumfalnie, że nic nam się nie stało. Grom na nas nie spadł. Potop nas nie zatopił. Ogień nas nie spalił – mówimy.” [ks. M. Maliński „I zastanie dom wasz pusty” – ze zbioru „Chodzący po morzu”]

     Boże Ciało to święto Eucharystii, sakramentu, w którym Jezus pozostawił nam żywą pamiątkę swej Paschy, najważniejszego wydarzenia w dziejach ludzkości. W dniu tym wierni gromadzą się wokół Najświętszego Sakramentu, by Go adorować, wychodzą na ulice, by Mu towarzyszyć, idąc w procesji, i w wielu gestach pobożności wyrażają wiarę w żyjącego Chrystusa i radość z Jego obecności. Uroczystość ta jest niezwykle wymownym świadectwem prawdy, że Pan Jezus, ukrzyżowany i zmartwychwstały, nadal idzie po drogach świata i przez tę swoją „wędrowną” obecność przewodzi pielgrzymce kolejnych pokoleń chrześcijan: umacnia wiarę, nadzieję i miłość; pociesza w utrapieniach; podtrzymuje w dążeniu do sprawiedliwości i pokoju. Przez uczestnictwo w niej dajemy świadectwo naszej wiary, pokazujemy, że nie wstydzimy się naszego Boga.

     Uroczysta procesja Bożego Ciała rozpocznie się w naszej parafii w czwartek 11 czerwca 2020 roku, bezpośrednio po Mszy św. odprawianej o godz. 9:00 i skieruje się ulicą Jurajską w kierunku Kwaśniowa. Ołtarze poszczególne miejscowości przygotowują w tradycyjnie ustalonych miejscach, zaś do udziału w procesji zapraszana jest cała asysta: panie z Kół Gospodyń Wiejskich, strażacy, mężczyźni do niesienia chorągwi, dziewczynki do sypania kwiatów, ministranci oraz wszyscy wierni.

     Zdjęcia z tegorocznej procesji Bożego Ciała oraz z uroczystości zakończenia oktawy Bożego Ciała do obejrzenia w Galerii Zdjęć.

     8 maja przypada liturgiczna wspomnienie św. Stanisława Biskupa i Męczennika – Głównego Patrona naszej Ojczyzny. Jest to równocześnie dzień w którym nasza wspólnota przeżywa uroczystość odpustową – święto patrona naszego kościoła parafialnego.
     Odpust Parafialny to święto patronalne kościoła parafialnego przeżywane przynajmniej raz w ciągu roku liturgicznego przez każdą parafię. W tym dniu w sposób szczególny czci się patrona parafii, czyli są to jakby imieniny parafii. Aktualnie po Soborze Watykańskim II sprawę parafialnych odpustów regulują zwykle synody poszczególnych diecezji. Zazwyczaj podkreślają one, że święto patronalne kościoła parafialnego należy obchodzić uroczyście, zachowując dotychczasowe zwyczaje parafialne. Należy także dążyć do wyrobienia właściwego zrozumienia odpustu u wiernych. Wymaga to skierowania całej uwagi duszpasterskiej na przeżycie duchowe święta patronalnego parafii. Zachęca się do korzystania z Sakramentu Pokuty, uczestnictwa we Mszy św., procesji oraz innych modlitwach dziękczynnych i błagalnych. Główna Msza św. celebrowana w odpust powinna być ofiarowana za wszystkich parafian. Została zachowana praktyka udzielania odpustu związana z uczestnictwem w uroczystościach parafialnych. Dla uzyskania odpustu wymagane są zwykłe warunki, czyli stan łaski uświęcającej, odmówienie modlitwy Ojcze nasz i Wierzę w Boga oraz modlitwy w intencjach Ojca Świętego. Wszystkie inne zwyczaje i praktyki zewnętrzne związane z parafialnym odpustem mają znaczenie drugorzędne.

„Wielki przed Bogiem klejnocie w koronie pochodnio święta rodaku Patronie. O Stanisławie w tutejszym Kościele dajesz łask wiele.  Każdego bronisz prośbami ratujesz, jak dobry pasterz owieczki przyjmujesz. Karmisz nauką oraz przykładami, módl się za nami. O męczenniku święty Stanisławie, przybądź na pomoc w każdej naszej sprawie. Uproś u Boga to czego żądamy, niech pokój mamy. Błogosław miejsca, pola w tej krainie, w której twój obraz zdawna z cudów słynie: Trzymaj w opiece, zachowuj w ochronie, Miej w swej obronie.”. [„Wielki przed Bogiem” – pieśń]

     Historia naszej parafii od najdawniejszych czasów związana jest z kultem św. Stanisława. Sam odpust uważany był od najdawniejszych czasów za największy w okolicy, na który ciągnęli wierni z najdalszych zakątków. Wierni przybywali w tym dni do „… koscioła Swiętego Stanisława tam w Cieslinie będącego ktory wielkiemi Cudami słynie …” (CCRel. 181, 1750 r.). W bieżącym roku w związku z panującą epidemią wielu wiernych nie będzie mogło uczestniczyć w uroczystościach odpustowych. Dla nich przytoczę opis uroczystości odpustowych w Cieślinie z 1897 roku. Warszawski „Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy” Nr 115 z dnia 09/21.05.1897 roku w artykule „Z pod Olkusza” pisał:
     „Nie wielka, bo 28 domów licząca i uboga wioszczyna Cieślin, zwykle cicha i spokojna, raz na rok w uroczystość św. Stanisława biskupa i męczennika zmienia postać i staje się ustroniem ruchliwem. Ósmego bowiem maja przypada odpust w maleńkim, drewnianym kościółku tutejszym, zbudowanym pod wezwaniem św. Stanisława. Kościółek ów, dziś opuszczony, dawniej, jak podanie niesie (akta zaginęły), był podobno parafialnym. Z czasem parafię zniesiono czy połączono i pozostała tylko uroczystość św. Stanisława, ściągająca dość liczną rzeszę pobożnych nawet i z dalszych okolic – nie tylko na nabożeństwo, ale i dla wody ze źródła, wytryskającego tuż obok kościoła. Do tego źródła przywiązana jest legenda, według której św. Stanisław, wizytując dyecezyę, przybył znużony wraz z orszakiem do Cieślina. Pragnienie z powodu gorąca dokuczało wszystkim, ale nie mieli go czem zaspokoić. Dopiero w skutek modlitwy św. Stanisława z kamienistego gruntu zaczęła się sączyć woda i powstało dość duże źródło, które dzisiaj u ludu miejscowego znanem jest pod nazwą „źródła św. Stanisława”. Mieszkańcy Cieślina używają wody ze źródła przeciw rozmaitym chorobom, zwłaszcza przeciw chorobie oczów. Zaraz po sumie w św. Stanisław rok rocznie od owego źródła wyrusza procesya z chorągwiami, na czele której postępuje duchowieństwo i tu następuje poświęcenie wody, wypływającej ze źródła. Chwila, kiedy kapłan odmawia modlitwy z rytuału, jest doprawdy majestatyczna. Naokoło źródła wznosi się amfiteatralnie mnóstwo głów ludzkich, dalej, nad wodą, wypływającą ze źródła, widać siedzące postacie kalek rozmaitego rodzaju. Przypominają oni chorych nad sadzawką Betsaidą w ewangelii. Jak tam, gdy tylko anioł poruszył wodę w sadzawce, każdy starał się pierwszy doń dostać, aby być uzdrowionym, tak i tu wszyscy zgromadzeni, a szczególniej chorzy, wyczekują z niecierpliwością chwili, kiedy kapłan poświęci wodę. Wtedy po ciszy, przerywanej jedynie szumem strumyka, biegnącego po kamieniach, powstaje zamęt i wrzawa: chorzy obmywają członki zbolałe, zdrowi prawie wszyscy zabierają wodę we flaszeczki do domów. Nie obywa się przytem bez popychań i tłoczenia, bo lud nasz, trzeba to przyznać, jest nadzwyczaj niesforny. Każdy pragnie być pierwszym, i niejeden z tego powodu może być na szwank narażanym. Gdzie indziej nie inaczej się dzieje, iż kramarze i drobni handlarze, których wszędzie na odpustach pełno, nie przestają w czasie nabożeństwa, w czasie sumy sprzedawać i handlować. I kiedy tuż obok, o jakie 15 kroków sprawuje się Najświętsza Ofiara, kiedy dzwonek na Podniesienie wzywa wiernych do uczczenia Pana nad Pany, słyszeć się dają niemiłe i wrzaskliwe głosy kupczących. Jest to nadużycie, które stanowczo nalegałoby ukrócić. Najskuteczniej mogliby zapobiedz złemu strażnicy ziemscy, obecni zawsze na odpustach — byłoby więc do życzenia, aby władza właściwa poleciła im czuwać i nad tem także, iżby nie obrażano uczuć religijnych, praw dziw ie wierzących chrześcijan katolików.”  
     Odpust parafialny to przede wszystkim święto wspólnoty wiernych tworzącej daną parafię. To szczególny czas łaski i Bożego miłosierdzia. To dzień, w którym każdy wierzący ma okazję doświadczyć w sposób bardzo konkretny łaski Bożej miłości, wyrażającej się w darze odpustu. W końcu daje okazję poznania świętego patrona parafii i uwielbienia Boga za jego orędownictwo i opiekę. Świętowanie odpustu parafialnego przypomina także o powołaniu do świętości każdego chrześcijanina.
     Główne uroczystości odpustowe ku czci św. Stanisława BM odbędą się w niedzielę 10 maja 2020 roku o godz. 12:00. W związku z obowiązującymi ograniczenia nie będzie procesji w tym roku. Po sumie przed wystawionym Najświętszym Sakramentem odmówione zostaną modlitwy do św. Stanisława i zaśpiewane będzie „Te Deum”. Pozostałe Msze św. w tym dniu odprawione zostaną o godz. 8:00, 10:00 i 16:00.

     Zdjęcia z tegorocznych uroczystości odpustowych do obejrzenia w Galerii Zdjęć.

     Niebawem rozpocznie się miesiąc maj – najpiękniejszy miesiąc roku. Wokół nas niepowtarzalna wielobarwność i mnogość kwiatów oraz dynamizm wylewającej się z każdego zakątka zieleni. Wszystkiemu dodatkowo towarzyszy różnorodność ptasich śpiewów oraz zazwyczaj piękna słoneczna pogoda. Przyroda w tym miesiącu swoim pięknem oddziałuje silnie na wyobraźnię i doznania estetyczne każdego człowieka. Nic więc dziwnego, że ten właśnie miesiąc człowiek w swojej pobożności już dawno temu postanowił ofiarować Matce Boga – Najświętszej Maryi Pannie.
     To właśnie w maju gromadzimy się wieczorami w kościołach, przy grotach, kapliczkach i  figurach przydrożnych by odprawiać Nabożeństwa Majowe, zwane potocznie majówkami. Podczas tych nabożeństw odmawia się lub odśpiewuje Litanię Loretańską (będącą hymnem na cześć Maryi) oraz modlitwę „Pod Twoją obronę”. Modlitwom tym towarzyszą przepiękne w swojej treści i melodyjności pieśni poświęcone Matce Bożej. W niektórych miejscowościach, zgodnie z przyjętą tradycją, w czasie tych nabożeństw czytane są rozważania, zaś zgromadzeni wierni odmawiają także Różaniec Święty, a całość często kończą Apelem Jasnogórskim. Nabożeństwo majowe w kościołach odprawiane jest z wystawieniem Najświętszego Sakramentu.
Modlitwy majowe zmienią nie tylko nasze serca, ale także nasz krajobraz: w maju przydrożne kapliczki, figury Matki Bożej rozsiane w tysiącach miejsc, przystrajane są kwiatami, wieńcami; przy nich gromadzą się wierni, by modlić się, śpiewać.

„Słowiczki już śpiewają, Wesoły nastał maj. I kwiaty pokrywają, Ziemię jak Boży raj. I my Ci zaśpiewamy, Zdobimy Cię kwiatami. Maryjo, Maryjo, o Maryjo. Bądź od nas pozdrowiona, Jako majowy kwiat. Imieniem nad imiona. Co chwali cały świat. Ty kwitniesz, śliczny kwiecie. Jak w zimie tak i w lecie. Maryjo, Maryjo, o Maryjo.”. [„Słowiczki już śpiewają” – tradycyjna pieśń maryjna]

     Historia Nabożeństw Majowych sięga V wieku, gdy to na Wschodzie ludzie zaczęli się gromadzić i śpiewać pieśni na cześć Matki Bożej. W Kościele zachodnim dopiero na przełomie XIII i XIV w. powstał pomysł, aby miesiąc maj poświęcić Maryi. Pierwszym, który rzucił taką myśl, był król hiszpański Alfons X. Władca ten zapraszał do udziału w nabożeństwach majowych, sam często brał w nich udział i swoim poddanym zalecał gromadzenie się w porze wieczornej na modlitwy wokół figur Matki Bożej. Dominikanin bł. Heinrich Seuse, uczeń Jana Eckharta i przyjaciel Jana Taulera, znanych mistyków średniowiecza, wspominał, że jako chłopiec zbierał w maju kwiaty i niósł je do stóp Matki Bożej. Lubił pleść z kwiatów wieńce i kłaść je na głowę figur Bożej Rodzicielki. Matka Boża nagrodziła go za to wizją chwały, jaką odbiera od Aniołów. W 1549 roku wydana została w Niemczech książeczka pod tytułem „Maj duchowy”, gdzie po raz pierwszy maj został nazwany miesiącem Maryi. W żywocie św. Filipa Nereusza czytamy, że gromadził on dziatwę przy figurach i obrazach Matki Bożej, śpiewał z nimi pieśni, zbierał kwiaty i zachęcał do składania ku Jej czci kwiatów, duchowych ofiar i wyrzeczeń. Nowicjusze dominikańscy we Fiesole (w latach 1677-1709) w maju gromadzili się przed wizerunkiem Najświętszej Maryi i czcili ją muzyką, śpiewem i składaniem duchowych wyrzeczeń. Za autora właściwych nabożeństw majowych historycznie uważa się jezuitę, o. Ansolani (1713). On to w kaplicy królewskiej w Neapolu codziennie w maju urządzał koncert pieśni ku czci Bożej Matki, który kończył się błogosławieństwem Najświętszym Sakramentem.
     Za największego apostoła nabożeństw majowych uważa się jezuitę o. Muzzarelli. W 1787 roku wydał on broszurkę, w której propagował nabożeństwo majowe. Rozesłał ją do wszystkich biskupów Italii, sam zaś w Rzymie zaprowadził to nabożeństwo w słynnym kościele zakonu Il Gesù, mimo że zakon wtedy formalnie już nie istniał, zniesiony przez papieża Klemensa XIV w 1773 roku. Odprawiał on również nabożeństwo majowe w Paryżu, gdzie towarzyszył papieżowi Piusowi VII w podróży na koronację Napoleona Bonaparte. Pius VII nabożeństwo majowe obdarzył odpustami. Dalsze odpusty do nabożeństwa majowego – na które składa się Litania Loretańska do Najświętszej Maryi Panny, nauka kapłana oraz błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem – przypisał w 1859 roku papież bł. Pius IX. W połowie XIX wieku nabożeństwo majowe przyjęło się w prawie wszystkich krajach.
     W Polsce zaś pierwsze Nabożeństwo Majowe wprowadzili w 1838 roku jezuici w Tarnopolu (inne źródła wskazują na 1837 rok i kościół Świętego Krzyża w Warszawie), zaś po około 30 latach stało się ono popularne w całym kraju.
     Nabożeństwa Majowe jest dla nas wyjątkową okazją, by przez modlitwę, przez piękne pieśni maryjne, przez cichą osobistą rozmowę – zawierzyć Matce Bożej własne sprawy, ukazać jej nasze problemy i rozterki, a nawet złożyć u Jej stóp całą swoją niedolę. Ona z matczyną miłością i troską przedstawi je swojemu Synowi i Jego Ojcu, by wyjednać nam łaskę i miłosierdzie. Jest ona najpewniejszą drogą otrzymania ich dla każdego, kto Jej zaufa. „Szczęśliwy, kto się do Matki uciecze” – zapewniają słowa przepięknej pieśni maryjnej.
     Nabożeństwo Majowe w naszym kościele codziennie w miesiącu maju – w dni powszednie o godz. 18:00, zaś w niedziele bezpośrednio po popołudniowej Mszy św. odprawianej o godz. 16:00.
W związku z panującą epidemią ilość wiernych uczestniczących we wszelkich uroczystościach religijnych ograniczona jest stosownymi rozporządzeniami (aktualnie dopuszczalne jest przebywanie w naszym kościele maksymalnie 14 osób).

     „Nadszedł dzień wielkiej radości * z tryumfu Zbawcy i Pana, * w którym Król, w męce pokorny, * ukazał moc zmartwychwstania. Zmartwychpowstał Pan prawdziwie. * Alleluja, alleluja! * Wśród wyznawców swoich żyje. * Alleluja, alleluja!”

„Pan Jezus zmartwychwstał. My zmartwychwstaniemy. Ale wy i tak w to nie wierzycie”. [ks. M. Maliński – kompletne kazanie wygłoszone w Niedzielę Wielkanocną w klasztorze Sióstr Wizytek w Krakowie]

     Wszystkim naszym parafianom, sympatykom i gościom naszej strony internetowej składamy najserdeczniejsze życzenia. Niech Zmartwychwstały Pan napełni nasze serca miłością i pokojem. Niech przemieni każdy smutek w radość, każdy płacz i zmartwienie w szczęście i nadzieję. Niech tegoroczne Święta będą wolne od wszelakich trosk i zmartwień spowodowanych panującą pandemią. Niech Zmartwychwstanie dokona się w naszych sercach i niech dokonuje się każdego dnia. Bądźmy zdrowi i bezpieczni w domu oraz miejmy nadzieję na lepsze jutro.
Wesołego Alleluja!

     Niedzielą Palmową upamiętniającą triumfalny wjazd Pan Jezusa do Jerozolimy rozpoczynamy Wielki Tydzień, okres który bezpośrednio poprzedza Jego Mękę i Śmierć na Krzyżu oraz w którym dokonują się wydarzenia zbawcze. Określany jest „wielkim” dla podkreślenia znaczenia tego okresu dla całego roku liturgicznego. Ze względu na ograniczenia spowodowane pandemią koronawirusa COVID-19 uroczystości Wielkiego Tygodnia będą wyglądały trochę inaczej niż zazwyczaj. Musimy sobie uświadomić i przypomnieć, że nasze ograniczenia – przestrzenne, zdrowotne, rozumowe – nie stanowią żadnych ograniczeń dla Boga. Zatem nawet w naszych domach możemy otrzymać łaski płynące z duchowego zjednoczenia z Panem.

„Czy ty przyznajesz się do takiego króla: w koronie – ale cierniowej, na tronie – ale krzyża. Króla, który poszedł na śmierć za prawdę, który konając przebaczał swoim wrogom. Czy przyznajesz się do takiego Jezusa? A może ty uważasz ten stan za tymczasowy i wolisz poczekać aż zmartwychwstanie i zacznie rozdawać chleb. A może ty tylko do takiego się przyznajesz, który rozdaje chleb.“. [ks. M. Maliński „Wyszliście z mieczami i kijami, aby mnie pojmać” ze zbioru „Nasz chleb powszedni”]

     W związku ze stanem pandemii w Polsce Prezydium Konferencji Episkopatu Polski w nawiązaniu do Dekretu Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów z dnia 19 marca br. wydało wskazania dotyczące organizacji i uczestnictwa w Triduum Paschalnym. W trosce o zdrowie i życie wiernych we wszystkich uroczystościach Wielkiego Tygodnia i świąt liczba osób uczestniczących w zgromadzeniach religijnych powinna być ograniczona, zgodnie z państwowymi i sanitarnymi wskazaniami.

Wielki Czwartek. Jest dniem ustanowienia sakramentu Eucharystii oraz sakramentu kapłaństwa. W tym dniu we wszystkich kościołach wolno odprawić tylko jedną Mszę św. w godzinach wieczornych. Nazywamy ją „Mszą Wieczerzy Pańskiej”. Jedynie w kościołach katedralnych w tym dniu odprawia się dwie Msze św. Rano biskup diecezjalny koncelebruje Mszę Świętą Krzyżma, jednak w tym roku wezmą  w niej udział wyłącznie jego najbliżsi współpracownicy. Podczas wieczornej Mszy Wieczerzy Pańskiej opuszczony zostanie obrzęd umywania nóg, będący nawiązaniem do biblijnego gestu Jezusa. Na zakończenie uroczystości pominięta zostanie procesja z Ciałem Chrystusa do specjalnie przygotowanej kaplicy, zwanej ciemnicą. Najświętszy Sakrament przechowywany będzie w tabernakulum.

Wielki Piątek. Jest to dzień Męki i Śmierci Chrystusa. W tym dniu nie odprawia się Mszy św. Liturgia zaprasza nas do rozważania biblijnego opisu Męki Pańskiej, a następnie adoracji i uczczenia Krzyża świętego. Po liturgii eucharystycznej Ciało Chrystusa przenosi się uroczyście do adoracji do tak zwanego Grobu Pańskiego. W Wielki Piątek – zgodnie z kanonami 1251-1252 Kodeksu Prawa Kanonicznego – obowiązuje wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych i post ścisły (trzy posiłki w ciągu dnia, w tym tylko jeden – do syta). Prawem o wstrzemięźliwości są związani wszyscy powyżej 14. roku życia, a prawem o poście – osoby pełnoletnie do rozpoczęcia 60-go roku życia. W tym roku w Liturgii Męki Pańskiej do modlitwy powszechnej dołączona zostanie intencja specjalna o zdrowie dla dotkniętych epidemią, natomiast adoracja krzyża będzie odbywać się przez przyklęknięcie. Tylko główny celebrans odda mu cześć przez pocałunek. Przy Bożym Grobie będzie odbywać się adoracja, ale nie może w nich jednorazowo przebywać więcej niż 5 osób.

Wielka Sobota. Jest dniem spoczynku Pana Jezusa w Grobie. W dniu tym nie odprawia się Mszy św. ani innych nabożeństw, aż do Wigilii Paschalnej. Przez cały dzień, wierni będą mogli nawiedzać Grób Pański i czuwać na modlitwie, pamiętając, że jest tam obecny pod osłoną chleba Uwielbiony i Zmartwychwstały Pan. Na adoracji jednorazowo nie może uczestniczyć więcej niż 5 osób. W tym dniu nie będzie tradycyjnego święcenia pokarmów, nawet bez udziału wiernych. Wiernych zachęca się do błogosławieństwa posiłku w domu przed śniadaniem wielkanocnym. Tekst błogosławieństwa tutaj: Błogosławieństwo pokarmów.

Wielkanoc – Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego. Wielkanoc zaczyna się Wigilią Paschalną odprawianą już w sobotę po zachodzie słońca. Tradycyjnie rozpoczynała ją liturgia światła, jednak w tym roku pominięte zostanie rozpalanie ogniska i procesja. W praktyce więc liturgia rozpocznie się w prezbiterium, gdzie po zapaleniu paschału nastąpi przejście bezpośrednio do Orędzia Wielkanocnego (Exsultet). Dalsza część liturgii paschalnej to czytania przeplatane psalmami. Przypominają one całą historię zbawienia, poczynając od stworzenia świata, aż do Zmartwychwstania. W czasie liturgii chrzcielnej odnowione zostaną przyrzeczenia chrzcielne, ale nie będzie stosowane pokropienie. Wigilia Paschalna tradycyjnie kończy się Eucharystią i procesją rezurekcyjną. Procesja rezurekcyjna ze względów praktycznych w wielu miejscach w Polsce (min. w naszej parafii) nie odbywała się w Noc Zmartwychwstania, ale przenoszona była na niedzielny poranek. W bieżącym roku procesja nie odbędzie się, zaś Najświętszy Sakrament wystawiony zostanie na głównym ołtarzu i po odśpiewaniu pieśni wielkanocnej nastąpi błogosławieństwo zgromadzonych Najświętszym Sakramentem.

     Uroczystości Triduum Paschalnego Męki i Zmartwychwstania Pańskiego w naszym kościele w Wielki Czwartek, w Wielki Piątek oraz w Wielką Sobotę o godz. 18:00. W Wielki Piątek o godz. 17:30 Droga Krzyżowa, zaś w Wielkanoc uroczysta Eucharystia z procesją rezurekcyjną o godz. 6:00.
Do dnia 11 kwietnia br. (czyli do Wielkiej Soboty) w Mszach świętych i innych celebracjach religijnych może uczestniczyć nie więcej niż 5 osób, nie wliczając w to sprawujących posługę. Natomiast ilość osób, które będą mogły uczestniczyć w uroczystościach Świąt Wielkanocnych oraz w kolejnych dniach będzie zgodna z ilością określoną w zarządzeniach władz państwowych (stosowne zarządzenie wydane zostanie w najbliższych dniach).

     Okres trwania pandemii to czas próby i wyboru, zgodnie ze słowami papieża Franciszka: „Nie jest to czas Bożego sądu, ale naszego osądzenia: co się liczy, a co przemija, oddzielenia tego, co konieczne od tego. co nim nie jest. Jest to czas przestawienia kursu życia ku Tobie, Panie i ku innym” (27.03.2020 r.).

     Osoby, które nie będą uczestniczyć bezpośrednio w uroczystościach Wielkiego Tygodnia, mogą łączyć się duchowo z Chrystusem Eucharystycznym za pośrednictwem transmisji telewizyjnych, radiowych oraz internetowych.
Wykaz proponowanych transmisji:
REKOLEKCJE WIELKOPOSTNE
– od poniedziałku 6 kwietnia do środy 8 kwietnia br.  w TV TRWAM o godz. 8:15 oraz w Radio Maryja o godz. 8:30 i 17:10 (rozważania wygłosi metropolita krakowski abp Marek Jędraszewski).
WIELKI PONIEDZIAŁEK, WTOREK I ŚRODA
– Msza św. z Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie Łagiewnikach w TVP 1 o godz. 7:00.
WIELKI CZWARTEK
– Msza św. Wieczerzy Pańskiej z kaplicy Cudownego Obrazu MB Częstochowskiej na Jasnej Górze w TVP 3 oraz TV TRWAM o godz. 18:00.
WIELKI PIĄTEK
– Wielkopiątkowa Droga Krzyżowa w Bazylice Sanktuarium Pasyjno-Maryjnego w Kalwarii Zebrzydowskiej (pod przewodnictwem metropolity krakowskiego abp Mareka Jędraszewskiego) w TVP 3 o godz. 10:00,
– Liturgia Męki Pańskiej z kaplicy Cudownego Obrazu MB Częstochowskiej na Jasnej Górze w TVP 3 oraz TV TRWAM o godz. 18:00,
– Droga Krzyżowa na Placu Świętego Piotra w Rzymie (pod przewodnictwem papieża Franciszka) w TVP 1 o godz. 20:50.
WIELKA SOBOTA
– Liturgia Wigilii Paschalnej z kaplicy Cudownego Obrazu MB Częstochowskiej na Jasnej Górze w TVP 3 oraz TV TRWAM o godz. 18:00.
WIELKANOC
– Msza św. z Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie Łagiewnikach w TVP 1 o godz. 7:00,
– Msza św. z Bazyliki Watykańskiej (pod przewodnictwem papieża Franciszka) z błogosławieństwem Urbi et Orbi w TVP 1 o godz. 11:00.
PONIEDZIAŁEK WIELKANOCNY
– Msza św. z Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie Łagiewnikach w TVP 1 o godz. 7:00,
– Msza św. z kaplicy Cudownego Obrazu MB Częstochowskiej na Jasnej Górze w TVP 1, TVP Polonia oraz TV TRWAM o godz. 11:00,
– modlitwa Regina Coeli z Watykanu w TVP 1 o godz. 12:00.

     W związku z wprowadzeniem stanu epidemii koronawirusa w Polsce, zgodnie z zarządzeniem organów państwowych, od dnia 25 marca br. podczas wszelkich obrzędów sprawowanych wewnątrz kościoła czy kaplicy (Msza Święta, nabożeństwa, spowiedź święta i inne sakramenty) może przebywać jednorazowo maksymalnie do 5 osób (nie licząc osób sprawujących posługę). W pierwszej kolejności winny to być osoby zamawiające intencję mszalną.

„Boże Abrahamów,  Boże, Królu nieba, Użycz nam zdrowia, Bo nam go potrzeba, Nie każ nas morem, By lud Twój wiedział, Żeś jest Bogiem naszym.“. [Suplikacja „Boże Abrahamów”]

     Mając na uwadze zdrowie i życie własne i innych winniśmy zastosować do powyższego zarządzenia. Na podstawie dyspensy udzielonej przez Księdza Biskupa Grzegorza Kaszaka osoby nie uczestniczące w niedzielnej Mszy św. nie popełniają grzechu! Zachęcamy do uczestnictwa we Mszy św. i w innych wielkopostnych nabożeństwach za pośrednictwem radia, telewizji lub internetu – lista transmisji podana jest na naszej stronie internetowej w poprzednim komunikacie. Niech rodzina wspólnie się modląca, razem uczestnicząca w transmitowanej Mszy św. stanie się domowym Kościołem, podstawowym ogniwem w rodzinie Kościoła.

     W związku z wprowadzeniem w dniu 13 marca br. stanu zagrożenia epidemicznego w Polsce, podczas każdej Mszy św. wewnątrz kościoła czy kaplicy może przebywać jednorazowo maksymalnie do 50 osób. Wobec powyższego zachęca się wiernym do korzystanie z telewizyjnych, radiowych i internetowych transmisji Mszy św. i wielkopostnych nabożeństw. Rodzina – modląca się wspólnie, razem uczestnicząca w transmitowanej Mszy św. staje się domowym Kościołem, podstawowym ogniwem w rodzinie Kościoła.

„… Córko moja, żądam od ciebie modlitwy, modlitwy i jeszcze raz modlitwy za świat a szczególnie za Ojczyznę swoją. Przez dziewięć dni przyjmij Komunię św. wynagradzającą, łącz się ściśle z Ofiarą Mszy świętej.Przez te dziewięć dni staniesz przed Bogiem jako ofiara, wszędzie, zawsze, w każdym miejscu i czasie – czy w dzień, czy w nocy, ilekroć się przebudzisz, módl się duchem. Duchem zawsze trwać na modlitwie można.”. [św. Siostra Faustyna „Dzienniczek” [325]]

   
  Eucharystie i nabożeństwa – transmisje on-line

A. Na stronie https://msza-online.net/msze-swiete-na-zywo-po-polsku/ praktycznie przez całą dobę prowadzone są transmisje mszy świętych z polskich sanktuariów.
B. Na stronach http://jasnagora.pl/ i https://episkopat.pl/ będą transmitowane codziennie Msze św. odprawiane w kaplicy Matki Bożej Częstochowskiej na Jasnej Górze.

C . W Radio eM codzienna transmisja Mszy
– od poniedziałku do soboty o 18:00, w niedziele o godz. 12:00;
– transmisja nabożeństwa Drogi Krzyżowej – piątek o godz. 17:15;
– transmisja nabożeństwa Gorzkich Żali – niedziela o godz. 17:15.
Ponadto zapraszamy na radiowe rekolekcyjne wielkopostne – od poniedziałku do piątku (o godz. 10:50, 18:45 i 22:50) oraz w niedziele o godz. 17:00.
Rekolekcje poprowadzą:
1) ks. prof. Jerzy Szymik, „Prymat Boga. Rekolekcje z Benedyktem XVI”, od poniedziałku 16.03 br. do piątku 20.03 br.
2) ks. dr Jacek Plech, „Wielka tajemnica wiary”, od poniedziałku 23:03 br. do piątku 27:03 br.
3) ks. Piotr Brząkalik „Powrót synów marnotrawnych”, od poniedziałku 30:03 br. do piątku 3.04 br.
4) ks. dr hab. Piotr Kieniewicz, „By nie zniweczyć Chrystusowego krzyża”, niedziele o godz. 17:00.
Codziennie na antenie Radia eM istnieje możliwość wspólnej modlitwy:
– Różaniec o godz. 5:30 i 23:30; w niedziele o godz. 6:30 i 22:30;
– Anioł Pański o godz. 12:00;
– Koronka do Bożego Miłosierdzia o godz. 15:00.
Polecamy też stałe audycje – rozważania do czytań mszalnych:
– Ewangelia z komentarzem „Słowa najważniejsze” (o godz. 5:50, 6:50, 12:10 i 23:10); codziennie Dobrą Nowinę komentują: ks. dr. Tomasz Jaklewicz, Paweł Lis, Magdalena Jóźwik, Andrzej Macura, Judyta Syrek, ks. prof. Jerzy Szymik, ks. Tomasz Koryciorz;
– Komentarz do czytań „Na początku było Słowo” (o godz. 6:20, 18:10, 23:20); czytania dnia w rozmowie z Grzegorzem Bociańskim komentują: ks. dr Tomasz Kusz oraz ks. dr Dawid Ledwoń.

D. Telewizja i radio
– telewizyjne: Msze św. o godz. 7:00 w TVP i TVP INFO, o godz. 11:00 w TVP 1, o godz. 9:30 w Telewizji Trwam, o godz. 13:00 w TVP Polonia, Anioł Pański o godz. 12:00 w TVP 1;
– radiowe: Msze św. o godz. 9:00 i 19:00 w Programie Pierwszym PR, o godz. 10:30 w Radiu Katowice, o godz. 9:00 w Radiu Maryja, o godz. 12:00 w Radiu eM.

     W związku z sytuacją epidemiologiczną w kraju i w trosce o dobro wiernych oraz minimalizowanie zagrożeń rozszerzania się choroby powodowanej przez koronawirus COVID-19, biskup sosnowiecki Grzegorz Kaszak, w nawiązaniu do Zarządzenia Rady Stałej KEP z dnia 12 marca 2020 roku, w dniu 13 marca br. wydał „Dekret o udzieleniu dyspensy na terenie Diecezji Sosnowieckiej od obowiązku niedzielnego uczestnictwa we Mszy Świętej do dnia 29 marca 2020 roku”. Z treścią Dekretu oraz Zarządzenia nr 1/2020 Rady Stałej Konferencji Episkopatu Polski z dnia 12 marca 2020 r. możemy zapoznać się poniżej.

„Anioł wyciągnął już rękę nad Jerozolimą, by ją wyniszczyć; wtedy Pan ulitował się nad nieszczęściem i rzekł do Anioła, niszczyciela ludności: Wystarczy! Cofnij rękę!“. [2 Sm 24,16] „Następnie zbudował tam ołtarz Panu i złożył całopalenia i ofiary biesiadne. Pan okazał miłosierdzie krajowi i plaga przestała się srożyć w Izraelu.”. [2 Sm 24,16]

     Zarządzenie nr 1/2020
Rady Stałej Konferencji Episkopatu Polski
z dnia 12 marca 2020 r.

Z wiarą w Opatrzność Bożą i w trosce o życie i zdrowie społeczeństwa i w nawiązaniu do komunikatów Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski podejmujemy decyzję o wprowadzeniu prewencyjnych środków ostrożności w sytuacji zagrożenia koronawirusem.

Kościół od dwóch tysiącleci służy osobom chorym i potrzebującym, nawet w czasach epidemii, nie rezygnując z głoszenia Ewangelii oraz sprawowania sakramentów świętych.

1. Mając na uwadze zagrożenie zdrowia oraz życia (zgodnie z kan. 87 § 1, kan. 1245 i kan. 1248 § 2 Kodeksu Prawa Kanonicznego), rekomendujemy biskupom diecezjalnym udzielenie dyspensy od obowiązku niedzielnego uczestnictwa we Mszy Świętej do dnia 29 marca br. następującym wiernym:
a. osobom w podeszłym wieku,
b. osobom z objawami infekcji (np. kaszel, katar, podwyższona temperatura, itp.),
c. dzieciom i młodzieży szkolnej oraz dorosłym, którzy sprawują nad nimi bezpośrednią opiekę,
d. osobom, które czują obawę przed zarażeniem.

Skorzystanie z dyspensy oznacza, że nieobecność na Mszy niedzielnej we wskazanym czasie nie jest grzechem. Jednocześnie zachęcamy, aby osoby korzystające z dyspensy trwały na osobistej i rodzinnej modlitwie. Zachęcamy też do duchowej łączności ze wspólnotą Kościoła poprzez transmisje radiowe, telewizyjne lub internetowe.

2. W czasie liturgii do dnia 29 marca br. należy przestrzegać w kościołach następujących zasad:
a. kapłani i nadzwyczajni szafarze Komunii Świętej przed rozpoczęciem liturgii powinni dokładnie umyć ręce i kierować się zasadami higieny,
b. przypominamy, że przepisy liturgiczne Kościoła przewidują przyjmowanie Komunii Świętej na rękę, do czego teraz zachęcamy,
c. znak pokoju należy przekazywać przez skinienie głowy, bez podawania rąk,
d. cześć Krzyżowi należy oddawać przez przyklęknięcie lub głęboki skłon, bez kontaktu bezpośredniego,
e. należy powstrzymać się ponadto od oddawania czci relikwiom poprzez pocałunek lub dotknięcie,
f. na kratki konfesjonałów należy nałożyć folie ochronne,
g. rezygnujemy z napełniania kropielnic kościelnych wodą święconą.

3. W obecnej sytuacji przypominamy, że „tak jak szpitale leczą choroby ciała, tak kościoły służą m.in. leczeniu chorób ducha, dlatego jest niewyobrażalne, abyśmy nie modlili się w naszych kościołach” (Komunikat Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski, abp. S. Gądeckiego, 10.03.2020). W związku z tym zachęcamy wszystkich wiernych, aby poza liturgią nawiedzali kościoły na gorliwą modlitwę osobistą. Polecamy duszpasterzom:
a. aby kościoły pozostawały otwarte w ciągu dnia,
b. aby kapłani troszczyli się o dodatkowe okazje do spowiedzi i adoracji Najświętszego Sakramentu,
c. aby – przy zachowaniu należytych zasad higieny – kapłani i nadzwyczajni szafarze odwiedzali chorych i starszych parafian z posługą sakramentalną.

4. Jednocześnie informujemy, że do dnia 29 marca br.:
a. liturgie z udzieleniem sakramentu bierzmowania przeniesione zostają na terminy późniejsze,
b. zawieszone zostają pielgrzymki maturzystów na Jasną Górę oraz rekolekcje szkolne organizowane przez parafie. Jednocześnie prosimy środki społecznego przekazu oraz duchownych o propozycje rekolekcji w Internecie, które w ten sposób mogą być przeżywane w domu,
c. sprawy rekolekcji dla dorosłych oraz organizację innych spotkań pozostawia się roztropnemu rozeznaniu księży proboszczów.

Prosimy o solidarność z osobami starszymi i potrzebującymi, np. poprzez pomoc w zakupach. Prosimy wszystkich ludzi wierzących o modlitwę w intencji ochrony przed chorobami, a także o pokój serc i łaskę głębokiego nawrócenia dla każdego z nas. Dobremu Bogu polecajmy wszystkich zmarłych na skutek koronawirusa. Módlmy się o zdrowie dla chorych, tych, którzy się nimi opiekują, lekarzy i personelu medycznego oraz wszystkich służb sanitarnych. Módlmy się o wygaśnięcie epidemii. Zgodnie z Tradycją Kościoła zachęcamy do śpiewania w naszych kościołach suplikacji „Święty Boże, Święty Mocny… Od powietrza, głodu, ognia i wojny, zachowaj nas Panie”.

Rada Stała Konferencji Episkopatu Polski.

Warszawa, 12 marca 2020 r.

     Środą Popielcową rozpoczynamy w kościele katolickim liturgiczny okres Wielkiego Postu. Jest to czas 40-dniowej pokuty, której głównym przesłaniem jest duchowe przygotowanie do największego święta w całym roku liturgicznym – Zmartwychwstania Pańskiego, czyli Świąt Wielkanocnych. Okres Wielkiego Postu jest dla nas wiernych wezwaniem do odnowienia życia i wewnętrznego nawrócenia. Tradycyjna praktyka wielkopostnego skupienia zawiera się w modlitwie, w poście i w jałmużnie.

     W Środę Popielcową w czasie Mszy świętej poświęca się popiół przygotowany z gałązek palm lub innych drzew, poświęconych w Niedzielę Palmową poprzedniego roku i posypuje się nim głowy wiernych. Ceremonią tą Kościół przypomina każdemu Boży wyrok, który po grzechu pierworodnym zawisł nad człowiekiem: „W pocie więc oblicza twego będziesz musiał zdobywać pożywienie, póki nie wrócisz do ziemi, z której zostałeś wzięty; bo prochem jesteś i w proch się obrócisz!” (Rdz. 3,19). Słowami tymi wzywa wiernych do pokuty, nawrócenia, porzucenia krętych dróg grzechu. Przez grzech człowiek odwraca się od Boga, przez pokutę natomiast otrzymuje przebaczenie Boga i Kościoła oraz życie wieczne. Do takiego nawrócenia wzywa Chrystus w Ewangelii, dlatego przy posypywaniu popiołem w Środę Popielcową możemy usłyszeć także słowa: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk. 1,15). Przyjęcie popiołu na początku Wielkiego Postu oznacza, że w tym okresie chcemy w szczególny sposób pokutować za popełnione zło i zaniedbane dobro, a także pojednać się z Bogiem i ludźmi.

„„Pamiętaj, człowiecze, że prochem jesteś i w proch się obrócisz”. Pamiętaj, człowiecze, że jesteś powołany do innych rzeczy, niż te dobra ziemskie i materialne, które mogą cię odwieść od tego, co istotne. Pamiętaj, człowiecze o twym podstawowym powołaniu: pochodzisz od Boga i powracasz do Boga, z perspektywą zmartwychwstania, które jest drogą wytyczoną przez Chrystusa“. [św. Jan Paweł II „Orędzie na Wielki Post 1981 rok”]

     W Środą Popielcową – zgodnie z kanonami 1251-1252 Kodeksu Prawa Kanonicznego – obowiązuje wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych i post ścisły (trzy posiłki w ciągu dnia, w tym tylko jeden – do syta). Prawem o wstrzemięźliwości są związani wszyscy powyżej 14 roku życia, zaś prawem o poście – osoby pełnoletnie do rozpoczęcia 60 roku życia. Prawo kanoniczne nie nakłada na wiernych natomiast obowiązku uczestniczenia w tym dniu w Eucharystii (chociaż jest to powszechną praktyką, z której nie powinno się rezygnować bez ważnej przyczyny).

     Przygotowując się do do owocnego przeżycia Świąt Zmartwychwstania Pańskiego postarajmy się wygospodarować trochę czasu na udział w Rekolekcjach Wielkopostnych, na udział w tradycyjnych nabożeństwach wielkopostnych – Drodze Krzyżowej i Gorzkich Żalach, czy też na systematyczną lekturę Pisma Świętego. Spróbujmy się schronić przed gwarem i hałasem codziennego życia, zostać sam na sam z Bogiem i z samym sobą. W tym klimacie bliskości i ciszy wsłuchajmy się w Jego głos – głos, który będzie przemawiał do naszego serca. Niech nasze uczestnictwo w nabożeństwach wielkopostnych będzie naszą modlitwą. Poprzez modlitwę idźmy z Nim, razem z Nim niesiemy krzyż! Niech nasze własne codzienne trudności zjednoczą nas z trudnościami Pana, by stąd czerpać rozeznanie i siłę, potrzebne nam nie tylko do tego, aby nieść własne cierpienie, ale i do tego, aby je pokonywać.

     W Środę Popielcową Msze św. w naszej parafii o godz. 9:00 i 17:00 (kościół) oraz o 15:00 (Krzywopłoty). Droga Krzyżowa w piątki o godz. 16:30, natomiast w niedziele o o godz. 15:00, zaś o godz. 15:30 Gorzkie Żale.

     W dniu 2 lutego, 40 dni od Narodzenia Pana Jezusa, obchodzić będziemy święto Ofiarowania Pańskiego, zwane także jako epifania – czyli ukazanie, objawienie, olśnienie. W polskiej tradycji dzień ten obchodzony jest jako Święto Matki Bożej Gromnicznej. Jest to pamiątka ofiarowania Pana Jezusa w świątyni jerozolimskiej i dokonania przez Matkę Bożą obrzędu oczyszczenia. Zgodnie bowiem z prawem żydowskim, będącym pamiątką ocalenia pierworodnych synów Izraela podczas niewoli egipskiej, każdy pierworodny syn u Żydów był uważany za własność Boga. Dlatego czterdziestego dnia po jego urodzeniu należało zanieść syna do świątyni w Jerozolimie, złożyć go w ręce kapłana, a następnie wykupić za symboliczną opłatą 5 syklów (równowartość zarobku za 20 dni). Równocześnie z obrzędem ofiarowania i wykupu pierworodnego syna łączyła się ceremonia oczyszczenia matki dziecka. W okresie 40 dni po narodzeniu syna (i dwa razy dłuższym przy narodzeniu córki) nie mogła ona stawiać się w miejscach publicznych. Gdy upłynął ten termin matka była zobowiązana złożyć ofiarę z baranka i młodego gołębia lub z synogarlicy, jako ofiarę dla Boga. Jeśli jej na to nie pozwalało zbyt wielkie ubóstwo – zamiast baranka prawo dopuszczało ofiarowanie drugiego gołębia lub synogarlicy. Fakt, że Maryja i Józef złożyli synogarlicę, świadczy, że byli bardzo ubodzy.

„O Boże mój, gdzież jest moja gromnica? Oto burze nadchodzą, grzmoty, błyskawice. Postawię ją w oknie mojej duszy, a Ty, Maryjo, udziel mi nadziei. Zapalę ją w przedsionku mego serca, a Ty wypełnij je miłością. Umieszczę ją w oknie mego rozumu, a Ty spraw aby zawierzyła do końca, Twemu Synowi moja mała wiara.“ [„Przez Maryję do Jezusa”]

     W czasie Ofiarowania starzec Symeon wziął na ręce swoje Pana Jezusa i wypowiedział prorocze słowa: „Światłość na oświecenie pogan i na chwałę Izraela” (Łk 2, 32). Stąd też w dniu tym podczas nabożeństw święci się duże woskowe świece, zwane gromnicami oraz urządzane są uroczyste procesje z zapalonymi świecami. Polacy widzą w Matce Bożej Gromnicznej Tę, która sprowadziła na ziemię niebiańskie Światło i która nas tym Światłem broni i osłania od wszelkiego zła. Powróciwszy dawniej z kościoła gospodarz zapaloną gromnicą błogosławił swoje pola, podwórze i zwierzęta. Kopcił znak krzyża na powale odrzwiach drzwi, aby zabezpieczyć dobytek od gromów, nawałnic i gradów. Poświęcone gromnice przechowywano nad obrazami świętych, posługując się nimi w ważnych i groźnych momentach życia. Miały one chronić domowników od gromów i wszelkich niebezpieczeństw. Z zapaloną gromnicą wychodziło się naprzeciw kapłana niosącego choremu ostatnią posługę, a w chwili śmierci dawało konającemu gromnicę do ręki, by uprosić dla niego wstawiennictwo Matki Boskiej oraz by na wzór „roztropnych panien” wyszedł on z płonącą lampą na spotkanie swego Oblubieńca. W czasie burzy i gromów stawiana była zapalona gromnica w oknie, przed obrazem Najświętszej Panny lub na stole, przy którym gromadzili się domownicy. Z dawien dawna uważano Matkę Boską Gromniczną za opiekunkę zagród i ludzi, chroniącą przed napaścią wilków.

     Ze świętem Matki Bożej Gromnicznej kończy się w Polsce tradycyjny okres Bożego Narodzenia – okres śpiewania kolęd, trzymania żłóbków i choinek. W dniu tym kościół powszechny obchodzi także ustanowiony przez św. Jana Pawła II w 1997 roku Dzień Życia Konsekrowanego, poświęcony modlitwie za osoby, które oddały swoje życie na służbę Bogu i ludziom w niezliczonych zakonach, zgromadzeniach zakonnych, stowarzyszeniach życia apostolskiego i instytutach świeckich. Pamiętajmy o nich w podczas naszej modlitwy w tym dniu.

     Poświęcenie świec gromnicznych podczas wszystkich Mszy św.

     Okres Bożego Narodzenia to czas wyjątkowy, pełen magii i niezwykłej radości. Jednocześnie okres ten sprzyja utrwaleniu tradycji, zwyczajów świątecznych, a jednym z nich jest wystawianie jasełek, czyli przedstawień o tematyce Narodzenia Pańskiego. Przedstawienia te wzorowane są na średniowiecznych misteriach franciszkańskich, a ich nazwa wywodzi się od staropolskiego słowa „jasło” oznaczającego „żłób”.

     W dniu 19 stycznia 2020 roku w naszym kościele, po zakończonej Mszy Świętej o godz. 12:00 uczniowie Szkoły Podstawowej im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Bydlinie tradycyjnie już wystąpili z własną wersją tego, co wydarzyło się ponad dwa tysiące lat temu w Betlejem. Młodzi aktorzy przypomnieli wszystkim sceny rozgrywające się w stajence betlejemskiej, w pałacu Heroda, pokłon pasterzy i mędrców z dalekiego wschodu. Nie zabrakło też pięknie wykonanych kolęd przy akompaniamencie instrumentów muzycznych. 

„Betlejem oznacza krainę chleba. Każdy chleb wyrasta z ziemi. Chleb Żywota złożono również na ziemi w «Krainie Chleba», bo nie było dla Niego miejsca w gospodzie… Miał wydać owoc stokrotny, ale musiał przedtem zapuścić korzenie. Gdyby leżał w kołysce, nie mógłby obrodzić… Potrzebna Mu była ziemia.” [kard. St. Wyszyński „Miłość na co dzień”, Rzym, 1971]

     Podobnie jak to miało miejsce poprzednio – występ wszystkim bardzo się podobał. Po jego zakończeniu młodzi wykonawcy zostali przez wiernych nagrodzeni gromkimi brawami, zaś przez księdza proboszcza słodkimi upominkami. Wszystkim aktorom, którzy włożyli wiele serca w swój występ, oraz paniom katechetkom, które przygotowały świąteczną inscenizację, składamy serdeczne podziękowania. Bóg Zapłać!

     Więcej zdjęć z Jasełek Bożonarodzeniowych można oglądać w Galerii Zdjęć.

     Święta Bożego Narodzenia to czas najpiękniejszy i niepowtarzalny. To czas podczas którego spotykamy się przy świątecznych stołach, składamy sobie serdeczne życzenia, dzielimy radości i wzruszenia. Jednocześnie to okres przedstawień jasełkowych, zaś najpiękniejszą tradycją bożonarodzeniową jest śpiewanie kolęd. Dlaczego w ogóle śpiewamy kolędy i pastorałki? Pięknie na to pytanie odpowiedział kiedyś ks. Jan Twardowski. Oto jego słowa: „Dlaczego śpiewamy kolędy? Dlatego, żeby uczyć się miłości od Pana Jezusa. Dlatego, żeby się uśmiechnąć do siebie. Dlatego żeby sobie przebaczać”.

     W pierwszą niedzielę po Bożym Narodzeniu, w niedzielę Świętej Rodziny, do naszej parafii, dzięki zaangażowaniu p. Zofii Zając zawitał Zespół „Ziemia Kluczewska” działający przy Gminnym Ośrodku Kultury w Kluczach. Zespół w skład którego chodzą min. nasi parafianie i parafianki, zaś jego kierownikiem od marca 2018 roku jest Sławomir Włodarz – nasz organista. W wykonaniu zespołu „Ziemia Kluczewska” usłyszeliśmy praktycznie wszystkie najpiękniejsze polskie kolędy. Nie zabrakło oczywiście jednej z najbardziej znanych na świecie, a wywodzącej się z Austrii kolędy „Cicha noc”. 

„Patrzymy w gwiazdę betlejemską, żeby oczy nasze nabrały blasku, żeby nabrały jej światła. Przychodzimy do żłóbka Jezusa, żeby ręce nasze się ogrzały. Śpiewamy kolędy, żeby serca nasze odtajały, żeby się stały bardziej czułe na wszystko, co się wokół nas dzieje.“ [ks. M. Maliński „Jego gwiazda” ze zbioru „Aby nie ustać w drodze…”]

     Koncert kolędowy wszystkim zebranym parafianom bardzo się podobał. Po jego zakończeniu wykonawcy zostali przez wiernych nagrodzeni gromkimi brawami. Nie obeszło się również bez bisowania. Dzięki koncertowi kolęd jeszcze bardziej mogliśmy się wczuć w świąteczny klimat. Melodie i słowa kolęd towarzyszą nam co roku, przypominają, co tak naprawdę najważniejsze jest w tych świątecznych dniach. Św. Augustyn powiedział: „Kto śpiewa, dwa razy się modli”. Dlatego też ten koncert kolęd możemy potraktować jako modlitwę, jako nieodłączną część chwalenia i uwielbiania Pana Boga. Wszystkim wykonawcom, którzy włożyli wiele serca w swój występ, składamy serdeczne podziękowania. Bóg Zapłać!  

      Zdjęcia z koncertu kolęd w wykonaniu Zespołu „Ziemia Kluczewska” można oglądać w Galerii Zdjęć. 

     „Oto tam w lichej stajence – Bóg się dla was rodzi: …”. Ponad dwa tysiące lat temu wydarzyła się niezwykła rzecz. Bóg w osobie Syna, opuścił swój tron w niebie i narodził się, jako człowiek – Jezus. Dziś cały świat, w ten czy inny sposób, na chwilę się zatrzymuje, by uhonorować to wielkie wydarzenie. Jedni czynią to świadomie, inni całkowicie ignorując to, co jest treścią tych świąt. Bez względu jednak na osobisty stosunek każdego człowieka do samego Jezusa, te święta to czas, gdy na nowo chrześcijanie głoszą całemu światu: Dwa tysiące lat temu wydarzył się cud. Bóg tak nas pokochał, że osobiście przyszedł na świat. Narodził się nam Zbawiciel – Jezus Chrystus.

     Ten świąteczny czas jest dobrym momentem weryfikacji naszej postawy wobec Jezusa. Jeśli nie wierzysz w Jezusa, to co świętujesz? Jeśli wierzysz, to kim On dla ciebie jest? Jak go czcisz? O czym myślisz, świętując Boże Narodzenie? Czy na pewno o Jezusie, którego chcąc nie chcąc, symboliczne „urodziny” właśnie obchodzisz? Niech te pytania będą dla każdego z nas bodźcem do refleksji w nadchodzącym, świątecznym okresie.

„Oby nad tobą wciąż świeciła gwiazda. Po to są święta. Wszystkie kościelne i wszystkie twoje domowe: abyś nia dał się zamknąć w jarzmie codziennego życia. Po to świętujesz: abyś miał właściwą perspektywę swoich cierpień, upokorzeń, krzywd, których doznajesz; abyś zobaczył w blasku wieczności swoją pracę zawodową, swoje obowiązki. Oby ci nad szopą twoich spraw codziennych nie zgasła gwiazda. Inaczej nie da się żyć.“ [ks. M. Maliński „A ujrzawszy gwiazdę uradowali się” ze zbioru „Chodzący po morzu”]

    Wszystkim naszym parafianom, sympatykom i gościom naszej strony internetowej składamy najserdeczniejsze życzenia.
Niech ta noc, gdy Słowo stało się Ciałem, trwałym blaskiem opromieni cały nadchodzący Nowy Rok. Niech przynosi nam obfite łaski, codzienne radości, dobre myśli i chwile spokojne, zaś zmartwienia przemienia w prawdziwą – autentycznie płynącą z serca radość.
Błogosławieństwo Bożej Dzieciny niech nam towarzyszy w każdym momencie życia.   

     Adwent to okres „radosnego” oczekiwania. Ale w tym słowie „radosnego” nie chodzi o radość, jaką zapewniają nam „imprezy” i różne domy handlowe. Tu chodzi o radość, że Ktoś wyjątkowy nadchodzi. W przypadku Adwentu tym Kimś jest Boże Dzieciątko. Jakże można czekać na Jego narodzenie, kiedy się jest zanurzonym w hałasie i bieganinie aż do samych świąt? Wtedy najprawdopodobniej nie zdążymy się zatrzymać i nie zauważymy Jego cichego przyjścia w święta do naszych rodzin i serc. Tymczasem w Adwencie chodzi o radość z tego, że Pan jest blisko. Im bliżej jest On w tajemnicy Swojego narodzenia, tym większą radość niesie nam każdy dzień oczekiwania, ale pod warunkiem, że wśród codziennych zajęć stać nas będzie na wyciszenie się choćby na chwilę. Ta radość wzrastać będzie w nas razem z oczekiwaniem, aby dosięgnąć swojego najwyższego punktu w noc Bożego Narodzenia, kiedy w czasie pasterki znowu zaśpiewamy, głosząc całemu światu, że „Bóg się rodzi….”.     

     Dziś, gdy świat wokół nas zdaje się nie myśleć o niczym więcej, jak tylko o kupowaniu, jedzeniu i użyciu, zechciejmy przygotować się duchowo na przyjście Dzieciątka Jezus. Nie zamykajmy przed nim drzwi swoich serc, jak niegdyś mieszkańcy Betlejem. Otwórzmy je szeroko, przyozdóbmy drobnymi wyrzeczeniami i dobrymi uczynkami. Wtedy Dziecię Jezus narodzi się w naszym sercu i będzie naszym najmilszym Gościem, a my naprawdę przeżyjemy radosne święta Bożego Narodzenia.

„Wygodniej byłoby zamknąć swe  życie w dialektyce pracy i odpoczynku. Ale On nie pozostawi żadnego człowieka w spokoju. Stanie na drodze twej codzienności. Zburzy twoją pewność siebie i zaufanie do świata. Praca twoja praca utraci wartość, zabawa stanie się nudna. Zaczniesz Go szukać – chociażby w imię sensowności świata i samego siebie. Albo nie zaczniesz. Bo całe światy dzielą cię od Niego – ciebie bardziej niż Mędrców. Bo trudniej tobie uwierzyć w cud niż Pasterzom. Bo kościoły zimniejsze niż stajnia.“. .[ks. M. Maliński „Gdzie jest Ten, który się narodził” ze zbioru „Aby nie ustać w drodze…”]

Rekolekcje Adwentowe
w naszej Parafii odbędą się w dniach 20 – 22.12.2019 roku.
Poprowadzi je ks. Wiesław Żmija, proboszcz Parafii pw. św. Franciszka z Asyżu w Sosnowcu.

 Czwartek– 19.12.2019 r.
od 9:00 odwiedziny chorych z Komunią św.

 Piątek – 20.12.2019 r.
9:00 Msza św. z nauką
15:00 Msza św. z nauką – Krzywopłoty
17:00 Msza św. z nauką

Sobota – 21.12.2019 r. (Dzień spowiedzi)
9:00 Msza św. z nauką
11:00 Msza św. z nauką
15:00 Msza św. z nauką – Krzywopłoty
17:00 Msza św. z nauką
Spowiedź Święta – pół godziny przed każdą Mszą św.

Niedziela – 22.12.2019 r.
8:00 Msza św. z nauką
10:00 Msza św. z nauką – Krzywopłoty
12:00 Msza św. z nauką
16:00 Msza św. z nauką na zakończenie rekolekcji.

     „Niebiosy, rosę ślijcie nam z góry, niech serca nawiedzi Zbawca nasz.” Już niebawem słowami tej pieśni na wejście rozpoczną się Roraty będące najbardziej charakterystycznym zwyczajem adwentowym w naszym kraju. Roraty to Msza św. odprawiana codziennie ku czci Najświętszej Maryi Panny. Msza św. roratnia odprawiana była zazwyczaj przed świtem jako znak, że na świecie panowały ciemności grzechu, zanim przyszedł Chrystus – Światłość prawdziwa. Najstarsze ślady odprawianej w Polsce Mszy św. roratniej sięgają XII w. W wieku XVI były już znane w całej Polsce. Roraty to oczekiwanie na przyjście Pana z Matką Najświętszą, która pozostaje najlepszym wzorem postawy adwentowej. Wspomnienie rzeczy ostatecznych oraz czuwanie podkreśla dodatkowo pora nocna, zaś zapalone świece i lampiony mogą oznaczać lampy mądrych panien oczekujących na oblubieńca (Mt. 25, 1-13).

     Adwent to czas radosnego oczekiwania na narodzenie Pana Jezusa. To czas szczególny, czas w którym człowiek uświadamia sobie wielką miłość Boga. To czas kiedy oczekujemy na najważniejsze zdarzenie w historii człowieka – Boże Narodzenie. To wyjątkowy czas dla chrześcijan, będący równocześnie czasem refleksji i przygotowania serca na przyjecie w nim Bożej Dzieciny. Oczekiwanie to wiąże się z potrzebą gotowości, bycia zdecydowanym na to ostateczne spotkanie. W Adwencie nie chodzi tylko o przygotowanie się do Świąt Bożego Narodzenia, do świętowania pamiątki Wcielenia się Syna Bożego w ciało ludzkie, ale o coś więcej. Jest to czas, który uświadamia nam wierzącym, że jesteśmy ludźmi w drodze. Uświadamia nam, że na ziemi jesteśmy pielgrzymami, którzy zmierzają ku jakiemuś celowi, a takim celem dla każdego chrześcijanina jest wspólne spotkanie w domu Ojca.

„Czas Adwentu. Ziemia chwycona przymrozkiem, przyprószona szronem. Mgła. Nieruchome powietrze, bez podmuchu wiatru. Nagie drzewa, druty gałęzi. Szare niebo wiszące nisko nad ziemią. Przejmujące mokre zimno. Ludzie poruszają się jak we śnie. Na wszystko to patrzysz jakby z oddali. Jesteś nieobecny, bo w tobie pustka. Nawet nie smutek, po prostu odrętwiałość. Nawet nie obojętność, tylko nieczułość. Wykonujesz mechanicznie swoje czynności, pracujesz, załatwiasz, rozmawiasz – aż się dziwisz, że cię na to stać. Nie czujesz wiary, ni nadziei, nie czujesz miłości. Nie czujesz ludzi, nie czujesz Boga. To jest twój czas Adwentu, który przypada czasem na okres liturgiczny, a czasem poza nim.” [ks. M. Maliński „Na pustkowiu” ze zbioru „Aby nie ustać w drodze…”]

    Adwent rozpoczyna się od I Nieszporów niedzieli po sobocie XXXIV tygodnia Okresu Zwykłego, a kończy przed I Nieszporami uroczystości Narodzenia Pańskiego w wieczór 24 grudnia. Trwa od 23 do 28 dni i obejmuje cztery kolejne niedziele przed 25 grudnia. Stanowi pierwszy okres w każdym nowym roku liturgicznym. Adwent z punktu widzenia liturgii Kościoła katolickiego możemy podzielić na dwa okresy. W pierwszym okresie trwającym od od początku adwentu do 16 grudnia akcent położony jest na Paruzję, czyli ostateczne przyjście Chrystusa na końcu świata. Okres ten wzywa nas do prostowania dróg swego życia, czujności i radości. Natomiast ostatni tydzień adwentu (od 17 do 24 grudnia) to czas bezpośredniego przygotowania do narodzenia Chrystusa, przez które Bóg wypełnia wszystkie obietnice złożone w historii.

     Adwent jest czasem próby, przemiany na lepsze. Jednocześnie jest to okres, który powinien motywować nas do podejmowania kroków w kierunku rozwijania naszego kontaktu z Bogiem. Nasz adwent powinien być drogą na szczyt góry, szlakiem nieustannego wspinania się i pokonywania przeszkód, potknięć. Ważne jest także, żeby pamiętać o innych ludziach, którzy też się wspinają – być może mają podobną górkę, być może nas mijają. Choć każdy ma własne trudności, można sobie w nich wzajemnie pomagać. Na szczycie wszystkich czeka to samo. Tylko czy będziemy się cieszyć dotarciem na górę? Czy będziemy zadowoleni z osiągnięcia celu?

     W naszym kościele parafialnym przez cały Adwent w postawę wyczekiwania na przyjście Emmanuela w tajemnicy Jego narodzenia wprowadzać będą nas Roraty, które odprawiane będą od poniedziałku do soboty o godz.17:00.
Nie zmarnuj szansy, aby jeszcze mocniej umocnić się w wierze i godnie przygotować się na przyjście Pana. Postaraj się przeżyć Adwent najlepiej jak tylko potrafisz!

     16 października obchodziliśmy kolejną 41 rocznicę wyboru kard. Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową. W czerwcu natomiast minęło 40 lat od I Pielgrzymki św. Jana Pawła II do Ojczyzny. Była to pierwsza w całej historii Polski wizyta papieża w naszej Ojczyźnie. Wizyta niełatwa i zarazem niezwykle doniosła w skutkach. W tym roku w niedzielę 13 października przypadał Dzień Papieski. Tego dnia Fundacja „Dzieło Nowego Tysiąclecia” powołana przez Konferencję Episkopatu Polski w 2000 roku, jako owoc pielgrzymki św. Jana Pawła II do ojczyzny w 1999 roku, przeprowadzała zbiórkę na stypendia dla zdolnej i niezamożnej młodzieży z małych miejscowości. Tegoroczny Dzień Papieski był ponadto otwarciem roku obchodów 100 rocznicy urodzin św. Jana Pawła II, którą obchodzić będziemy w maju przyszłego roku.

      O obchodzonych uroczystościach nie zapomnieli uczniowie ze Szkoły Podstawowej im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Bydlinie. W niedzielę 10 listopada 2019 roku po skończonej Mszy św. o godz. 12:00 tradycyjnie już, jak co roku – z małym poślizgiem z miesiąca październik na miesiąc listopad –  wystąpili w naszym kościele z przedstawieniem poświęconym świętemu Janowi Pawłowi II. W przedstawieniu mającym formę swoistego abecadła przypomnieli nam myśli, słowa oraz różne epizody z życia Świętego. Przedstawili postać świętego Jana Pawła II, który przez wiele lat niestrudzenie przemierzał wszystkie drogi świata nauczając, tak jak czynił Chrystus na ziemi palestyńskiej. Poszukiwał dusz ludzkich i wychodził im naprzeciw z miłością i z otwartym sercem. Był mocnym ogniwem, który zadziwił, zjednoczył, rozmodlił i uświęcił świat. Pomimo upływu czternastu lat od śmierci Papieża Polaka Jego nauczanie, z uwagi na swój proroczy charakter, nie straciło niczego ze swojej aktualności. Dzisiejsze urządzenia elektronicznej komunikacji, będące świadectwem ludzkiego geniuszu, niewłaściwie używane potrafią zaprowadzić człowieka na manowce. Mogą uzależnić i niemalże okraść z bezcennych relacji z drugim człowiekiem w realnym świecie. Z czasem jednak ci sami ludzie odkrywają, iż „łatwiej znaleźć drogę na Księżyc niż drogę, na której człowiek odnalazłby samego siebie.” (J. Ratzinger). Niech to smutne doświadczenie uświadamia wszystkim potrzebę poszukiwania sensu życia, stawiania pytań o cel egzystencji.

„Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje „Westerplatte”. Jakiś wymiar zadań, które musi podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można „zdezerterować”. Wreszcie — jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba „utrzymać” i „obronić”, tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić — dla siebie i dla innych. Biskup Kozal, męczennik z Dachau, powiedział: „Od przegranej orężnej bardziej przeraża upadek ducha u ludzi. Wątpiący staje się mimo woli sojusznikiem wroga” “. [Papież Jan Paweł II, Westerplatte, 12.06.1989 r.]

     Podobnie jak to miało miejsce poprzednio – występ młodych artystów wszystkim bardzo się podobał. Po jego zakończeniu wykonawcy zostali przez wiernych nagrodzeni gromkimi brawami, zaś przez księdza proboszcza słodyczami. Wszystkim aktorom, którzy włożyli wiele serca w swój występ, oraz paniom katechetkom, które przygotowały inscenizację, składamy serdeczne podziękowania. Bóg Zapłać! 

     Zdjęcia z przedstawienia o świętym Janie Pawle II można oglądać w Galerii Zdjęć.   

     Zapalone znicze, udekorowane groby i miejsca pamięci, wieczorne łuny nad cmentarzami – to obraz dni do których zbliżamy się nieuchronnie. To czas Wszystkich Świętych. Wspomnienie wszystkich świętych ma źródło w kulcie męczenników. W rocznicę śmierci, która dla chrześcijan jest dniem narodzin dla nieba, odprawiano na grobach męczenników Eucharystię i czytano opisy męczeństwa. Przyjmuje się, że uroczystość Wszystkich Świętych wywodzi się ze wspominania w jednym, wybranym dniu, wszystkich męczenników chrześcijańskich. Obchody takie, w różnych Kościołach prowincji Cesarstwa Rzymskiego wprowadzano w IV wieku. Ich daty były zróżnicowane lokalnie, ale najczęściej przypadały w okresie Wielkanocy. Świętowanie w dniu 1 listopada w Rzymie rozpoczęto najprawdopodobniej w 741 roku, gdy papież Grzegorz III ufundował oratorium w Bazylice św. Piotra na Watykanie ku czci Zbawiciela, Maryi, apostołów, męczenników i wyznawców. W dokumencie fundacyjnym polecił odprawiać w tym oratorium modlitwy do wszystkich świętych w dniu 1 listopada. W 935 roku papież Jan XI wyznaczył na 1 listopada osobne święto ku czci Wszystkich Świętych, które miało obowiązywać w całym Kościele. Wprowadził też wigilię tego święta. W 1475 roku papież Sykstus IV ustanowił w dniu 1 listopada obowiązkową dla wszystkich wiernych uroczystość i dołączył do niej oktawę obchodów.

     Dzień 1 listopada winien być jednym z najbardziej radosnych dni dla chrześcijan. Już sama nazwa „święto” wskazuje nam, że mamy do czynienia z czymś radosnym. Powinniśmy świętować – cieszyć się, radować. Kościół w tym dniu oddaje cześć tym wszystkim, którzy już weszli do chwały niebieskiej, a wiernym pielgrzymującym jeszcze na ziemi wskazuje drogę, która ma zaprowadzić ich do świętości. Dzień ten jest świętem wszystkich zbawionych – nie tylko tych wyniesionych na ołtarze, ale też „zwykłych ludzi”, wśród których mamy nadzieję, że są też nasi bliscy. W dniu tym powinniśmy się cieszyć się z ich szczęścia, a dzięki wspólnocie ze Świętymi, którzy otaczają nas swoją opieką, możemy żyć w nadziei Bożej – że my też możemy kiedyś cieszyć się chwałą w domu Ojca Niebieskiego.

„Ileż to razy stawaliśmy i stawać będziemy nad grobami zmarłych? Te groby mówią dziś do nas w swej ciszy jak ziemia z grobami starymi” . [ks. Jan Twardowski]

     Przypadające 2 listopada Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych (w tradycji polskiej dzień ten jest nazywany Dniem Zadusznym) zdecydowanie różni się od Uroczystości Wszystkich Świętych. To również nie powinien być smutny dzień. W dniu tym Kościół wspomina zmarłych, których dusze oczekują w czyśćcu na ostateczne spotkanie z Bogiem. Chodzi więc o tych, których nie mogą wejść do nieba, gdyż mają pewne długi do spłacenia Bożej sprawiedliwości. Dzień ten powinien on być czasem refleksji i zastanowienia się nad naszym losem, nad życiem i jego sensem. Wreszcie to dzień pamiętania o tych, którzy jeszcze szczęścia wiecznego nie osiągnęli, a więc jest to także dzień nadziei. My tu na ziemi doznajemy pomocy od tych, co są już w niebie, a wzajemnie możemy pomagać – szczególnie przez modlitwę – tym, którzy są w czyśćcu i jeszcze na zbawienie czekają. Aby przyjść z pomocą zmarłym pokutującym w czyśćcu, żyjący mogą w dniach oktawy Wszystkich Świętych (1-8 listopada) uzyskać i ofiarować odpusty zupełne pod zwykłymi warunkami oraz odwiedzając cmentarze. Temu celowi służą też ofiary składane w kościołach i na cmentarzach. Są to tzw. wypominki za naszych najbliższych zmarłych. Z ambon lub przy ołtarzu odczytuje się imiona zmarłych wypisanych na kartkach i odmawia zwyczajowe modlitwy za wszystkich zmarłych z prośbą o ich zbawienie. Nabożeństwa i modlitwy za dusze czyśćcowe zanosimy nie tylko w tym dniu. Pomocą dla dusz cierpiących w czyśćcu są też uroczyście urządzane pogrzeby, często zamawiane Msze św. w intencji zmarłych, Msze św. gregoriańskie czy też zwykła modlitwa ofiarowana w tej intencji.

     Stojąc na cmentarzu nad mogiłami zmarłych zasłuchajmy się w mowę grobów. Usłyszymy płacz męża po stracie kochającej żony, z drugiej zaś strony łzy matki po stracie ukochanego dziecka, w innym miejscu smutni rodzice i dzieci wspominać będą swoich kochanych dziadków, pełnych nie tylko hojnego portfela, ale przede wszystkim dobrego serca. Dlatego też stając na grobami naszym przodków winniśmy wołać: „Uczcie nas, jak żyć? Uczcie nas, jak postępować, by nie zbłądzić? Uczcie nas, jak zasłużyć na nagrodę, która dla was jest już udziałem, a dla nas jeszcze wędrówką…”.

     Porządek nabożeństw w tych dniach w naszej wspólnocie parafialnej:
Piątek, 1 listopada 2019 roku:
• godz. 8:00 – Msza św. w kościele,
• godz. 11:15 – z kościoła wyruszy procesja na cmentarz grzebalny. Po przyjściu na cmentarz procesja po cmentarzu grzebalnym z modlitwą za zmarłych. Zakończenie procesji przy ołtarzu. Około godz. 12:00 Msza św. w intencji wszystkich zmarłych spoczywających na naszym cmentarzu,
• nie ma w tym dniu Mszy św. w Krzywopłotach o godz. 10:00 oraz Mszy św. popołudniowej o godz. 16:00. 
Sobota 2 listopada 2019 roku:
• godz. 9:00 Msza św., a po niej procesja wokół kościoła z modlitwami za zmarłych,
• godz. 16:30 różaniec za zmarłych i następnie o godz. 17:00 Msza św.

     W dniu Wszystkich Świętych przy wejściu na cmentarz przeprowadzana będzie zbiórka ofiar na kontynuację remontu ogrodzenia cmentarza grzebalnego. W głównej mierze ze środków zebranych podczas kwest organizowanych w poprzednich dwóch latach wykonano remont rozsypujących się murów ogrodzeniowych od strony ulicy Jurajskiej i ulicy Leśnej. Ze względu na stan techniczny, konieczna jest kontynuacja rozpoczętych prac.
Bóg zapłać za wszelkie złożone ofiary!    

     „Gdy różaniec w ręku trzymam Kiedy Zdrowaś wyszeptuję To obecność Twą matczyną O Maryjo stale czuję …”. Przed nami październik – miesiąc tradycyjnie poświęcony modlitwie różańcowej. Różaniec, pierwotnie znany pod nazwą Psałterza Najświętszej Maryi Panny, sięga swoimi korzeniami do XII wieku. Pierwsi pustelnicy wyznaczali sobie do codziennego odmawiania pewne ilości modlitw. Ułatwiali to sobie, posługując się sznurkami z węzełkami lub sznurkami z pętelkami lub kawałkami drewna. Taki różaniec podobno posiadał św. Pachomiusz i św. Benedykt z Nursji. Zaś sama nazwa różaniec wywodzi się od św. Dominika, uważanego powszechnie za ojca różańca. Legenda głosi że Matka Boża objawiła się Dominikowi i poleciła mu, aby odmawiał Psałterz Najświętszej Maryi Panny, czyli modlitwy złożonej ze 150 Zdrowaś Maryjo i 15 Ojcze Nasz. Dominik posłuchał Maryi, głosił słowo i przeplatał je rozważaniem połączonym z odmawianiem różańca. Odmawianie Psałterza Najświętszej Maryi Panny porównywano do ofiarowania Matce Bożej 150 róż, dlatego tę modlitwę nazwano „wieńcem z róż”, czyli różańcem. Dominik Alamus a la Roche ustalił liczbę 150 modlitw Zdrowaś Maryjo na wzór Księgi Psalmów, które podzielił na dziesiątki, każda przeplatana modlitwą Ojcze Nasz. Z czasem zaczęto łączyć odmawianie modlitwy z rozważaniem tajemnic z życia Chrystusa i Maryi. W wieku XVI ostatecznie ustalono 15 tajemnic, podzielonych na 3 części (Radosne, Bolesne i Chwalebne). Tak było do roku 2002, kiedy to Jan Paweł II dodał część IV różańca świętego – Tajemnice Światła.

„Czepił się chłop różańca, jak tonący liny. Ale czegóż dzisiaj uchwycić się można, kiedy wszystko tak szybko się zmienia, przemija ? Czegóż uchwycić się można w tym świecie, gdzie tempo przemian i zmian oszałamia, onieśmiela, ogłupia. – Różańca babci, matki, swojego Różańca. Tego samego Różańca, co wczoraj, dziś i jutro. Najprostszego, jak prosta jest miłość. Uchwycić jego rytm, wejść w ten rytm, żyć tym rytmem, to uratować i ocalić siebie” . [o. Jan Góra OP]

     Modlitwa różańcowa jest dla Maryi szczególnie miła, a dla człowieka bardzo skuteczna. Wyrosła ona z Ewangelii i jest jej streszczeniem.  Ilekroć Maryja chciała przekazać światu swoje orędzie, objawiała się wybranym ludziom (najczęściej dzieciom) z różańcem w ręku i usilnie zachęcała do jego odmawiania. Tak było w Lourdes w roku 1858, tak było w Fatimie w roku 1917, tak było Meksyku czy Gietrzwałdzie i wielu innych miejscach. 

     Różaniec wydaje się być z pozoru zwykłą, długą i nużącą modlitwą. Ale tak nie jest ! Różaniec to nie jest zwykła modlitwa – to sposób na życie.  Odmawiając różaniec oddajemy wszystkie nasze radości i smutki – całe nasze życie – Maryi. Gdy zwracamy się do Niej z ufnością, możemy być pewni, że Ona wstawi się za nami u Swojego Syna – Jezusa Chrystusa. Różaniec jest zatem modlitwą zawierzenia, która kieruje nas przez Maryję do Jezusa. W życiu ludzi zmagających się z grzechem, trudnościami i nałogami Różaniec jest jakby liną ratunkową. Jest to modlitwa, która przemienia świat, zwłaszcza gdy jest odmawiana wspólnie. Nasze rodziny, Ojczyzna i świat walczą teraz z przytłaczającymi siłami zła. Dziś potrzebujemy pomocy Maryi bardziej niż kiedykolwiek przedtem.
„Różaniec to miecz. Miecz przeciw złu, które chce nad nami zapanować. Trwanie z Maryją przy Jezusie uzbraja mnie do walki z moją słabością, pozwala z nadzieją ruszyć w bój o zachowywanie Ewangelii. Bywa, że czuję się wobec własnej słabości jak Dawid wobec Goliata. Wtedy różańcowe czuwania, mogą się stać moimi płaskimi kamykami, którymi, podobnie jak Dawid, zwyciężę przeciwnika” (św.o.Pio).

     Może październik to idealny czas dla każdego z nas, by wyciągnąć z szuflady różaniec ? Odmówienie jednej części różańca trwa 25 minut… To jedyne 25 minut z 1440, jakie otrzymujemy od Boga każdego dnia. Poświęć ten czas Maryi. Spróbuj i Ty porozmawiać z Maryją trzymając w ręku różaniec.

     Nabożeństwo różańcowe w naszej parafii przez cały miesiąc październik – w dni powszednie ok. godz. 17:30 (bezpośrednio po Mszy św. odprawianej o godzinie 17:00), zaś w niedziele – po południowej Mszy św. odprawianej o godzinie 16:00.

     W sobotę 14 września 2019 roku zorganizowany został w Krzywopłotach VI Piknik Historyczny „JURA 1914”. Organizatorami pikniku, będącego częścią obchodów 105 rocznicy Bitwy pod Krzywopłotami byli: Wójt Gminy Klucze, Ochotnicza Straż Pożarna Krzywopłoty, Sołtys i Rada Sołecka w Krzywopłotach. Patronat honorowy na uroczystością objęli: Andrzej Adamczyk – Minister Infrastruktury, Jacek Osuch – Sekretarz Stanu w Ministerstwie Sportu i Turystyki, dr Jarosław Szarek – Prezes Instytutu Pamięci Narodowej oraz Witold Kozłowski – Marszałek Województwa Małopolskiego. 

     Bitwy pod Krzywołotami rozegrała się na bagnach i łąkach pomiędzy wsiami Załęże, Bydlin i Krzywopłoty na początku I wojny światowej, w dniach 17-19 listopada 1914 roku pomiędzy oddziałami Austro-Węgier i Carskiej Rosji. Była to pierwsza z większych bitew stoczonych przez legionistów Józefa Piłsudskiego. Uczestniczyli w niej legioniści z 4 i 6 batalionu 1 Pułku Piechoty Legionów oraz artylerzyści pod dowództwem kpt. Brzozy. Toczona ze zmiennym szczęściem bitwa powstrzymała rosyjskie natarcie, jednak obie strony poniosły w niej dotkliwe straty. Ze 1400 legionistów, w bitwie zginęło 46 żołnierzy, zaś 131 zostało rannych i dostało się do niewoli. Nie bez przyczyny Marszałek Piłsudski nazwał miejsce bitwy “Krzywopłockimi legionowymi Termopilami”.

„Myślę o silnych naciskach Parlamentu Europejskiego, aby związki homoseksualne zostały uznane za inną postać rodziny, którym przysługiwałoby również prawo adopcji. Można, a nawet trzeba się zapytać, czy tu nie działa jakaś inna jeszcze „ideologia zła” w pewnym sensie głębsza i ukryta, usiłująca wykorzystać nawet prawa człowieka przeciwko człowiekowi oraz przeciwko rodzinie” . [Jan Paweł II „Pamięć i tożsamość”]

     Tegoroczny piknik, który miał miejsce w rejonie Wiejskiego Dom Ludowego przy ul. Partyzantów rozpoczął się od przemarszu uczestników wydarzenia wraz z pocztami sztandarowymi na miejsce uroczystości. Tutaj wszystkich przybyłych powitał Wójt Gminy Klucze Norbert Bień. Następnie z krótkimi okolicznościowymi przemówieniami wystąpili zaproszeni goście. A byli to min.: w imieniu Premiera RP Mateusza Morawieckiego – Małgorzata Wassermann, posłowie Andrzej Adamczyk i Agnieszka Ścigaj, Wojewoda Małopolski Piotr Ćwik, Starosta Olkuski Bogumił Sobczyk, przedstawiciel IPN Oddział w Krakowie oraz przedstawiciele władz gminnych. Po skończonych przemówieniach przybyli goście złożyli wiązanki kwiatów pod pomnikiem Marszałka Józefa Piłsudskiego oraz krzyżem. Kolejnym punktem programu była uroczysta Msza św. w intencji Ojczyzny i poległych w bitwie żołnierzy. Msza święta koncelebrowana była przez księży: ks. Marka Łabudę proboszcza parafii w Kluczach, ks. Macieja Woszczyka proboszcza parafii pw. Niepokalanego Poczęcia NMP w Opatowie oraz ks. kanonika Romana Wojtana emerytowanego seniora parafii w Bydlinie. W wygłoszonej homilii kapłan przedstawił zmagania Narodu Polskiego od najdawniejszych czasów, poprzez potop szwedzki, okres I i II wojny światowej, okres powojenny, aż po dzień dzisiejszy. Zmagania prowadzone w obronie naszej wolności i niepodległości, a także zmagania prowadzone z obcymi ideologiami – marksizmem i komunizmem, aż po dzisiejszą tęczową zarazę. Po zakończonym nabożeństwie w części artystycznej z repertuarem pieśni patriotycznych wystąpił zespół Ziemia Kluczewska. Piknik zakończyła rekonstrukcja epizodu Bitwy pod Krzywopłotami.

     Pozostając w podniosłym i patriotycznym nastroju, w które wprowadziła nas homilia podczas Mszy św., pozwólmy na koniec jeszcze raz przemówić słowom naszego wielkiego rodaka, św. Jana Pawła II: ,,Gdy młodzi, szukają autorytetów, niech spojrzą w naszą przeszłość. W naszą chodź trudną historię, ale jakże przebogatą w wielkie wydarzenia. Pozwalające Nam spojrzeć i odnaleźć wzorce, z których w przyszłości Wy i pokolenia młodych, którzy przyjdą po Was, będą mogły czerpać wzór do naśladowania, i większej miłości do miłowania Naszej ojczyzny. Tylko pamięć pozwoli nam, aby te wzory niezłomnych odważnych Polaków, na długo pozostały naszą cechą narodową. Gdyż jako Słowianie, mamy potencjał nie tylko w czczeniu tego co święte, lecz także, byśmy pamiętali skąd wywodzą się nasze korzenie. To święta rzecz, i o niej Wy młodzi pamiętajcie.”

     Zdjęcia z VI Pikniku Historycznego “JURA 1914” w Krzywopłotach do oglądnięcia w Galerii Zdjęć.